ΑΠΟΨΕΙΣ

Ο μυθικός προπονητής Μπιλ Σάνκλι (1917-1981) που συνέδεσε το όνομά του με την ανάδειξη της Λίβερπουλ σε μία από τις κορυφαίες ομάδες ποδοσφαίρου της Ευρώπης, είχε πει αυτόν τον αφορισμό-υπερβολή για να τονίσει την ανεπανάληπτη επίδραση του ποδοσφαίρου στις ζωές των ανθρώπων: «Κάποιοι πιστεύουν ότι το ποδόσφαιρο είναι θέμα ζωής και θανάτου. Σας διαβεβαιώνω, είναι πολύ πιο σοβαρό από αυτό».

Πολλές φορές σκεφτήκαμε πως ο Σάνκλι είχε δίκιο μέσα στη βρετανικά φλεγματική υπερβολή του. Η μπάλα είναι μία παγκόσμια «θρησκεία» με κολοσσιαίες πια επενδύσεις, συμφέροντα, πολιτικά παιχνίδια κ.λπ. και με δισεκατομμύρια ίσως «πιστούς».

Το μπάσκετ όμως τι ακριβώς είναι;

Σε μία πρώτη ίσως βιαστική κοινωνική και μαρξίζουσα θέαση μπορείς να πεις ότι είναι κάτι πιο ευγενές, πιο αστικό ας πούμε από την μπάλα που κάποτε άνθιζε στις αλάνες και τις φτωχογειτονιές. Σίγουρα πιο σοφιστικέ.

Μου έλεγε ο αξέχαστος καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, συγγραφέας και ιστορικός Γιώργος Αναστασιάδης και σίγουρα λάτρης της μικροϊστορίας του αθλητισμού στη Θεσσαλονίκη, πως οι λάτρεις της ομάδας μπάσκετ του Άρη, της εποχής του Γούσιου και του Μπουσβάρου ήταν και λίγο εστέτ.

Αλλά πάλι τι ήταν εκείνο το λαϊκό ξέσπασμα αγάπης για το άθλημα αυτό που ζήσαμε οι μεγαλύτεροι το 1987 «με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη και τ’ άλλα παιδιά» με την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου από την Εθνική ομάδα το 1987, και του ασημένιου, δύο χρόνια αργότερα; Πώς μάθαμε σε λίγους μήνες όλη την αλφαβήτα του μπάσκετ, τον πλέι μέϊκερ, τα μπρος-πίσω, τα καρφώματα, τα ερ μπολ και δεκάδες άλλους όρους που περιγράφουν αγωνιστικές λεπτομέρειες και που για μένα κάνουν το μπάσκετ ακόμα πιο συναρπαστικό;

Αγαπώ το μπάσκετ, βλέπω πρωτάθλημα, Ευρωλίγκα και ΝΒΑ, δειλά-δειλά κάνω και καμία εκτίμηση για το ματς.

Γι’ αυτό και με ιδιαίτερο ενδιαφέρον έσκυψα πάνω στο πολύ ενδιαφέρον, σπάνιας πληρότητας και καλοδουλεμένο τυποτεχνικά βιβλίο του σπουδαίου συναδέλφου δημοσιογράφου Σωτήρη Θεολογίδη με τίτλο «Το άγνωστο Ελληνικό μπάσκετ (1942-1979) που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Επίκεντρο».

Χωρίς να υπερβάλλω δεν πρέπει να λείπει από καμία βιβλιοθήκη φίλου του μπάσκετ και κυρίως των μεγαλύτερων σε ηλικία. Οι «μπασκετικοί» είναι συνήθως και καλοί αναγνώστες.

Με τη ευκαιρία τα είπαμε για τα ωραία χρόνια του καθοριστικού για την πόλη αθλήματος, για τις προσωπικότητες που το τίμησαν με τον ιδρώτα τους και για τους αγώνες και τα γεγονότα που ακόμα πυροδοτούν τη συλλογική μνήμη.

Του ζήτησα να μου πει για το πως αποφάσισε να γράψει το βιβλίο και πως εργάστηκε αλλά ουσιαστικά ήθελα με την πείρα του να μου αναλύσει τι προσέφεραν αυτές οι γενιές των καλαθοσφαιριστών στην αθλητική συνείδηση της πόλης.

Αυτά που μου είπε σίγουρα θα σπείρουν ρίγη στους παλιούς φιλάθλους του μπάσκετ και όχι μόνο:

«Το ερέθισμα ή αν θέλεις το κίνητρο για να ασχοληθώ με την άγνωστη ιστορία του ελληνικού μπάσκετ μου το έδωσε η επιθυμία ενός διάσημου καλαθοσφαιριστή της περιόδου 1975-1985 να επιμεληθώ ενός λευκώματος με βάση 400 φωτογραφίες προγενέστερων δεκαετιών.

Η προσπάθεια εκείνη ναυάγησε αναβίωσε, όμως, μέσα μου τις πιο όμορφες αναμνήσεις.

Τότε που μικρό παιδί παρακολούθησα καλαθοσφαιριστές που δεν είχαν να ζηλέψουν σε τίποτε από τους σημερινούς. Το μόνο που τους έλειπε ήταν οι τωρινές ευκολίες.

Συζήτησα μαζί τους τις δυσκολίες αλλά και τις επιτυχίες τους. Μέσα και έξω από το γήπεδο».

Ήταν η εποχή της Αριστείας, προσθέτει ο Σωτήρης Θεολογίδης «αφού οι καλαθοσφαιριστές μας και γενικότερα οι αθλητές έβαζαν τρίποντα τόσο στα γήπεδα όσο και στην Γνώση.

Σε αυτή την εποχή σας καλεί το βιβλίο μου να ταξιδέψετε. Σε γήπεδα χωμάτινα και μετά από φελό και πίσα. Σε αποδυτήρια χωρίς ζεστό νερό. Χωρίς φανέλες και μπάλες.

Τότε που ο Πανελλήνιος ήταν αήττητος σε Ελλάδα και Ευρώπη. Που κερδίσαμε τα πρώτα μας μετάλλια με την Εθνική και την ΑΕΚ. Που πετύχαμε διεθνείς διακρίσεις με τον Άρη, τον ΠΑΟΚ, την ΑΕΚ, τον ΠΑΟ και τον Ολυμπιακό.

Τότε που ο ΠΑΟΚ έφερε τον πρώτο τίτλο στην πόλη, το 1959 και ο Άρης τον δεύτερο, το 1978 με αποτέλεσμα την άφιξη του Νίκου Γκάλη.

Και όλα αυτά με ερασιτέχνες αθλητές»

Το βιβλίο είναι ένα καλοζυγισμενο τρίποντο» του συγγραφέα στο ματς για τη τόνωση της ιστορικής μνήμης του αθλητισμού.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 22.09.2024