ΑΠΟΨΕΙΣ

Νομίζω πως πολλοί θα συμφωνήσουν πως ο τρόπος που διεκδικούν τη λαϊκή ψήφο κόμματα που πρωταγωνιστούν στην πολιτική σκηνή δίνει την εντύπωση πως αντιμετωπίζουν τον ψηφοφόρο ως υποψήφιο θύμα απατηλού εντυπωσιασμού για να μην πω εξαπάτησης.

Στα ψηφοδέλτια αποτυπώνεται μία πρωτόγνωρη επικοινωνιακή πολυσυλλεκτικότητα. Σελέμπριτις, διδάκτορες, τηλεοπτικές περσόνες, ίνφλουενσερς, ράπερ, μπαλαδόροι, μεταγραφές από άλλους ιδεολογικούς χώρους, συνωθούνται δίπλα σε σοβαρούς, μορφωμένους υποψηφίους, νέους και πιο ηλικιωμένους, οι οποίοι προσπαθούν να βρουν το βηματισμό τους μέσα στη γενική τοξικότητα.

Πονήρεψαν οι καιροί; «Βοήθησαν» τα fake news όπως και τα τρολς των social media; Περίσσεψαν οι λόγοι για μία αντισυστημική έκρηξη, λόγω της ακρίβειας, της τεχνολογικής ανεργίας, της νεοφιλελεύθερης αναλγησίας και της κλιματικής αλλαγής;

Ό,τι και να συμβαίνει, για πρώτη φορά ο κόσμος δεν δείχνει διάθεση να παραμείνει «ευκολόπιστευτος και πάντα προδομένος», όπως διαχρονικά μας υπενθύμιζε η γραφή του Διονυσίου Σολωμού.

Από τις απαντήσεις στις δημοσκοπήσεις και στα ρεπορτάζ του δρόμου, αναδεικνύεται ένας πολίτης υποψιασμένος και εξίσου -τουλάχιστον, για να μην πούμε παραπάνω- με τους πονηρούς πολιτευτές. Όσο πιο κυνικοί εμφανίζονται προεκλογικά οι πολιτικοί, άλλο τόσο απρόβλεπτοι και ανυπάκουοι δείχνουν όλο και περισσότεροι ψηφοφόροι. Μεταξύ «κατεργαρέων» πάει το πράγμα;

Τι θα περιμέναμε όμως όταν στην ερώτηση (ΑΝΤ1) «πώς θα κάνετε κυβέρνηση συνεργασίας, όταν οι Ανδρουλάκης και Βαρουφάκης την απορρίπτουν;», ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας απάντησε «προφανώς έχουμε μία ανταγωνιστική σχέση στην κάλπη. Εκτός των αρχηγών υπάρχει και ο ‘ξενοδόχος’, που είναι ο ελληνικός λαός. Ο λαός θα διαμορφώσει τους συσχετισμούς»!

Δηλαδή πόσο απέχει αυτή η δήλωση από τον γνωστό αφορισμό πως «τα πιο μεγάλα ψέματα λέγονται πριν από τις εκλογές, κατά τη διάρκεια του πολέμου και μετά το κυνήγι;».

Αυτό που άλλαξε από την εποχή των Μαυρογιαλούρων είναι ο κυνισμός της παραδοχής ότι «αυτά συμβαίνουν προεκλογικά», δηλαδή εμείς θα εφαρμόσουμε οποιοδήποτε κόλπο για να σας κάνουμε να «τσιμπήσετε».

Ε, αυτό παλιά δεν λεγόταν.

(Από την ίδια συνέντευξη υπήρξε και μία άλλη ατάκα από τον Αλ. Τσίπρα που κατέβασε στα κάγκελα τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ: «Ο Ανδρουλάκης δεν είναι ιδιοκτήτης του Ανδρέα»! ).

