ΑΠΟΨΕΙΣ

Γράφω αυτές τις γραμμές και δεν μπορώ ούτε κατ’ εκτίμηση να υπολογίσω πόσο διαφορετικό θα είναι το τοπίο της βαριά πληγωμένης Θεσσαλονίκης σε τρείς ημέρες που θα δημοσιευθούν.

Η αγωνία και οι ανάγκες είναι πλέον τόσο ισχυρές που οποιαδήποτε απορία ή οργή δεν έχουν θέση. Ζούμε αναμένοντας κάθε μέρα τις ανακοινώσεις στις 6.00 το απόγευμα για να εκτιμήσουμε, ο καθένας μόνος του, την πορεία της καμπύλης. 

Ο δρόμος μας όμως είναι μακρύς. Όσες επιτυχίες και εάν σημειώσει η παγκόσμια φαρμακοβιομηχανία στην αποτελεσματικότητα των εμβολίων, ο χειμώνας και η άνοιξη θα κυλήσουν έτσι. Ας ελπίσουμε όχι χειρότερα. Μπορεί να μην είναι τώρα η ώρα για αναζήτηση ευθυνών αλλά ίσως, έστω και τώρα, ας ειπωθούν τα πράγματα με το όνομά τους μήπως και συντονιστούμε για να προλάβουμε τα πλέον δυσάρεστα. Έχουν ήδη αρχίσει να ακούγονται φωνές για την «Θεσσαλονίκη ανοχύρωτη πόλη».

Το θέμα είναι ποιοι είναι υπεύθυνοι να την οχυρώσουν και να την υπερασπιστούν. Προφανώς οι ευθύνες της Αθήνας είναι μεγάλες. Για λόγους πολλούς. Για την ελλειμματική ενίσχυση των νοσοκομείων και την πλήρωση με προσωπικό, για την καθυστερημένη έως ανύπαρκτη διαχείριση της μετακίνησης των φοιτητών, για τον εορτασμό της πόλης που προφανώς δεν υπήρχε κανένας λόγος να γίνει και για όσα άλλα εκτιμηθούν συν τω χρόνω ότι συνέβαλαν στη διασπορά.

Η ίδια η πόλη έχει κάποια ευθύνη;

Για τα ολονύχτια γλέντια στη Χαλκιδική που επαναλήφθηκαν στις πλατείες με την ανοχή όλων, εις το όνομα του πρόσκαιρου τζίρου ορισμένων, ποιος φέρει την ευθύνη; Για την αμεριμνησία των τοπικών αρχόντων όταν τα λύματα έπαιρναν την ανιούσα και προχωρούσαν οι ετοιμασίες για την επέτειο της απελευθέρωσης, ποιος φέρει ευθύνη; Κρίνοντας από τις ανακοινώσεις των υγειονομικών για μη αναλογική κατανομή των δωρεών, συμπεραίνω ότι η Θεσσαλονίκη δεν πήρε αυτό που έπρεπε ή, ακόμα χειρότερα, και δεν πήρε και δεν συνέβαλε στον εθνικό κουμπαρά.

ΠΟΙΟΣ ΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ;

Όμως υπάρχει και το θέμα των ευθυνών. Έγινε κάποια τοπική κινητοποίηση για έναν τοπικό λογαριασμό; Οι πρόσφατες κλήσεις και παρακλήσεις για εθελοντική προσφορά μάλλον δεν φέρουν τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Ήρθαν από την Κρήτη αυτές οι ηρωίδες νοσηλεύτριες και απ ό,τι μαθαίνω ετοιμάζονται και από άλλες περιοχές. Η πόλη εξάντλησε τις δυνάμεις των ιδιωτών και άλλων; 

Άλλο μεγάλο θέμα για ανάλυση το πνεύμα αλληλεγγύης της πόλης! Για να μιλάμε ωστόσο νηφάλια, οι εθελοντές δεν καλούνται μέσα στην καταιγίδα. Όταν μάλιστα ο καιρός μας έχει ήδη δείξει τα δόντια του. Έγινε οποιαδήποτε προσπάθεια από Περιφερειάρχη, Δημάρχους, Πανεπιστήμια, Συλλόγους να καταρτιστεί μητρώο εθελοντών;

Και για να μην προσθέσω και άλλα, καθώς ήδη, μέσα στην τραγωδία, άρχισαν να μας παίρνουν και στο ψιλό για την παρέμβαση υπέρ του take away ως τη «διάσωση της μπουγάτσας», ρωτώ ποια ήταν η τοπική προετοιμασία όλους τους μήνες που μεσολάβησαν από την άνοιξη, με την επίγνωση ότι σε κάποιο βαθμό, μικρό ή μεγάλο, θα υπάρξει δεύτερο και ισχυρότερο κύμα. Υπήρξε μέχρι σήμερα συντονισμός των αυτοδιοικητικών με τους τοπικούς «ειδικούς» και δεν το έχουμε μάθει; Διοργανώθηκαν συσκέψεις εξέτασης όλων των πιθανών ενδεχομένων;

Η πόλη, όπως κάθε πόλη, πρέπει να απολαμβάνει ενός αισθήματος θαλπωρής και ασφάλειας. Αυτή είναι η ευθύνη και η ουσία της Αυτοδιοίκησης. Αυτό δεν δομείται με διαπιστώσεις, με δημόσιες σχέσεις και με διαχείριση ευρωπαϊκών λογαριασμών. Απαιτεί δουλειά σε υπηρεσίες, διαρκή επαγρύπνηση, οργάνωση δικτύων συνεργασίας και αλληλεγγύης. Και όλα αυτά δεν επαφίενται στον τοπικό πατριωτισμό των υπευθύνων. Αν και απευθύνονται και εκεί.

