ΑΠΟΨΕΙΣ

Γενικώς, ένας καλός τρόπος για να αντιλαμβανόμαστε τι είναι ωφέλιμο για την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση είναι να ακούμε τι λένε η ΔΟΕ και η ΟΛΜΕ. Αν δεν διαφωνήσουν, πρέπει να ανησυχήσουμε σοβαρά. Το δικό τους συμφέρον δεν είναι ποτέ συμφέρον της κοινωνίας. Για την ακρίβεια, εκείνου του μέρους της κοινωνίας που πιστεύει ότι στο δημόσιο σχολείο οι μαθητές πρέπει να αποκτούν γνώσεις και δεξιότητες για να ανταποκριθούν στον σύγχρονο κόσμο. Ότι προορισμός του δεν είναι να τους εξασφαλίζει ένα είδος «ξένοιαστης ζωής». Αυτό λέγεται συριζισμός και αποτελεί βαρέως αποκλίνουσα συμπεριφορά.

Παραμένει άγνωστο αν ο συνδικαλισμός των εκπαιδευτικών κόβει το νήμα στην κούρσα της απαξίωσης του επαγγέλματος που εκπροσωπεί. Ο ανταγωνισμός είναι σκληρός, στα άλλα κουλουάρ υπάρχουν δυνατοί αντίπαλοι που έδρεψαν δάφνες στα πεδία του αντιμνημονιακού αγώνα και συνεχίζουν ακαταπόνητοι την μάχη κατά του ορθολογισμού. Όπως η ΠΟΕ-ΟΤΑ που δεν επέτρεπε στους ελεγκτές δημόσιας διοίκησης να μπουν στα δημαρχεία και να εξετάσουν ποιοι είχαν μονιμοποιηθεί με πλασματικές συμβάσεις. Οι φαρμακοποιοί που αντέδρασαν στα πάντα, από τον εγγυημένο ποσοστό κέρδους μέχρι τα ωράρια και από τις άδειες μέχρι το αν θα πουλιούνται τα Παναντόλ στα σούπερ μάρκετ. Η ΠΝΟ που δεν της αρέσει η ιδέα να ελλιμενίζονται κρουαζιερόπλοια στην Ελλάδα. Η ο new entry συνδικαλισμός των καλλιτεχνών, με αποκορύφωμα τους μουσικούς της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών που αρνήθηκαν να συμπράξουν με τον Καβάκο, σε συναυλία συμπαράστασης στον λαό της Ουκρανίας. Σίγουρα, πάντως, παραμένει μεταξύ των φαβορί.

Το χειρότερο με την ΔΟΕ και την ΟΛΜΕ είναι ότι στο εσωτερικό τους οι απόψεις εμφανίζονται ομογενοποιημένες. Δεν είναι ότι κάποιες παρατάξεις έχουν πλειοψηφία και περνάνε όποια ανακοίνωση τούς καπνίσει. Δεξιοί, αριστεροί λένε ακριβώς τα ίδια πράγματα. Διαβάζεις ανακοινώσεις της ΔΑΚΕ και νομίζεις ότι τους έκλεψε το ΠΑΜΕ τη σφραγίδα και τους κάνει πλάκα. Σύσσωμος ο συνδικαλισμός των εκπαιδευτικών, χωρίς εξαίρεση, αρνείται ο,τιδήποτε του αλλάζει την καθημερινότητα. Όταν έκλεισαν τα σχολεία, στην πρώτη περίοδο της πανδημίας, δεν ήθελε τηλεκπαίδευση. Στην πραγματικότητα ήθελε να αρχίσει τις καλοκαιρινές διακοπές από τον Φεβρουάριο αλλά επειδή δεν μπορούσε να το πει τόσο απροκάλυπτα, μας είπε ότι δεν έχουν όλοι οι εκπαιδευτικοί υπολογιστές, ότι δεν έχουν Internet στο σπίτι και στο τέλος το έριξε στα προσωπικά δεδομένα. Μετά, όταν άνοιξαν τα σχολεία, ήθελε τάξεις των δώδεκα μαθητών. Και επειδή αυτό σήμαινε ότι το υπουργείο έπρεπε να βρει άλλες τόσες αίθουσες, πράγμα αδύνατο, τα σχολεία έπρεπε να κλείσουν ξανά. Αλλά εδώ που τα λέμε, βρίσκει και κάνει. Γιατί στο τέλος, και εκείνοι που έκαναν τηλεκπαίδευση και εκείνοι που δεν έκαναν, και οι ευσυνείδητοι και οι ασυνείδητοι, βρέθηκαν στον ίδιο παρονομαστή. Το υπουργείο δεν τόλμησε ούτε να κόψει δύο ημερομίσθια. Αφήστε την αξιολόγηση που εξελίχθηκε σε γελοιοποίηση του κράτους. Μαζευόταν ο σύλλογος διδασκόντων και βαθμολογούσε τον εαυτό του. Πράγμα που μπορεί να λέγεται group therary αλλά, πάντως, δεν έχει σχέση με αξιολόγηση. Οπότε, καμία έκπληξη που στην ΔΟΕ και στην ΟΛΜΕ δεν άρεσε η ιδέα για τηλεκπαίδευση τις δυο - τρεις μέρες που τα σχολεία έκλεισαν λόγω κακοκαιρίας. Χαλάει η πιάτσα.

Πολύ στραβά αρμενίζουμε. Το αυστηρό δημόσιο σχολείο υπήρξε το βασικό εργαλείο για την κοινωνική κινητικότητα που χαρακτήρισε την μεταπολεμική Ελλάδα. Παιδιά από φτωχές οικογένειες και ξεχασμένα χωριά περνούσαν σε σκληρές πανεπιστημιακές σχολές επειδή τους υποστήριζε ένα εκπαιδευτικό σύστημα στο οποίο δεν χωρούσαν δάσκαλοι και καθηγητές που το μυαλό τους ήταν πώς δεν θα δουλέψουν. Όσο, λοιπόν, το υπουργείο νοιάζεται τι θα πουν η ΔΟΕ και η ΟΛΜΕ, τόσο αυξάνει την απόσταση της δημόσιας από την ιδιωτική εκπαίδευση. Και αυτό σίγουρα δεν είναι δημοκρατικό, και ας λένε ό,τι θέλουν οι «φίλοι του λαού».

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 12.02.2023