ΑΠΟΨΕΙΣ

Δικαιολογίες για το πώς προέκυψε αυτό το Σουργελιστάν κυκλοφορούν πολλές. Συνήθως είναι γελοιότερες από τις ίδιες τις πράξεις. Δημοκρατία σημαίνει ευθύνη και αν δεχθούμε ότι οι ψηφοφόροι δεν ευθύνονται για ό,τι φέρνει η ψήφος τους, δεν υπάρχει λόγος να κάνουμε εκλογές. Ας βγάζουμε το κοινοβούλιο με τον λήγοντα της ταυτότητας. Οι πιθανότητες να προκύψει κάτι σοβαρότερο από ό,τι προέκυψε θα ήταν περισσότερες.

Αρκετά κρυφτήκαμε πίσω από την πολιτική ορθότητα και κάνουμε πως δεν βλέπουμε τον ελέφαντα στο δωμάτιο. Δύο στους τρεις ψηφοφόρους ψήφισαν τα εξής: Ένα κόμμα που ορκίζεται στον κομμουνισμό και μάλιστα στην σκληρότερη εκδοχή του, τη σταλινική. Ένα κόμμα που στελέχη του χαιρετούν ναζιστικά. Ένα κόμμα που έλεγε ότι μας ψεκάζουν. 

Ένα κόμμα που ο αρχηγός του ευχόταν καρκίνους από εκπομπές στη ζώνη του τηλεοπτικού λυκόφωτος. Και, για πρωθυπουργό κάποιον που διαβεβαίωνε ότι η Ελλάδα, το 1,7% του ΑΕΠ και της ευρωζώνης και το μηδέν κόμμα μηδέν κάτι του παγκόσμιου ΑΕΠ, δηλαδή το τίποτε, θα βαράει τα νταούλια και θα χορεύουν οι αγορές. Αυτούς τους ψήφισε δύο φορές μέσα σε εννιά μήνες και ανάμεσά τους, για να μη χάνει τη φόρμα του, ψήφισε «όχι» σ’ ένα δημοψήφισμα που είχε ως ερώτημα το «Reforms for the completion of the Current Program and Beyond» και το «Preliminary Debt sustainability analysis».

Δικαιολογίες όπως «ο κόσμος ήταν αγανακτισμένος και ήθελε κάπου να ξεσπάσει», «δύο από τα δέκα να κάνει…», «πόσο χειρότερα να γίνουν τα πράγματα…» και άλλες τέτοιες κακομοιριές δεν στέκουν ούτε στα πανηγύρια. Ό,τι και αν είχε στο μυαλό του, ο «κόσμος» ψήφισε αυτό που του ταιριάζει. Ψήφισε εκείνους που θρηνούν που το ’49 η Ελλάδα δεν έγινε Αλβανία του Εμβέρ Χότζα όχι επειδή κάποιος του έβαλε το μαχαίρι στο λαιμό, αλλά επειδή αυτά τα καθεστώτα είναι το όνειρό του. Ψήφισε τους νοσταλγούς του Χίτλερ επειδή αυτή είναι η άποψή του για τις πολιτικές ελευθερίες. 

Ψήφισε Παπαχριστόπουλο, Ζουράρι, Κουίκ, Χαϊκάλη, Ξουλίδου, επειδή αυτοί ανταποκρίνονται στην πολιτική αισθητική του. Ψήφισε Μεγαλοοικονόμου και Φωκά, επειδή η ψήφος του χαβαλέ ισούται με την πολιτική υπευθυνότητά του. Και ένας στους τρεις ψήφισε ένα κόμμα που από τις 193 χώρες - μέλη του ΟΗΕ διάλεξε για πρότυπο τη Βενεζουέλα του Τσάβες. 

Όχι τη Σουηδία, την Ελβετία, την Αυστραλία, αλλά τη Βενεζουέλα όπου η αντιπολίτευση βρίσκεται στη φυλακή, οι ταγματασφαλίτες του καθεστώτος εκτελούν διαδηλωτές και ο πληθωρισμός τρέχει με 1.000.000%. Δηλαδή, πληρώνεσαι και μέχρι να βγεις από την πόρτα τα λεφτά έχουν χάσει τη μισή αξία τους, κάτι που αποτελεί συγκλονιστικό επίτευγμα για τη χώρα που διαθέτει τα μεγαλύτερα βεβαιωμένα κοιτάσματα πετρελαίου παγκοσμίως.

Εάν η σχέση με τη δημοκρατία αποτελούσε πράγματι κριτήριο ψήφου, αρκούσε η σχέση με τη Βενεζουέλα ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να μείνει στο 3% των άλλοτε θαυμαστών του Τσαουσέσκου. Αποδείχθηκε ότι προείχαν η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, το «πιστόλιασμα» του στεγαστικού και η διακοπή των ελέγχων για τα πλαστά πιστοποιητικά στο δημόσιο. Και μη νομίζετε ότι κάτι άλλαξε. Το 38-62 που κατέγραψε το δημοψήφισμα παραμένει. Το πολύ πολύ να μην μπει στη Βουλή ο Καμμένος και να μπει ο Βελόπουλος, πράγμα που μάλλον δεν θεωρείται ανατροπή.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 10 Φεβρουαρίου 2019