Το ΣτΕ ως χορηγός στην πτώχευση
Το όνειρο του τυπικού Έλληνα, το λεφτόδενδρο, έσβησε μπροστά στην πραγματικότητα αλλά ζει και βασιλεύει στο ΣτΕ. Ακριβώς εκεί από όπου θα έπρεπε να εκπορεύεται ο νομικός ορθολογισμός, έρχονται αποφάσεις που νομίζεις ότι γράφτηκαν ύστερα από υπερκατανάλωση εκπομπών του Αυτιά και του Παπαδάκη.
Πρώτα για τους συνταξιούχους, μετά για τα ειδικά μισθολόγια, τώρα για τα δώρα και επιδόματα των υπαλλήλων του Δημοσίου. Αυτό που υποσχέθηκαν αλλά δεν τόλμησαν οι πιο ανεύθυνοι πολιτικοί που κυβέρνησαν μεταπολεμικά αυτή τη χώρα, να καταργήσουν τους νόμους που ψηφίστηκαν για να ανασχέσουν τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό, το κάνει η κορυφή των διοικητικών δικαστηρίων.
Εάν αυτό εννοούσε ο τέως πρόεδρος του ΣτΕ Νικόλαος Σακελλαρίου λέγοντας «ο δικαστής θα πρέπει να συλλάβει τις τάσεις της κοινωνίας και να προβεί στις αναγκαίες σταθμίσεις, ώστε η λύση που θα δώσει να προσαρμόζεται στις μεταβαλλόμενες κοινωνικές τάσεις» (4.11.2016), τότε πράγματι αυτό συνέβη.
Μόνο που η ελληνική κοινωνία δεν έχει ενιαία έκφραση, αλληλεγγύη και ευθύνη γενεών. Είναι ένα άθροισμα αρπακτικών υποσυνόλων που καθένα έχει την «τάση» να προστατεύσει τα συμφέροντά του, επενδύοντας τον καιροσκοπισμό με «αγωνιστική» ρητορεία. Οι συνταξιούχοι, τα ειδικά μισθολόγια και οι υπάλληλοι του Δημοσίου είχαν την ευτυχία τα συμφέροντά τους να εναποτεθούν στον πατερναλισμό του ΣτΕ. Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, ακόμη περισσότερο οι άνεργοι, ατύχησαν. Και προφανώς αυτούς θεώρησαν ευνοημένους από τη υποτιθέμενη μονομέρεια των μέτρων οι δικαστές όταν έκριναν ότι «με την επίμαχη διάταξη επιχειρείται νέα, για πολλοστή φορά περικοπή την αποδοχών, της ίδιας ακριβώς ομάδας θιγόμενων». Εκτός εάν εσείς ξέρετε κάποιους άλλους…
Το υπόβαθρο των αποφάσεων είναι συναισθηματικό, πολιτικό, ιδεολογικό, ενοχικό αλλά, πάντως, ελάχιστα νομικό. Το Στε δεν κλήθηκε να ερμηνεύσει μια διάταξη με σαφές περιεχόμενο που όντως θα ανήκε στο προνομιακό γνωστικό πεδίο των ειδικών.
Ουσιαστικά, κλήθηκε να απαντήσει στην ερώτηση «θέλετε να περικοπούν δώρα και επιδόματα στο Δημόσιο;» Δηλαδή σε μία ερώτηση για την οποία όσο κύρος έχει η κρίση δικαστών, θα είχε και η κρίση δικηγόρων, μηχανικών, γεωπόνων, οικοδόμων. Και, πάντως, όχι οικονομολόγων, έστω της Αριστεράς και της Προόδου, γιατί ακόμη και εκείνοι θα καταλάβαιναν ότι δεν μπορείς να κάνεις οικονομική πολιτική αγνοώντας τι υπάρχει στο ταμείο.
Οι δικαστές αποφάσισαν ότι δεν θέλουν να χάσει το δώρο Χριστουγέννων κανένας δημόσιος υπάλληλος, όσος και αν είναι ο μισθός του, ακόμη και τρεις χιλιάδες. Από εκεί και πέρα, όποια σελίδα του Συντάγματος και να άνοιγαν, κάτι θα έβρισκαν για να το επενδύσουν. Βρέθηκε η αρχή της αναλογικότητος.
Ο λογαριασμός είναι λίγο παραπάνω από έξι δισεκατομμύρια το χρόνο. Δηλαδή, δύο και κάτι ΕΝΦΙΑ. Αλλά κανείς δεν προβληματίζεται. Η κυβέρνηση κάνει πως δεν καταλαβαίνει.
Η βόμβα θα σκάσει στα χέρια άλλων. Η Νέα Δημοκρατία τσιμουδιά. Ξέρει με ποιο κόσμο έχει να κάνει. Πολύ δεν θέλουν να ξαναψηφίσουν τον Παπά του Μανόλο.
Και η χώρα που καρκινοβατεί ενδιαφέρεται μόνο για ένα πράγμα: Τα αναδρομικά! Και τρέχει αλαφιασμένη να κάνει αιτήσεις για να διακόψει την παραγραφή. Μόνο ο Στουρνάρας προειδοποιεί για την καταστροφή που έρχεται αλλά ποιος ακούει τον Στουρνάρα; Πάλι καλά που ακόμη δεν του έχουν βάλει δέκα κιλά εκρηκτικά!
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 30 Δεκεμβρίου 2018
