ΑΠΟΨΕΙΣ

Η συγνώμη στην Ελλάδα είναι μια λέξη σπάνια και συνήθως ακούγεται από αυτούς που την ζητούν και όχι από εκείνους που οφείλουν να την πουν. Δεν την άκουσε ο αείμνηστος Γιάννης Αγγέλου (διευθυντής επί 35 χρόνια του γραφείου του Κώστα Καραμανλή) που κατηγορήθηκε άδικα για το Βατοπέδι, μια υπόθεση που κυριάρχησε κατά τη δεύτερη φάση της καραμανλικής διακυβέρνησης στη δημόσια συζήτηση της χώρας. Δεν την άκουσε ούτε από το ΠΑΣΟΚ που τότε είχε σηκώσει κατακόρυφα το θέμα, αλλά ούτε και από τα ΜΜΕ που για τους δικούς τους λόγους διατηρούσαν την υπόθεση στα πρώτα θέματα της καθημερινής πολιτικής επικαιρότητας. Αλλά όπως είπε και ο Κώστας Καραμανλής στον επικήδειο για τον στενό του συνεργάτη το φως πάντα υπερισχύει και νικά το σκοτάδι

Δεν ξέρω αν θα ακούσει μια συγγνώμη ο Σταύρος Παπασταύρου. Ο στενός συνεργάτης του Αντώνη Σαμαρά απαλλάχτηκε αυτές τις ημέρες με αμετάκλητο βούλευμα από όλες τις κατηγορίες για τη λίστα Λαγκάρντ και για διάφορες φορολογικές εκκρεμότητες.

Έπειτα από έξι χρόνια δικαστικών εμπλοκών και πολιτικών στοχοποιήσεων ο στενός συνεργάτης του πρώην πρωθυπουργού απαλλάχθηκε με αμετάκλητο βούλευμα από όλες τις σχετικές κατηγορίες, που αφορούσαν είτε τη συμμετοχή του στη λίστα Λαγκάρντ είτε κάποιες φορολογικές του υποθέσεις, που σχετίζονταν με αυτό. Η περίπτωση Παπασταύρου είχε προβληθεί από το 2015 και στη συνέχεια επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ως συνώνυμο της διαπλοκής, με σαφείς υπαινιγμούς ακόμα και μέσα στη Βουλή για υπόνοιες διακίνησης πολιτικού χρήματος. Ο ίδιος σήμερα και μετά τη δικαίωσή του άφησε σαφή υπονοούμενα για μια άλλη διαπλοκή που τον κυνήγησε για πολλά χρόνια. Μια διαπλοκή που στήθηκε μεταξύ της πολιτικής και της δικαστικής εξουσίας, των φορολογικών μηχανισμών αλλά και μερίδας των ΜΜΕ που συνεργάστηκαν για να κρατούν τον ίδιο και κυρίως τον πρώην πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, που τότε ήταν πρωταγωνιστικό πρόσωπο, δέσμιους.

Δεν ξέρω αν ο Παπασταύρου θα ακούσει μια συγγνώμη. Από τον ΣΥΡΙΖΑ ή τα ΜΜΕ που για δικούς τους λόγους είχαν κάνει σημαία τους το θέμα. Αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι σε αυτή τη χώρα πολλά πράγματα της δημόσιας ζωής δεν έχουν να κάνουν με πολιτικές αρχές, ιδεώδη και πιστεύω αλλά με προσωπικές διαφορές και επιχειρηματικά συμφέροντα.

Μια κουβέντα για την μετα-πανδημική πραγματικότητα. Θα είναι πιο δύσκολη από το γενικό κλείσιμο (οικονομικό, κοινωνικό και προσωπικό) που ζήσαμε εδώ και ενάμισι χρόνο. Γιατί το άνοιγμα δεν είναι καθόλου απλό. Σκεφτείτε μόνο το περίπλοκο παζλ της εστίασης που καλείται να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει, με τους εμβολιασμένους ή τους ανεμβολίαστους. Που καλείται να αστυνομεύσει ένα μέτρο σε μια χώρα όπου κυριαρχεί η λογική του φίλου και του κολλητού. Σε μια χώρα που δεν πάσχει από νόμους και αποφάσεις, αλλά από το πώς τις υλοποιεί…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 4 Ιουλίου 2021