Αν προσέξατε, άλλη μία προεκλογική περίοδος πάει στράφι χωρίς την παραμικρή συναίνεση ακόμα και απέναντι στις μεγάλες προκλήσεις που θα κληθεί να αντιμετωπίσει η χώρα και που αν καθυστερήσει την περιμένουν πολλά δεινά.

Ούτε στα Ελληνοτουρκικά, ούτε στο προσφυγικό, ούτε στην αντιμετώπιση της ακρίβειας, ούτε στα θέματα της υγείας, της παιδείας, της ανάπτυξης και της ασφαλείας του πολίτη υπήρξε κάποιου είδους διάθεση για προσέγγιση ή έστω συζήτηση. Πλήρης διαφωνία για όλες τις προκλήσεις του αύριο.

Σε καλό να μας βγει αυτή η οργή, η απόλυτα δικαιολογημένη κατά μία έννοια, κυρίως μεταξύ των νέων. Αρκεί να μην ακυρώνει τη βασική παραδοχή ότι θα πρέπει να κολυμπήσουμε στα βαθιά της τεχνητής νοημοσύνης, της ψηφιακής μετάβασης και των νέων δεδομένων που δημιουργεί η τεχνολογία στην παραγωγή, στην εργασία, στο περιβάλλον.

Το γνωστό παλιό σύνθημα της αριστερής νεολαίας «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός», που γεφυρώνει την ανάγκη με την «ρεαλιστική ουτοπία», δημιουργεί πια αδυσώπητα ερωτήματα. Τι είδους «άλλος κόσμος» θα είναι αυτός;

Και μια και μιλάμε για οργή.

Τα τελευταία χρόνια πύκνωσαν οι επιθέσεις κατά πολιτικών, οι καταστροφές εισόδων, οι εισβολές σε γραφεία, οι ρίψεις αυτοσχέδιας βόμβας και όλο αυτό για κάποιους είναι ένας δυσάρεστος αλλά όχι και εγκληματικός ακτιβισμός.

Άλλοι βρίσκουν προτιμότερο το «μήνυμα», τον «συμβολισμό» και την «ιδεολογική» διάσταση της ενέργειας από την καταδίκη αυτών των μορφών βίας και την εξάλειψή τους.

Το πιο θλιβερό είναι η επίδειξη ανοχής σε περιστατικά όπως το «γιαούρτωμα» πολιτικών παρουσία των παιδιών τους. Όταν μάλιστα προβάλλεται ως δικαιολογία οι παλιές του πεποιθήσεις ή η παλιά ακραία του συνθηματολογία, χάνουμε το δάσος για το δέντρο.

Δεν είναι «χαριτωμένα» αυτά τα φαινόμενα, διότι δεν ξέρει κανείς σε τι μπορούν να εξελιχθούν.

Οι κάλπες στήνονται σε λιγότερο από δύο εβδομάδες. Ούτε στις τηλεοπτικές σκιαμαχίες, ούτε στις όποιες πολιτικές συγκεντρώσεις, ούτε στα tik tok των πολιτικών αρχηγών βρήκε ποιότητα και ενδιαφέρον ο μέσος ψηφοφόρος, παρά τις προσπάθειες των συμβούλων και των επικοινωνιολόγων.

Αυτό που δεν λείπει είναι τα σενάρια σχηματισμού της επόμενης κυβέρνησης, ορισμένα εκ των οποίων αγγίζουν της επιστημονική φαντασία.

Το βράδυ της Κυριακής των εκλογών θα φτάσουμε στα ανείπωτα. Τα παζάρια, οι πραγματικές προθέσεις των κομμάτων, οι εκβιασμοί και η θεατρική καταγγελία της απώλειας της «ιδεολογική συνέπειας» κατά του αντιπάλου (εδώ γελάνε) θα είναι μόνο η αρχή. Στη συνέχεια μετά την οριστικοποίηση της εικόνας της κατανομής των εδρών στη νέα Βουλή, αρχίζει το θρίλερ.