Τι κάνουν οι celebrities στις εκλογές;
Την ώρα που έβγαινα από το studio της «Εγνατία Τηλεόραση», όπου μου είχε κάνει την τιμή να με καλέσει ο Αντώνης Οραήλογλου, συναντήθηκα με την επόμενη καλεσμένη.
Άπλωσα το χέρι να τη χαιρετίσω.
«Είμαι η Πέγκυ Σταθακοπούλου», με πρόλαβε χαμογελώντας.
Το χαμόγελο, ίδιο από τότε που έκανε τα πετυχημένα σήριαλ στην τηλεόραση, θα ήταν δύσκολο να περάσει απαρατήρητο. Ήταν πάντοτε από τους ανθρώπους που επέβαλαν την παρουσία τους στο τηλεκοντρόλ.
Όμως μπήκε στον κόπο να συστηθεί. Μάλλον γιατί, αν και στην τηλεόραση, ένα τόσο γνωστό τηλεοπτικό πρόσωπο, δεν ήταν πλέον εντός έδρας.
Η κυρία Σταθακοπούλου έμπαινε στο studio για να χρησιμοποιήσει ένα μέσο που ξέρει, προσπαθώντας να προωθήσει μία ιδιότητά της που δεν είναι γνωστή. Είναι υποψήφια ευρωβουλευτής.
Θεωρητικά, απέναντι στους συνυποψηφίους της, έχει ένα προβάδισμα διότι είναι γνωστή.
Είναι γνωστή για κάτι άλλο από αυτό για το οποίο θέλει να απευθυνθεί στην κοινή γνώμη. Πολλοί ξέρουν ποια είναι, αλλά πολύ λίγοι ξέρουν γιατί θέλει να μιλήσει.
Όταν ο τηλεθεατής τη βλέπει να μιλάει, φαντάζεται ότι ο παρουσιαστής θα την ρωτήσει για την Κάτια Τσακίρη του «Πρίγκιπα της Φωτιάς» στο Open tv, ή για τη συνεργασία με τον Γιάννη Βούρο στο «Ταύρος με Τοξότη» ή το light πολιτικό «πώς αισθάνθηκε όταν έπαιξε την Πηνελόπη Δέλτα στην κινηματογραφική μεταφορά της ‘Εκτέλεσης’ του Φρέντι Γερμανού» για να το συνδέσει με τις Πρέσπες.
Τη δυσχεραίνει και το αρχικό του επιθέτου της, διότι για να της βάλει σταυρό κάποιος, πρέπει να ψάξει κάτω από το 30ο όνομα του ψηφοδελτίου και να τη θυμηθεί, πριν ψηφίσει.
Όμως το πρόβλημα δεν είναι της κυρίας Σταθακοπούλου. Είναι του ελληνικού πολιτικού συστήματος, το οποίο έχει κανόνες που ευνοούν τους επαγγελματίες της πολιτικής που τους θέσπισαν. Αυτοί παίζουν εντός έδρας, ακόμη κι όταν δεν εκλέγονται. Οι άλλοι είναι το ντεκόρ, ακόμη κι αν τα καταφέρουν να εκλεγούν. Το είπε προσφάτως η Μάρω Κοντού, η οποία περισσότερες φορές απέτυχε παρά εξελέγη στην Α' Αθήνας. Και το είπε με ένα πολιτικό λόγο που ελάχιστοι στη βουλή δεν θα ζήλευαν.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 5 Μαΐου 2019
