Ξέχασα το τετράδιο στο σπίτι
Από τα χρόνια του δημοτικού η δικαιολογία πολλών συμμαθητών ότι ξέχασαν το τετράδιο στο σπίτι όταν ο δάσκαλος τους ζητούσε το αποδεικτικό της εργασίας που τους είχε αναθέσει, μου προκαλούσε περισσότερο οίκτο παρά συμπάθεια.
Τη θεωρούσα εξαιρετικά ηλίθια, παρότι σε αρκετές περιπτώσεις ίσχυε.
Είχα την τάση από τότε να πιστεύω, χωρίς να μπορώ ακριβώς να το περιγράψω, ότι είτε θα αποδέχεσαι τις συνέπειες της αμέλειάς σου είτε, αν είναι να σκαρφιστείς μια ιστορία για να δικαιολογηθείς, θα πρέπει τουλάχιστον να είσαι πρωτότυπος και εφευρετικός σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μη χειροτερεύεις τη θέση σου στα μάτια του δασκάλου και των συμμαθητών.
Μεγαλώνοντας συνάντησα και σε εργασιακούς χώρους δικαιολογίες αυτού του επιπέδου. Και πάντοτε μου έκανε εντύπωση πως οι άνθρωποι στην προσπάθειά τους να δικαιολογηθούν και στην ανημποριά τους να παραδεχτούν, έλεγαν πράγματα που τους εξέθεταν περισσότερο και από το λάθος για το οποίο τους είχαν εγκαλέσει.
Αυτές οι σκέψεις μου ήρθαν στο μυαλό, διαβάζοντας τις εξηγήσεις της ΕΛΑΣ για την παρουσία του αρχηγού του Σώματος σε προεκλογικές συγκεντρώσεις του Αλέξη Τσίπρα. Η μία καλύτερη από την άλλη.
Στο Σύνταγμα βρέθηκε στο πλαίσιο των μέτρων ασφαλείας. Και όπως συμβαίνει παντού στον κόσμο σε αυτές τις περιπτώσεις, ο επικεφαλής αστυνομικός δεν ήταν κολλημένος στη μοτορόλα για να ενημερώνεται και να δίνει εντολές, αλλά φορούσε πολιτικά ρούχα και χαμογελαστός περιφερόταν στο χώρο, κάνοντας χειραψίες με παριστάμενους, στην ουσία μεταφράζοντας στα ελληνικά αυτό που λένε οι Αμερικανοί για τα πάρτι, το περίφημο miggle.
Στη Ξάνθη βρέθηκε από σύμπτωση καθώς συνόδευε την υπουργό Δημόσιας Τάξης στην περιοδεία της στη Θράκη, οπότε όταν εκείνη είπε θα πάω να ακούσω τον πρωθυπουργό, ο ίδιος -εντελώς υπηρεσιακά- θεώρησε καθήκον του να τη συνοδεύσει.
Στο ίδιο μήκος κύματος και οι εξηγήσεις του αρχηγού του Λιμενικού, ο οποίος λέει ότι βρέθηκε στην προεκλογική συγκέντρωση του πρωθυπουργού στο Σύνταγμα, επειδή συνόδευε τον υπουργό Ναυτιλίας Φώτη Κουβέλη. Τώρα τι σχέση έχει μια κομματική συγκέντρωση με τα καθήκοντα του αρχηγού του Λιμενικού, μένει να απαντηθεί από άτομα με μεγαλύτερη αντιληπτική ικανότητα από τη δική μου. Εγώ θα μπορούσα να την καταλάβω μόνο αν ο πρωθυπουργός μιλούσε σε εξέδρα μέσα σε κάποιο κόλπο -του Σαρωνικού ή του Θερμαϊκού, δεν έχει σημασία- και οι καλεσμένοι ήταν πάνω σε σκάφη ή τζετ σκι.
Είναι κοινό μυστικό ότι η εξέλιξη που έχουν εξασφαλισμένη με την επετηρίδα οι αξιωματικοί του στρατού και των σωμάτων ασφαλείας φτάνει μέχρι έναν βαθμό. Από εκεί και πάνω τα κριτήρια επιλογής είναι πάντοτε και πολιτικά. Και είναι και λογικό. Κανείς πολιτικός δεν τοποθετεί σε τέτοιες θέσεις άτομα που δεν εμπιστεύεται. Άρα, η κομματική συμπάθεια, αν όχι ταύτιση, σε αυτές τις περιπτώσεις είναι δεδομένη.
Όμως οι αρχηγοί πρέπει να τηρούν τα προσχήματα. Και αν δεν μπορούν, οφείλουν τουλάχιστον να μη χρησιμοποιούν δικαιολογίες δημοτικού. Προσβάλλουν τη θέση τους, τους υφιστάμενούς τους αλλά και τους πολίτες…
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 1-2 Ιουνίου 2019
