ΑΠΟΨΕΙΣ

Στις 29 Αυγούστου είχα δημοσιοποιήσει ένα άρθρο μου υπό τον τίτλο: «ΣΥΡΙΖΑ: Μήπως θα ήταν προτιμότερη η ευθανασία;». Μετά όσα συνέβησαν το τελευταίο διήμερο σε Γκάζι και Ταύρο νομίζω ότι το ερωτηματικό είναι πλέον τελείως περιττό. Όσοι αγαπούσαν πραγματικά τον ΣΥΡΙΖΑ, όσοι πίστεψαν σε αυτόν ότι «μπορεί να αλλάξει την Ελλάδα και στη συνέχεια και την Ευρώπη», όσοι δεν εξαρτούν την πολιτική επιβίωσή τους από την ύπαρξη αυτού του κόμματος, θα απαντούσαν καταφατικά στο ερώτημα του περασμένου Αυγούστου. Οι σκηνές που εκτυλίχθηκαν εντός και (κυρίως) εκτός του εκτάκτου συνεδρίου του κόμματος παραπέμπουν, τηρουμένων των αναλογιών, σε άλλες ντροπιαστικές εποχές, σαν εκείνες της Τασκένδης.

«Όπως έστρωσες, θα κοιμηθείς», λέει ο θυμόσοφος λαός κι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Μετά την ανάρρηση του Αλέξη Τσίπρα στην αρχηγία, το 2008, και κυρίως, μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, ο ΣΥΡΙΖΑ, από κόμμα αρχών, με σαφές πολιτικό και ιδεολογικό στίγμα, μετεξελίχθηκε ραγδαία σε ένα λαϊκίστικο πολιτικό μόρφωμα.

Πατώντας πάνω στα πραγματικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, στο σοκ και την απόγνωση που προκάλεσαν τα μνημόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ έκοψε όλες τις πολιτικές και ιδεολογικές αγκυρώσεις του, καβάλησε το κύμα, φούσκωσε τα πανιά του με ψεύτικες υποσχέσεις για να καταφέρει να φτάσει στη Γη της Επαγγελίας. Στην εξουσία. 

Η απόλυτη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ επισφραγίστηκε την επομένη των εκλογών του Ιανουαρίου 2015 όταν ο Τσίπρας αναζήτησε στην πλέον χυδαία εκδοχή της ακραίας δεξιάς τον κυβερνητικό εταίρο του· τα δύο άκρα του λαϊκισμού, Τσίπρας και Καμμένος, εις σάρκαν μίαν.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια. Χρειάστηκαν μόλις έξι μήνες για να αποδειχθεί ότι όλα όσα έταζε ο ΣΥΡΙΖΑ τα τρία προηγούμενα χρόνια, ήταν κούφια λόγια.

Κι ύστερα ήρθε το δημοψήφισμα – οπερέτα και η περίφημη kolotoumpa που πέρασε και στη διεθνή πολιτική ορολογία. Ήρθαν οι απανωτές ήττες, δύο το 2019 κι άλλες τόσες το 2023 που οδήγησαν από το 36,34% του Ιανουαρίου 2015 στο 17,83% του Ιουνίου 2023. Βλέποντας το καράβι να πηγαίνει κατευθείαν στα βράχια ο Μεγάλος Τιμονιέρης το εγκατέλειψε, μπας και διασωθεί. Πλήρωμα και επιβάτες, απελπισμένοι έσπευσαν, πάνω στον πανικό τους, να αναζητήσουν έναν νέο Μεσία, ελπίζοντας ότι έτσι θα αποφύγουν να διασταυρωθούν με το πεπρωμένο τους.

Όμως, εις μάτην. Ο Στέφανος Κασσελάκης αποδείχθηκε κατώτερος των περιστάσεων. Άπειρος, αφελής και νάρκισσος, έγινε εύκολη λεία στα δόντια των παππαπολάκηδων οι οποίοι, όταν διαπίστωσαν ότι το άλογο στο οποίο είχαν ποντάρει ήταν κουτσό, δεν δίστασαν να το θυσιάσουν. Όχι για να σώσουν την όποια εναπομείνασα τιμή και υπόληψη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά για να διασώσουν το τομάρι τους. Για την πολιτική τους επιβίωση. Για να έχουν μια τελευταία ευκαιρία να διεκδικήσουν την επανεκλογή τους. Αλλά προϋπόθεση γι' αυτό είναι να κατέχεις εσύ τη ρεκλάμα, τη σφραγίδα, τον ΑΦΜ, την κρατική επιχορήγηση. Χωρίς αυτά είσαι ναυαγός χωρίς σωσίβιο.

Την ίδια ώρα, ο Μεγάλος Τιμονιέρης παρακολουθεί από το ησυχαστήριό του στο ακρωτήρι του Σουνίου το οπερατικό τέλος του κόμματος που εκείνος δημιούργησε. Σκεπτόμενος πως, ακόμη και εάν δεν το είχε ο ίδιος σχεδιάσει, όλο αυτό του έρχεται γάντι. Νέος είναι, έχει την πολυτέλεια να περιμένει. Ξεμπέρδεψε με τον ΣΥΡΙΖΑ, αν αποτύχει και το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη τότε, πιστεύει, ότι ο λαός θα αναζητήσει ξανά σε αυτόν, τον επόμενο Σωτήρα.