ΑΠΟΨΕΙΣ

Οι διορισμοί στο δημόσιο ήταν πάντοτε το ισχυρό χαρτί των κομμάτων που κυβερνούσαν τη χώρα, για να εξασφαλίσουν ψηφαλάκια.

Η πρακτική αυτή μας είναι πλέον τόσο οικεία όσο είναι και η άνεση που έχουμε να τη στηλιτεύουμε, κατηγορώντας τα κόμματα και αθωώνοντας τους πολίτες, που ως άνεργοι ή μισθωτοί στον ιδιωτικό τομέα διεκδικούν μια θέση στον ήλιο ή μια θέση στην ξαπλώστρα.

Η παραμικρή κριτική σε αυτόν που βρίσκει δουλειά ξεπουλώντας την ψήφο του θεωρείται ιεροσυλία.

Έτσι το σύστημα δουλεύει μια χαρά, καθώς συλλογικά η κοινωνία πετά από τους ώμους της ακόμα και την υποψία της ενοχής, μετακυλίοντας το πρόβλημα στα κόμματα, τα οποία σημειωτέον στελεχώνονται από την ίδια κοινωνία.

Αφού λοιπόν κανένας δεν έχει τη διάθεση να πειράξει ένα μοντέλο που αποδίδει καρπούς και σε αυτούς που δίνουν και σε αυτούς που παίρνουν, η φάμπρικα συνεχίζεται χωρίς να ντρέπεται κανείς.

Μάρτυρες του ίδιου σκηνικού γινόμαστε και στη διάρκεια αυτής της προεκλογικής περιόδου. Έγινε ολόκληρη επικοινωνιακή υπερπαραγωγή για τον εκσυγχρονισμό του κράτους και το διαχωρισμό με την εκκλησία, μέσω της αναθεώρησης του συντάγματος.

Και τι βγήκε από τη διακηρυγμένη πρόθεση της κυβέρνησης να αλλάξει το καθεστώς της μισθοδοσίας των ιερέων, έτσι ώστε να μην είναι πλέον δημόσιοι υπάλληλοι;

Ότι θα αδειάσουν δέκα χιλιάδες θέσεις, για να πάρουν άλλους…

Αυτήν την αντίληψη, σύμφωνα με την οποία οι προσλήψεις δεν γίνονται για να καλύψουν τις ανάγκες του δημοσίου αλλά τις ανάγκες των ψηφοφόρων, την έχουμε ήδη πληρώσει πολύ ακριβά.

Μην ξεχνάμε ότι όλα τα μνημόνια, και τα πρώτα και τα δεύτερα και τα δεξιά και τα αριστερά, επιβλήθηκαν γιατί απλούστατα δεν έβγαινε ο λογαριασμός.

Θα έλεγε λοιπόν κανείς ότι σε μια χώρα που είδε το ΑΕΠ της να συρρικνώνεται και την ανεργία να απογειώνεται, οι πολίτες θα ήταν τουλάχιστον επιφυλακτικοί στις εξαγγελίες για προσλήψεις στο δημόσιο.

Βλέπετε ακόμη και τα παιδιά που έχουν συνειδητοποιήσει ότι η οικογένεια τα βγάζει δύσκολα πέρα, μπροστά στην υπόσχεση για κάποιο δώρο, ρωτάνε: Μας φτάνουν τα χρήματα; Αυτά βέβαια συμβαίνουν στις κανονικές οικογένειες, όπου υπάρχει η αντίληψη του κοινού συμφέροντος.

Στην ελληνική κοινωνία όμως το κοινό συμφέρον υιοθετείται μόνο όταν έρχεται να υπηρετήσει το προσωπικό. Διαφορετικά καταγγέλλεται ως αντεργατικό, αντιαναπτυξιακό, αντισυνταγματικό, αντιδημοκρατικό και ό,τι άλλο αντί μπορεί να σκεφτεί κανείς.

Έτσι εξηγείται και η σπουδή των δημοσίων υπαλλήλων, σε ποσοστό που υπολογίζεται ότι θα φτάσει στο 98%, να καταθέσουν αγωγές για τα αναδρομικά που αγγίζουν τα 4 δισ. ευρώ.

Σου λέει, το δικαιούμαι. Πού θα βρεθούν αυτά τα χρήματα, δεν τον απασχολεί. Ούτε φυσικά τον απασχολεί αν θα κοπούν από κάποιον που τα δικαιούται περισσότερο, αλλά δεν έχει τη δυνατότητα να τα διεκδικήσει, γιατί απλά δουλεύει στον ιδιωτικό τομέα. Ας πρόσεχε…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 23-24 Μαρτίου 2019