Το κακό μας χούι
Οι αποκαλύψεις περί Γεωργούλη είχαν ένα απόλυτα αναμενόμενο αποτέλεσμα: πολίτες εξανέστησαν συνειδητοποιώντας ότι σελέμπριτις στερούμενες πολιτικά χρήσιμων προσόντων εκλέγονται συστηματικά σε ύπατα αξιώματα, ακόμη και σ’ εκείνα που αφορούν τις εξωτερικές σχέσεις της χώρας. Τι ξεφτίλα, τι πρωτοφανής κατάσταση. Ή όχι τόσο πρωτοφανής;
Ο ευρωβουλευτής συγκέντρωσε 162.974 ψήφους, πολύ περισσότερες από συνυποψήφιούς τους με σημαντικότερες επιστημονικές, επαγγελματικές αλλά και… αγωνιστικές περγαμηνές. Άλλωστε νομίζω ότι μέχρι τις ευρωεκλογές του 2019 η κοινή γνώμη αγνοούσε την κομματική τοποθέτησή του. Η επιτυχία του -μαζί μ’ εκείνη της Κουντουρά- απέδειξαν περίτρανα σε κάθε καλόπιστο αριστερό ιδεολόγο πως ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζεται από ένα συνονθύλευμα Ελλήνων δίχως σαφή ιδεολογική ταυτότητα, δίχως συγκροτημένη αντίληψη του ποιοί είναι κατάλληλοι για να το εκπροσωπούν. Η συνδετική ουσία των οπαδών του Τσίπρα δεν είναι ο νέος και παλιός Μαρξισμός, ο Τροτσκισμός, ο… Βελουχιωτισμός ή ο Παπανδρεϊσμός. Τους ενώνουν οι αντιδεξιές εμμονές τους και η ανάγκη τους να μετέχουν στην εξουσία, έστω και δι’ αντιπροσώπων. Πάντως, όπως θαυμάσια γνωρίζουμε, το φαινόμενο Γεωργούλη δεν αποτελεί μονοπώλιο της αξιωματικής αντιπολίτευσης ή της Αριστεράς. Είναι κάτι υπερπολιτικό και διαχρονικό. Κάτι ιδιαίτερα ελληνικό.
Σχολείο πήγαμε, άρα θυμόμαστε πώς ο ωραίος Αλκιβιάδης ουσιαστικά έκλεισε το ένδοξο κεφάλαιο «Χρυσούς Αιώνας των Αθηνών». Οι Αθηναίοι τον γνώριζαν, όμως αδυνατούσαν ν’ αντισταθούν στη δημαγωγική γοητεία του, γεγονός όχι ιδιαίτερα παράξενο για έναν λαό που παρακολουθούσε ρητορικούς αγώνες με φανατισμό επιπέδου Τσάμπιονς Λιγκ και που θαύμαζε τους σοφιστές σχεδόν όσο τους φιλοσόφους. Έκτοτε δεν πάψαμε ν’ αναζητούμε τον εντυπωσιασμό στην πολιτική, προτιμώντας τον από το ουσιαστικό και το ωφέλιμο, βλαβερή συνήθεια που κατά καιρούς μας έριξε μέσα στην άβυσσο.
Όμως αυτό το κακό μας χούι δεν εξαντλείται στην υπερψήφιση λαοπλάνων, αθλητών και «πνευματικών ανθρώπων», μα αποτελεί στοιχείο της γενικότερης ιδιοσυγκρασίας μας. Συγκρίνετε τις διαφημίσεις βασικών καταναλωτικών ειδών σε βόρεια Αμερική και δυτική Ευρώπη με τις δικές μας. Βλέποντας τες διαπιστώνετε ότι οι… κουτόφραγκοι επιλέγουν μετά από συνεκτίμηση τιμής και ιδιοτήτων. Αντίθετα οι απόγονοι του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη κατευθύνονται στα ράφια μαγεμένοι από εικόνες χιονισμένων βουνών, καταπράσινων λειμώνων, απόμερων παραλιών και πανέμορφων προσώπων. Εμείς οι πάνσοφοι κατά κανόνα δεν ψωνίζουμε ό,τι πραγματικά αξίζει τα λεφτά του μα ό,τι μας προσφέρει μία ψευδαίσθηση ατομικής αναγνώρισης. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι το δικό μας κόστος ζωής είναι σαφώς υψηλότερο εκείνου των Γερμανών.
Είναι δε τόσο μεγάλη η λύσσα μας να πιστεύουμε σε κάθε χρυσό μονόκερω, ώστε να φτάνουμε μέχρι και να ρίξουμε στην πυρά όποιον δυσάρεστο τολμά να μας βγάλει από την παραμύθα. Κάτι που σήμερα βιώνει οδυνηρά το θύμα του Αλέξη Γεωργούλη…
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 23.04.2023
