Το φαινόμενο Φουρθιώτη
Περνάει σιγά - σιγά στα ψιλά γράμματα η σύλληψη και προφυλάκιση του Μένιου Φουρθιώτη, η πραγματικότητα όμως είναι αμείλικτη και αντικατοπτρίζει πλήρως την ελληνική κοινωνία. Ένας τηλεπαρουσιαστής και πρόσφατα μεγαλοεκδότης, που από μικρός είχε μπλεξίματα με τη Δικαιοσύνη και δημόσιο βίο αμφιλεγόμενο και ριψοκίνδυνο, σε ηλικία μόλις 35 ετών προβάλλεται ως επιφανής δημοσιαγράφος (δίχως να έχει επίσημα αυτήν την ιδιότητα) μεγάλης εμβέλειας τηλεπαρουσιαστής, τηλεπωλητής, φορέας υψηλής προστασίας από την πολιτεία και το κυριότερο, όσο και αν κάποιοι το αρνούνται, καθίσταται ρυθμιστής σημαντικών πολιτικών εξελίξεων. Άντε τώρα να τα δικαιολογήσεις όλα αυτά που θα τα απέβαλλε παραχρήμα κάθε πολιτισμένη και νομοταγής πολιτεία. Σε μας όμως όχι. Όλα τούτα ηχούν φυσιολογικά.
Η ισχύς και η οικονομική επιφάνεια δικαιολογούν τα πάντα. Ποιός θα τολμούσε να τον λογοκρίνει χωρίς να δεχθεί μια μήνυση εναντίον του; Ποιός θα τολμούσε να τον αμφισβητήσει; Το κυριότερο όμως είναι πως αν ο Φουρθιώτης απέφευγε αυτόν τον τελευταίο σκόπελο με τις πρόσφατες κατηγορίες, τα καλάζνικωφ και τις ύποπτες συναναστροφές -όπως λέει η κατηγορία- με τον υπόκοσμο, σύντομα η ισχύς και η ακτινοβολία του θα εκτοξεύονταν στα ύψη.
Γιατί στην Ελλάδα, όποιος καταφέρνει να αναρριχηθεί με οποιοδήποτε μέσο και τίμημα, καθίσταται πρότυπο, αντικείμενο θαυμασμού και αναρίθμητων επαινετικών σχολίων. Δε θα του αρκούσε ασφαλώς και του Φουρθιώτη η όποια οικονομική δύναμη αλλά θα επιδίωκε ακόμη και την κοινωνική του αποδοχή, την πολιτική ίσως σταδιοδρομία και γιατί όχι και την ηθική του δικαίωση.
Γιατί όχι; Απλούστατα. Όταν το ίδιο το κράτος του παρέχει υψηλή προστασία, τον χρηματοδοτεί ανηλεώς, όταν οι εκπομπές και οι παρουσιάσεις του εγκωμιάζουν, έστω και με φαιδρό τρόπο, την κυβέρνηση και τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη, όταν η όποια αμφισβήτησή του από οποιονδήποτε άλλον υπουργό συνεπάγεται την ανεμπόδιστη εισβολή στο υπουργείο του, τη βίαιη πρόκληση εκεί καταστροφών και αντί τιμωρίας ο υπουργός αποπέμπεται από την κυβέρνηση, τότε, γιατί να μην φθάσει, όπως τόσοι άλλοι και στα ανώτερα αξιώματα της πολιτείας;
Είναι προφανές πως κάποια άνωθεν κάλυψη τον νομιμοποιούσε πανταχόθεν. Αυτό όμως είναι το λιγότερο. Το σημαντικότερο-τραγικότερο είναι η ανοχή της ελληνικής κοινωνίας σε τέτοια φαινόμενα, σαν μοιραία αποδοχή μιας νοσηρής και αναπότρεπτης πραγματικότητας.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 16.05.2021
