ΑΠΟΨΕΙΣ

Εάν η Ελλάδα συνόρευε με το Βέλγιο, τη Γερμανία και τη Γαλλία, θα μπορούσε να συμπεριφέρεται όπως η Ολλανδία. Όποιος θέλει πηγαίνει στο στρατό, όποιος θέλει εξαγοράζει τη θητεία, όποιος θέλει δηλώνει αντιρρησίας και τον βάζουν να κάνει τη θητεία του σε παιδικό σταθμό. Γενικώς χαβαλές. Επειδή, όμως, συνορεύει με την Τουρκία και όποιος έχει μάτια βλέπει, η Ελλάδα πρέπει να δει την εθνική ασφάλεια κάπως σοβαρότερα.

Η χώρα φιλανδοποιείται. Από αδυναμία, από αισιοδοξία, από φόβο, από αφέλεια, από πίστη στην περιβόητη «ελληνοτουρκική φιλία», έχει περιορισθεί σε πολιτική κατευνασμού μίας γείτονος, η οποία διαρκώς προβάλλει νέες διεκδικήσεις, παραβιάζει τον εναέριο χώρο και τα χωρικά μας ύδατα, αξιώνει αναθεώρηση της Συνθήκης της Λοζάνης, επεμβαίνει απροκάλυπτα στη Θράκη, επιδιώκοντας να επιβάλει καθεστώς συνδιοίκησης. Η Ελλάδα αντιμετωπίζει τις απειλές και τους εκβιασμούς του Ερντογάν με τα «αυστηρά μηνύματα» του Παυλόπουλου και την απειλή κυρώσεων από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Δηλαδή με εξορκισμούς. Εάν αύριο υπάρξει στρατιωτικό επεισόδιο στο Αιγαίο, κανένας Γερμανός και κανένας Δανός δεν θα έρθει να σκοτωθεί για τα ελληνικά νησιά. Και η απειλή οικονομικών κυρώσεων από τις Βρυξέλλες στην Άγκυρα είναι μία αστεία ιστορία. Κατά βάθος, γνωστή σε όλους.

Έτσι όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα η ισορροπία (ή, σωστότερα, η ανισορροπία) δυνάμεων, στρατιωτικών, πληθυσμιακών και διπλωματικών, ο κατευνασμός είναι η αναπόφευκτη πολιτική. Αλλά δεν μπορεί να πάει μακριά. Η Τουρκία, και όχι μόνο υπό τον Ερντογάν, έχει πρόθεση μεγαλοϊδεατισμού. Είναι ζήτημα χρόνου να μιλήσει για «ζωτικό χώρο». Συζητάει κανένας γι’ αυτά τα θέματα; Ο καημός είναι οι επικουρικές συντάξεις, ο ΕΝΦΙΑ, οι ημιαργίες, η αναρρωτική την Παρασκευή για να γίνει το διήμερο τριήμερο, ο λάτε μακιάτο, τα καινούργια SUV και αν είναι βολικές οι ξαπλώστρες στη Φούρκα. Μια χώρα ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε.

Ευτυχώς που η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και άγιος ο άνθρωπος που το κατάφερε, την ώρα που οι υπόλοιποι φωνάζαμε «όχι στην ΕΟΚ των μονοπωλίων». Αλλά το στρατιωτικό πρότυπό της δεν μπορεί να είναι ούτε η Ολλανδία ούτε η Δανία. Το στρατιωτικό πρότυπο για την Ελλάδα πρέπει να είναι μόνο το Ισραήλ. Ή, τέλος πάντων, ό,τι μπορούμε να διδαχθούμε από το Ισραήλ, γιατί το Ισραήλ δεν είναι καφενείο. Το Ισραήλ περιβάλλεται από εχθρούς μαινόμενους να το εξαφανίσουν, επιβιώνει και εντέλει τους παίζει στα δάχτυλα, επειδή έχει αναδείξει την εθνική ασφάλεια σε πρώτη του προτεραιότητα. Με στρατό που είναι στρατός και μυστικές υπηρεσίες που είναι μυστικές υπηρεσίες.

Βεβαίως, η στρατιωτική θητεία στο Ισραήλ είναι τρία χρόνια για τους άνδρες και δύο χρόνια για τις γυναίκες. Ανεξαίρετα. Ακόμη και για τους πολίτες που μένουν στο εξωτερικό. Με το δάχτυλο στη σκανδάλη. Γιατί οι Ισραηλίτες έμειναν επί αιώνες χωρίς πατρίδα και καταλαβαίνουν ότι πρέπει να την υπερασπισθούν με προσωπικές θυσίες. Στην Ελλάδα αυτό είναι ταμπού. Εννιά μήνες; Έστω εννιά μήνες. Το πρόβλημα είναι ότι σ’ αυτούς τους εννιά μήνες δεν γίνεται τίποτε. Ούτε μαθαίνεις ούτε προσφέρεις τίποτε. Το πρόβλημα είναι οι μπαμπάδες που παρακαλούν βουλευτές να φέρουν τους γιούς τους στο Γ’ Σώμα, άοπλους, απαίδευτους, ώστε η μαμά να τους πηγαίνει το φαγητό με το τάπερ. Το πρόβλημα είναι ότι με διαδοχικές αναβολές γίνεσαι τριάντα πέντε χρονών, πληρώνεις τρία χιλιάρικα, υπηρετείς ένα μήνα και καθάρισες. Το πρόβλημα είναι ότι μπορείς να παραστήσεις τον αντιρρησία συνείδησης και να απαλλαγείς εις υγείαν των κορόιδων, χωρίς αυτό να σε εμποδίζει σε τίποτε -μέχρι και σύμβουλος στο Μαξίμου μπορείς να γίνεις.

Αλλά από πατριωτιλίκι σκίζουμε…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 3 Νοεμβρίου 2019