Υπάρχουν και νόμοι.

Είναι γνωστό ότι ο κ Χαρδαλιάς μιλά και πράττει ως προϊστάμενος των Υπηρεσιών Πολιτικής Προστασίας της χώρας. Υπάρχουν οι εθνικές υπηρεσίες αλλά υπάρχουν και οι περιφερειακές.

Ο πιο πρόσφατος νόμος που τις περιγράφει είναι ο 4662/2020. Σύμφωνα με το άρθρο 13, σε κάθε Περιφέρεια συγκροτούνται Περιφερειακά Συντονιστικά Όργανα Πολιτικής Προστασίας (Π.Ε.Σ.Ο.Π.Π.) τα οποία «λειτουργούν σε συνεχή και αδιάλειπτη βάση». Στις αρμοδιότητες αυτών, στο άρθρο 14, αναφέρονται, μεταξύ άλλων, τα εξής: «Σχεδιάζουν, οργανώνουν και υλοποιούν δράσεις ενημέρωσης και ειδοποίησης πολιτών» και «συνάπτουν με άλλα περιφερειακά όργανα μνημόνια συνεργασίας για αμοιβαία συνδρομή σε ζητήματα ανθρώπινου δυναμικού, υλικών και μέσων πολιτικής προστασίας». 

Αντίστοιχα με τα Περιφερειακά, σε επίπεδο Δήμων υπάρχουν τα «Τοπικά Επιχειρησιακά Συντονιστικά Όργανα Πολιτικής Προστασίας (Τ.Ε.Σ.Ο.Π.Π.)». Με το άρθρο 17 συστήνονται 13 «Περιφερειακά Επιχειρησιακά Κέντρα Πολιτικής Προστασίας (Π.Ε.Κ.Π.Π.). ( Πού είσαι Τζιμάκο να μας τα ψάλλεις με όλα αυτά τα ακρωνύμια…). 

Τα Κέντρα αυτά που πρέπει να λειτουργούν σε 24ωρη βάση έχουν, σύμφωνα με το νόμο, ως αντικείμενο « τη συλλογή, επεξεργασία και διαβίβαση πληροφοριών που αφορούν σε εν εξελίξει συμβάντα ή επικείμενη κατάσταση έκτακτης ανάγκης, για την ορθή εκτίμηση της κατάστασης και λήψη απόφασης από τα, κατά περίπτωση, αρμόδια όργανα».

Από το επόμενο άρθρο 18 που αναφέρεται στις αρμοδιότητές τους, για την οικονομία του χώρου ξεχωρίζω ότι τα ΠΕ.ΚΕ.Π.Π. «συντονίζουν δράσεις ενημέρωσης και ειδοποίησης των πολιτών, τηρούν ενημερωμένους καταλόγους ανθρώπινου δυναμικού, διαθεσίμων μέσων και πόρων και υποβάλλουν στο Σ.Ο.Π.Π. και στους κατά περίπτωση εμπλεκόμενους φορείς, σχετικές αναφορές και εισηγήσεις».

Στη συνέχεια αυτού του νόμου περιγράφονται και οι συνθήκες που επιβάλλουν το green code, το yellow, το orange και το red που ακούμε κάθε μέρα. Εμείς έχουμε περάσει στο φάσμα του μπορντό αλλά δεν γνωρίζω πόσες από αυτές τις διατάξεις τοπικά τηρούμε. Εάν κάποιον αδικώ ή έχω ελλιπή πληροφόρηση, με ανακούφιση θα ανασκευάσω. 

Από τα παραπάνω που αποτελούν τυπικές υποχρεώσεις όσων άρχουν, γίνεται κατανοητό ότι δεν χρειάζεται υπερβάλλων ζήλος, ούτε υψηλή ευφυΐα. Παρά μόνον προσήλωση καθήκοντος, συναίσθηση ευθύνης και συνειδητοποίηση ότι αν θέλουμε απογαλακτισμό και αυτοδιάθεση, δεν γίνεται στα δύσκολα να δείχνουμε μόνο την Αθήνα. Τέλος, ο ίδιος ο νόμος προβλέπει ότι στη ΓΓΠΠ συστήνεται «Αυτοτελής Διεύθυνση Εθελοντισμού». Πολύ φοβάμαι, ότι αυτό το θέμα, της εθελοντικής προσφοράς μέσα στον τυφώνα, θα το συζητάμε για καιρό ακόμα, γιαυτό και το αναφέρω. Για να ξέρουμε, όταν με το καλό τελειώσουν όλα αυτά, σε ποιόν θα χρωστάμε…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 22 Νοεμβρίου 2020