ΑΠΟΨΕΙΣ

Σήμερα είναι μία ιστορική ημέρα για τη Θεσσαλονίκη. Είναι η μέρα που η πόλη μπορεί να σκύψει πάνω στην ιστορία της και να δει το παρελθόν της. Χωρίς παραμορφωτικούς φακούς.

Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια το Ολοκαύτωμα, ο αφανισμός 50.000 εβραίων συμπολιτών μας, ανθρώπων που πάτησαν στην ίδια γη που πατάμε εμείς τώρα, έγινε πρόσχημα για δημόσιες σχέσεις και κενά λόγια.

Έγινε πρόσχημα για τον εξαγνισμό όσων ήξεραν τι είχε γίνει και είχαν σιωπήσει για πολλά χρόνια, και τώρα προσπάθησαν να χαθούν στη συλλογική ενοχή που δημιούργησαν με συλλογικές συγγνώμες, στις οποίες μαζί με αυτούς που ήξεραν κι όφειλαν να ζητήσουν συγγνώμη ενέταξαν και όλους τους άλλους.

Κι έγινε πρόσχημα για πολιτικές κινήσεις και συμμαχίες.

Όμως από μία οκταετή φλυαρία έμειναν ελάχιστα πράγματα.

Η πλατεία Ελευθερίας που πολύ εύκολα θα γινόταν ο χώρος της μνήμης για το ταξίδι του αφανισμού, έχει μετεξελιχθεί σε έναν χώρο περιτριγυρισμένο από λαμαρίνες.

Το Μουσείο του Ολοκαυτώματος παραμένει μία πολύ ωραία ιδέα, που έδωσε και δίνει την αφορμή για προσωπικές δημόσιες σχέσεις.

Η ανάδειξη της ιστορίας έγινε διχαστικά, για να εξυπηρετήσει πρόσκαιρες πολιτικές σκοπιμότητες με την επαγγελία ότι θα αποδώσει τουριστικά οφέλη, η οποία προφανώς και ευλόγως δεν επαληθεύθηκε όπως δείχνουν και οι αριθμοί.

Κι όμως θα μπορούσε να είχε γίνει αλλιώς!

Θα μπορούσε να είχε γίνει με σεβασμό στην Ιστορία αλλά και στη μνήμη. Θα μπορούσε να γίνει, για να θυμηθούμε και να μάθουμε. Θα μπορούσε να γίνει με στόχο η Θεσσαλονίκη να εκπέμψει αυτό το οποίο αποτελεί το μήνυμα του Ολοκαυτώματος «Ποτέ ξανά».

Αυτό δεν σημαίνει ότι η πλατεία και το μουσείο δεν πρέπει να γίνουν.

Αντίθετα, πρέπει να γίνουν για να ενισχύσουν αυτούς τους σκοπούς.

Και οι επισκέπτες πρέπει να έλθουν για να πάρουν αυτό το μήνυμα.

Δεν είναι κακό μία πόλη να πουλά Ιστορία.

Απλώς για να πουλήσει την Ιστορία πρέπει και να την ξέρει και να τη σέβεται.

Κι ο τρόπος που η Θεσσαλονίκη πούλησε την Ιστορία της τα τελευταία χρόνια απέχει πολύ από το σεβασμό που επιβάλλεται σε αυτό που έγινε!

Ας μην ξαναγίνει! Ποτέ ξανά!

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 26 Ιανουαρίου 2020