ΑΠΟΨΕΙΣ

Αν κάτι δεν μου ξεφεύγει, ο τελευταίος γονιός που ζήτησε συγνώμη επειδή τα παιδιά του άσκησαν σκληρή βία, ήταν η Μοσχούλα Ξηρού. Με την ταπεινότητα του αυθεντικού λαϊκού ανθρώπου, μίλησε μόνο μία φορά, όταν αποκαλύφθηκαν τα εγκλήματα της 17Ν, και εξαφανίσθηκε από το προσκήνιο. Έκτοτε, έχουμε παρακολουθήσει, άναυδοι στην αρχή, όλο και πιο αδιάφοροι στη συνέχεια, αμέτρητες περιπτώσεις γονέων που όχι μόνο δεν εξέφρασαν λύπη για την αντικοινωνική συμπεριφορά των παιδιών τους αλλά ζήτησαν και τα ρέστα.

Αν σκέφτεστε ότι δεν έχουμε ξαναδεί κάποια σαν τη μάνα των δύο νεαρών οι οποίοι κατάφεραν πενήντα χτυπήματα στον σταθμάρχη του Ηλεκτρικού, μπορεί να έχετε και δίκιο αλλά μόνο ως προς το απροκάλυπτο της συμπεριφοράς της. Σόκαρε επειδή ήταν ο εαυτός της, μίλησε με τις δικές της λέξεις και με το δικό της ύφος. Επειδή κανένας δεν τη δασκάλεψε να μην πει «του έριξε ένα μπουκέτο» αλλά να πει, για παράδειγμα, ότι ο ελεγκτής είναι μέρος του κρατικού εξουσιαστικού μηχανισμού που επιβάλλει στον κόσμο να πληρώνει εισιτήριο και τον καταπιέζει να μη βάζει τα πόδια πάνω στα καθίσματα. Αν είχε βάλει στο μίξερ λίγη κουλτούρα, λίγα ανθρώπινα δικαιώματα, λίγο «αντιφά», αν είχε πει ότι τα παιδιά έχουν τραύματα από την «χούντα Παπαδήμου», αν είχε πει κάτι «προοδευτικό» τέλος πάντων, θα είχε κιόλας στηθεί το κίνημα συμπαράστασης.

Έτσι δεν γίνεται εδώ και χρόνια; Συλλαμβάνονται τα παιδιά τους με καλάσνικωφ στα χέρια, έχοντας ληστέψει τράπεζες, έχοντας βάλει βόμβες και οι γονείς, αντί να ζητήσουν συγνώμη ή, έστω να σωπάσουν, δίνουν συνεντεύξεις Τύπου και καταγγέλλουν ότι η Αστυνομία άσκησε βία! Ενώ είναι γνωστό ότι οι συλλήψεις σ’ αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να γίνονται με savoir vivre και λευκά γάντια. Αλλά δεν χρειάζεται να πάμε μακριά! Τις προάλλες δεν ήταν που συνελήφθη ένας 14χρονος επειδή πετούσε μολότοφ στους αστυνομικούς αλλά σύμπας ο Τύπος, «συστημικός» και μη, εξανέστη επειδή η μητέρα κατήγγειλε ότι στην ΓΑΔΑ κρατούσαν το παιδί της παράνομα και δεν της επέτρεπαν να το δει; Μετά, βεβαίως, αποδείχθηκε ότι η κράτηση έγινε με εντολή της Ανακρίτριας ενώ η μητέρα είχε επισκεφθεί το γιό της δύο φορές και άλλη μία ο δικηγόρος της. Αλλά αυτά είναι ψιλοπράγματα και, φυσικά, δεν εμπόδισαν να στηθεί ο συνηθισμένος μπερντές του θεάτρου «αλληλεγγύης» στην Ευελπίδων.

Ξύλο από τον πατέρα μου έχω φάει μία φορά. Κυριολεκτικά, το ξύλο της ζωής μου. Πρέπει να ήμουν έξι - επτά χρονών. Παίζαμε μπάλα στο δρόμο, τότε περνούσε ένα αυτοκίνητο κάθε πέντε λεπτά. Στον διπλανό φούρνο δούλευε ένας κωφάλαλος αρτεργάτης, ο Δημητρός. Από μία στραβοκλοτσιά η μπάλα βρέθηκε μέσα στο μαγαζί, ο Δημητρός την κράτησε, έκανε πως θα την έβαζε στον κλίβανο και εγώ τον ειρωνεύθηκα για την αναπηρία του. Ο ίδιος δεν το πήρε κατάκαρδα, το πήρε όμως ο πατέρας μου που έτυχε να βρίσκεται στο μπαλκόνι. Κατέβηκε δύο - δύο τα σκαλιά, ζήτησε συγνώμη από τον άνθρωπο και μου έριξε τόσα χαστούκια μπροστά σ’ όλη τη γειτονιά, που είδα τον ουρανό σφοντύλι. Αυτός ο πράος, αφοσιωμένος στα παιδιά του άνθρωπος, είχε αισθανθεί να γκρεμίζεται ο κόσμος γύρω του. Και αυτός ήταν ο τρόπος με τον οποίο μου υπέδειξε ένα από τα όρια που έπρεπε να έχω στη ζωή.

Αυτή η αίσθηση των ορίων έχει θολώσει σήμερα, για πολλά παιδιά. Μεγίστως με ευθύνη των γονιών που τα μεγάλωσαν με ωραίες «δικαιωματικές» λέξεις, δικαιολογώντας όλα τα ελαττώματά τους, μεταφέροντας την πεποίθηση της καλοζωισμένης γενιάς τους ότι έχουν μόνο δικαιώματα χωρίς υποχρεώσεις. Και αφού δεν κατάφεραν να τους μάθουν τα όρια, δεν τα βοηθούν ούτε όταν περνούν τα όρια. Αν αυτό δεν είναι καταστροφή, τότε τι μπορεί να είναι;

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 24 Ιανουαρίου 2021