ΑΠΟΨΕΙΣ

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας Κινγκινάτος. Για την ακρίβεια ένας Lucius Quinctius Cincinnatus, Λούκιος, Κουίνκτιους Κινγκινάτους.

Ρωμαίος Πατρίκιος, αριστοκράτης τον οποίο οι συμπολίτες του τίμησαν και εξέλεξαν Ύπατο. Όταν τελείωσε ο χρόνος, το έτος δηλαδή της ενιαύσιας διοίκησής του, της Υπατίας του, το 460 π.Χ., δεν διεκδίκησε την επανεκλογή του αλλά πήγε σε ένα χωράφι που είχε κοντά στον Τίβερη κι έκανε τον γεωργό για να ζήσει.

Οι συμπατριώτες του, τον ξαναθυμήθηκαν δύο χρόνια αργότερα, το 458 π.Χ. όταν η πατρίδα τους κινδύνευε και οι διάδοχοι του τα είχαν κάνει «ρόιδο» που έχει γράψει και ο Κώστας Βίρβος στο γνωστό λαϊκό άσμα του Τσιτσάνη. Κι έκαναν ντου οι πονηροί στο χωράφι και του ζήτησαν να αναλάβει να σώσει την Ρώμη που κινδύνευε από κάτι κακούς. Κι αυτός αφού κουτσά στραβά τα κατάφερε σε 16 ημέρες και την έσωσε, ξαναγύρισε στο χωράφι του και ξανακάνει τον γεωργό.

Θυμήθηκα τον Κιγκινάτο αυτόματα καθώς άκουγα τις αυτάρεσκες διηγήσεις των συμμετασχόντων στο Πολυτεχνείο του 1973 και τη σημασία που είχε αυτή τους η συμμετοχή για την πατρίδα, τη Δημοκρατία και το μέλλον του τόπου.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να αλλάξουν τις προσωπικές τους πεποιθήσεις για όσα συνεισέφεραν. Κανένας δεν υποβαθμίζει τον εαυτό του άνευ σοβαρού λόγου και βαθιάς αιτίας. Αλλά όσο μεγάλοι κι αν υπήρξαν οι ίδιοι, ας αφήσουν την πατρίδα να αναπνεύσει. Ας αφιππεύσουν. Ας σταματήσουν να διεκδικούν τη βαριά σκιά που καθόρισε όλες τις μετέπειτα εξελίξεις. Η σημειακή συνεισφορά τους, δεν τους έχει κάνει κριτές που είναι στο απυρόβλητο. Και δεν είναι πλέον σε ηλικία που έχει νόημα η καταγγελία που απειλούσε να κάνει ο Σαββόπουλος στην φοιτητριούλα που είχε ερωτευτεί τον καθένα τους ως «πονηρό πολιτευτή». «Στο Πολυτεχνείο, ένας μικρός λαός έδειξε πόσο είναι δυνατός», έλεγε το σύνθημα του 1975, της επόμενης χρονιάς. Ο χρόνος καθόριζε την επίδραση του γεγονότος. Ας διηγηθούν τις ιστορίες στα εγγόνια τους εφόσον η ζωή τους χάρισε να έχουν. Ας γίνουν λιγάκι... Κιγκινάτοι. Και που ξέρεις; Η ζωή και η πατρίδα μπορεί να τους ξαναχρειαστεί… Και να είναι σίγουροι ότι αν συμβεί αυτό, θα τους βρει όπου κι αν είναι. Ακόμη και στο χωράφι δίπλα στον Τίβερη.

Δεν χρειάζεται να υπενθυμίζουν την παρουσία τους κάθε χρόνο με υψωμένες γροθιές που κανένα πολιτικό αποτέλεσμα δεν είχαν έκτοτε.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 21 Νοεμβρίου 2021