ΑΠΟΨΕΙΣ

Δεν συνηθίζεται να αναιρεσιβάλλει ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου για τρίτη φορά απαλλακτικό βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών, οπότε υποθέτουμε ότι η δίωξη του Ανδρέα Γεωργίου κλείνει εδώ. Όμως η επικράτηση του ορθολογισμού υπήρξε τόσο αργή, επίπονη και οριακή, ώστε πάνω από τον αρχειοθετημένο φάκελο θα υπάρχει μια σκιά, για τη δικαιοσύνη, την πολιτική και τη δημοσιογραφία. Και τέλος πάντων, από την πολιτική και τη δημοσιογραφία δεν έχουμε μεγάλες απαιτήσεις. 

Αυτό επέλεξαν να είναι στη σημερινή Ελλάδα, αυτό είναι. Αλλά η δικαιοσύνη βρίσκεται υψηλότερα, γι’ αυτό κρίνεται με αναλόγως αυστηρό μέτρο. Το γεγονός ότι ένας άνθρωπος ταλαιπωρήθηκε επί οκτώ χρόνια κατηγορούμενος για κάτι που στεκόταν - δεν στεκόταν σε μεταμεσονύχτιες εκπομπές πολιτικής συνωμοσίας, δεν ανήκει στις στιβαρές στιγμές της.

Λίγα λόγια για την υπόθεση: Ο Ανδρέας Γεωργίου, υψηλόβαθμος υπάλληλος του ΔΝΤ, κλήθηκε το 2010 να αναλάβει την προεδρία της ΕΛΣΤΑΤ, όταν πλέον είχαν αποκαλυφθεί τα greek statistics. Το 2011, δύο μέλη του διοικητικού συμβουλίου της ΕΛΣΤΑΤ, μεταξύ των οποίων μία κυρία που εν συνεχεία πολιτεύθηκε με τους ΑΝΕΛ, κατήγγειλαν ότι «ήρθε σε εντεταλμένη υπηρεσία» και ότι ανεπιτρέπτως περιέλαβε το έλλειμμα των ΔΕΚΟ στον προϋπολογισμό του 2009, ώστε να δικαιολογηθεί η υπογραφή του πρώτου μνημονίου. Σε βάρος του Γεωργίου και δύο μελών της διοικήσεως της ΕΛΣΤΑΤ ασκήθηκε δίωξη για ψευδή βεβαίωση, με την επιβαρυντική περίπτωση του περιβόητου νόμου 1608/1950. 

Η δικαστική περιπέτεια πέρασε από σαράντα κύματα μέχρι να καταλήξει στο τρίτο απαλλακτικό βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών. Στο μεταξύ, δέκα φορές μέσα σε πέντε χρόνια, η Eurostat, τύποις και ουσία αρμόδια για τον έλεγχο της ΕΛΣΤΑΤ, πιστοποίησε την ορθότητα των στοιχείων που υπέγραφε ο Γεωργίου. Ποιος εισαγγελέας, ποιος δικαστής αισθανόταν ότι είχε τις ειδικές γνώσεις, για να απορρίψει τις διαπιστώσεις της Eurostat και να πάρει την ευθύνη μιας καταδικαστικής προτάσεως ή αποφάσεως, αυτό είναι ένα μυστήριο.

Η υπόθεση Γεωργίου δεν ήταν μόνο αλγόριθμοι. Άγγιξε σκληρά πολιτικά συμφέροντα. Διέψευσε επιστημονικά τον αντιμνημονιακό μύθο, στον οποίο είχαν επενδύσει ο ΣΥΡΙΖΑ για να καταλάβει την εξουσία, η «ψεκασμένη δεξιά» που τροφοδοτείται από θεωρίες συνωμοσίας και το «σύστημα Καραμανλή» που ήθελε να συσκοτίσει τις ευθύνες για το δημοσιονομικό εκτροχιασμό της περιόδου 2004 - 2009. Για όλους αυτούς η βολική αφήγηση ήταν ότι το ΠΑΣΟΚ και τα «ξένα συμφέροντα» διόγκωσαν το έλλειμμα, ώστε να υπαγάγουν την Ελλάδα στα μνημόνια. Βεβαίως, δεν αρκούσε και για να απειλήσει το μύθο. 

Ήταν τόση η εθελοτυφλία του κόσμου, ώστε όχι ο Γεωργίου αλλά ο Θεός ο ίδιος να κατέβαινε και να έλεγε την αλήθεια, αυτοί θα πίστευαν τον Τσίπρα και τον Καμμένο. Όμως ακόμη και το ελάχιστο ρήγμα στο παραμύθι έπρεπε να αποτραπεί. Κυριολεκτικά με κάθε τρόπο. Γι’ αυτό οι δημοσιογραφικές εκφράσεις των τριών χώρων συνεργάστηκαν υποδειγματικά, για να πουν τα ίδια ψέματα, το ίδιο αδίστακτα. «Εξαπάτησαν τη χώρα και τους Έλληνες με ψεύτικα στοιχεία, συμπράττοντας με ξένα συμφέροντα…», έγραφε η «Αυγή». Όχι το 2011, όχι το 2014, αλλά στις 4/8/2016.

Το μόνο σίγουρο στο εξής είναι ότι όποιος σοβαρός άνθρωπος κληθεί να εγκαταλείψει θέση σε διεθνή οργανισμό για να μπλέξει με την ελληνική πολιτική, πηγαίνει γυρεύοντας να φάει το κεφάλι του.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 9/10 Μαρτίου 2019