ΑΠΟΨΕΙΣ

Δε χρειαζόταν η τελευταία κίνηση του Αλέξη Τσίπρα για να καταλάβουμε ότι η προσεχής προεκλογική περίοδος θα είναι από τις σκληρότερες -και ενδεχομένως πιο βρώμικες- της Μεταπολίτευσης. Μας είχαν ήδη προϊδεάσει τα γκεμπελικά δημοσιεύματα φιλοΣΥΡΙΖΑ μέσων, οι χοντράδες Πολάκη, Βαρεμένου και λοιπών, τα πρώτα δείγματα γραφής της Τσαπανίδου στο νέο της πόστο. Αν μάλιστα το καλοσκεφτούμε, από το 2019 η συνολική τακτική της αξιωματικής αντιπολίτευσης συνιστά προεκλογικό αγώνα διαρκείας. 

Δεν μπορούν αλλιώς να ερμηνευθούν ο απόλυτος μηδενισμός και αρνητισμός της, μα και οι ουρανομήκεις υπερβολές περί χούντας Μητσοτάκη, πρωτοφανούς ανικανότητας, προδοτικών ενεργειών και τριτοκοσμικής διαφθοράς. Ομολογουμένως η παρούσα κυβέρνηση συχνά συλλαμβάνεται να πάσχει από σημαντικές οργανωτικές αδυναμίες και να ευθύνεται για τον λανθασμένο χειρισμό σκανδάλων, όμως είναι τουλάχιστον αστείο να χαρακτηρίζεται ως η χειρότερη όλων των εποχών. 

Όσα λάθη και αν έχει κάνει, ακόμη και οι αριστεροί ψηφοφόροι αναγνωρίζουν στις δημοσκοπήσεις ότι ένα κυβερνητικό σχήμα αυτοδύναμο ή έστω με κορμό ΝΔ συνιστά σήμερα την προτιμότερη επιλογή. Γίνονται πράγματα προς τη σωστή κατεύθυνση, ίσως όχι αρκετά, όμως σε βαθμό τέτοιο που να ικανοποιούν τους πραγματιστές πολίτες.

Βλέποντας πλέον ότι αδυνατεί να προσελκύσει περισσότερους μετριοπαθείς κεντρώους, ο… απέθαντος ΣΥΡΙΖΑ του 4% ποντάρει για μία ακόμη φορά στο «μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση» του 2008. Ωστόσο, με το νέο αντιθεσμικό του ατόπημα στην πραγματικότητα δε στρέφεται ψηφοθηρικά κατά της ΝΔ μα κατά όλων των αριστερών δυνάμεων, από ΠΑΣΟΚ έως και τις εξωκοινοβουλευτικές. Αν τον ακολουθήσουν σαν πρόβατα θα τις διαφεντεύει. Αν τον αγνοήσουν θα κατηγορηθούν ως «γαλάζια» δεκανίκια.

Τα καμώματα αυτά του Τσίπρα δεν εκπλήσσουν. Είναι μάλλον κοινώς παραδεκτό ότι θέλει πάση θυσία ν’ ανακτήσει την εξουσία, με συνέπεια να μετέρχεται όλων των μέσων: θα υβρίσει, θα ψευσθεί, θα διχάσει, θα πολώσει, θα υπονομεύσει τους θεσμούς, θα συνταχθεί μέχρι και με ξένα συμφέροντα, θα κάνει ίσως οτιδήποτε ώστε να επιστρέψει στο Μαξίμου, ενώ αν χάσει είναι ικανός να αμφισβητήσει την ήττα του (αλά Τραμπ και Μπολσονάρο) ώστε να διατηρήσει την πρωτοκαθεδρία στον πολιτικό χώρο του.

Μετά και την αποχή του από τις ψηφοφορίες της Βουλής, αναρωτιέμαι αν αυτή η διαρκής αμφισβήτηση της ομαλής κοινοβουλευτικής λειτουργίας οφείλεται σε αρρωστημένη αρχομανία ή σε ιδεοληπτικές εμμονές, κατάλοιπα της φοιτητικής του γαλουχίας⋅ αν δηλαδή η προσκόλληση στο κινηματικό χθες και στη στενή του παλιοπαρέα ερμηνεύει την ως τώρα ανικανότητά του να προσαρμόσει το κόμμα του στα πρότυπα μιας «κανονικής» σοσιαλδημοκρατικής παράταξης, παρά την αναμφισβήτητη προηγούμενη επιτυχία του να εκκαθαρίσει τους εσωκομματικούς βαρόνους και τα ιστορικά στελέχη που τον ανέδειξαν.