ΑΠΟΨΕΙΣ

Δικαστικά αποτελέσματα άρχισε να παράγει μετά από ένα χρόνο το ελληνικό MeToo. Ο πρώην καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου επί κυβερνήσεων ΝΔ, δικάζεται με την κατηγορία τεσσάρων βιασμών ενώ ο πρώην διευθύνων σύμβουλος του Κέντρου Πολιτισμού του ιδρύματος «Σταύρος Νιάρχος», επί ΣΥΡΙΖΑ, Γιώργος Κιμούλης στρέφεται με αγωγή εναντίον του Σωματείου και όσων συναδέλφων του τον κατηγόρησαν για κακοποιητική συμπεριφορά ζητώντας ούτε λίγο, ούτε πολύ περίπου 1.2 εκατ. ευρώ για αποζημιώσεις.

Ανάμεσα στους δύο, οι οποίοι βρίσκονται σε διαφορετική νομική θέση και προέρχονται από διαφορετικές πολιτικές παρατάξεις, υπάρχει ένα κοινό. Και οι δύο υποστηρίζουν ότι το πρόβλημα ανέκυψε εξαιτίας των διαφορών που είχαν με το συνδικάτο τους. Το συνδικάτο των ηθοποιών.

Προφανώς οι δίκες θα γίνουν στις δικαστικές αίθουσες. Η μία άλλωστε γίνεται ήδη. Και δεν θα γίνει κανενός είδους σχόλιο εδώ.

Όμως οι διαφορετικές πολιτικές τοποθετήσεις δύο ανθρώπων που αναγάγουν το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών σε μέρος του προβλήματος, θα πρέπει λογικά να ανησυχήσει το ίδιο το Σωματείο, το οποίο είχε διατελέσει μέρος και ενός παρόμοιου προβλήματος πριν 77 χρόνια, όταν δολοφονήθηκε, η ηθοποιός Ελένη Παπαδάκη. Μόνο που εκείνο ήταν ξεκάθαρα πολιτικό ζήτημα.

Το τρομακτικό θα είναι να είναι και αυτό.

Διότι τα τελευταία χρόνια οι συνδικαλιστές δεν δούλευαν με κριτήριο τα εργασιακά προβλήματα των κλάδων τους, αλλά τα δικά τους (και του κομματικού τους χώρου) πολιτικά προτάγματα.

Δάσκαλοι διαπίστωσαν ότι παιδιά δεν είχαν να πάρουν ένα κουλούρι να φάνε και έσπευδαν οι δήμοι να προσφέρουν πρωινά. Ποτέ δεν έγινε απολογισμός.

Καθηγητές καταλάβαιναν ότι μαθητές τους διάβαζαν στο σπίτι επειδή η ΔΕΗ τους είχε κόψει το ρεύμα και ζητούσαν ηλεκτρολόγους να αποκαταστήσουν τις συνδέσεις. Πόσα συνέδεσαν, ένας Θεός γνωρίζει. Αλλά το ενδεχόμενο να συνέδεσαν και το ρεύμα οικογενειών που δεν είχαν παιδιά, ας μην αποκλειστεί.

Νοσοκόμοι μας ενημέρωναν ότι υπήρχαν VIP ΜΕΘ για τους ιερωμένους. Κανένας δεν βρέθηκε αλλά δεν πειράζει.

Έχουν γραφεί πολλά παρόμοια περιστατικά.

Είναι εύλογο οι συνδικαλιστές να αναζητούν αυτά που θα τους φέρουν στον αφρό της δημοσιότητας. Αλλά καλό θα είναι να πάρουν υπόψη το ενδεχόμενο να μην τους πιστεύει κανένας.

Άλλωστε και ο Βλαδίμηρος της Μόσχας πριν πέντε χρόνια είχε τη θετική γνώμη σχεδόν ενός στους δύο Έλληνες και τώρα βρίσκεται στο 20%. Για να μην ξεχνάμε ότι οι «αγωνιστικές κινητοποιήσεις» των εργαζομένων, περιορίζονται.

Κι αυτό είναι με επίσημα στοιχεία κι όχι δηλώσεις που μένουν δηλώσεις…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 05-06.03.2022