ΑΠΟΨΕΙΣ

Έχουμε γάμους, πανηγύρια, γλέντια και χαρές! Δύο απανωτούς.

Ο ένας προγραμματισμένος εδώ και έναν χρόνο. Μας τον ανακοίνωσαν τα παιδιά, χαρήκαμε μαζί τους, τσουγκρίσαμε τα ποτήρια μας όλοι μαζί οικογενειακώς για την ώρα την καλή.

Ο άλλος εντελώς απρογραμμάτιστα έπεσε στην παρέα τον κολλητών φίλων σαν κεραυνός εν… αιθρία! Ταχύτερα της αστραπής… Έτσι ξαφνικά, χωρίς κανέναν πρόλογο, καμιά προειδοποίηση, δύο άνθρωποι μετά από έναν χρόνο μαζί, ανακοίνωσαν πως αποφάσισαν να ενώσουν τις ζωές τους, να συνοδοιπορήσουν και… όπου τους βγάλει.

Μ’ αυτή τη δεύτερη συνθήκη, ίσως επειδή δεν την περίμενα, ενθουσιάστηκα. Ένιωσα όπως όταν ο μπαμπάς μου ερχόταν αργά από το γραφείο κρατώντας τα χέρια του πίσω από την πλάτη και φώναζε από την πόρτα ακόμη: «Σου ‘χω έκπληξη!».

Κι εγώ μικρό κοριτσάκι που δεν μιλούσα καλά - καλά έτρεχα με λαχτάρα «τι τι έπληξη μπαμπά;» τον ρωτούσα, γιατί το κάπα με παίδευε λίγο, κι εκείνος έβγαζε σαν τον μάγο χαμογελώντας πότε ένα παγωτό ξυλάκι, πότε μια σοκολάτα, πότε ένα μικρό παιχνιδάκι που μου αγόραζε από το περίπτερο.

Έτσι αισθάνομαι κι εγώ τώρα. Σαν το μικρό παιδί που διογκώνει στα μάτια του τις μικρές καθημερινές εκπλήξεις και τις ευχαριστιέται διπλά. Μόνο που αυτή τη φορά η έκπληξη είναι και μεγάλη και συγκινητική και βαρύνουσα.

Γιατί δείχνει πως ο άνθρωπος κάνει στη ζωή του, τελικά, αυτό που πραγματικά θέλει. Κι αυτό δεν έχει ούτε όρια, ούτε ηλικία, ούτε φραγμούς, ούτε περιορισμούς.

Αποδεικνύεται δηλαδή και στην πράξη αυτό που συνηθίζω να λέω ότι τα καλύτερά μας χρόνια είναι πάντα αυτά που ζούμε τώρα. Αρκεί όσο μεγαλώνουμε να εξελισσόμαστε, να πατάμε γερά στα πόδια μας, να μην κάνουμε εκπτώσεις, να κατορθώνουμε, εν τέλει, να αγαπάμε τον εαυτό μας και να αποφασίσουμε ότι θέλουμε να είμαστε καλά. Και αν το αποφασίσουμε θα είμαστε…

Κι ας λέει ο κολλητός - φαρμακόγλωσσα στην κουμπάρα για να σκάμε στα γέλια ότι αυτή θα είναι πάντα όπως η Μαίρη Χρονοπούλου στις παλιές ελληνικές ταινίες: «Όλους θα τους παντρεύεις εσύ και τελικά θα μείνεις μόνη σου να χορεύεις ζεϊμπέκικα». Κι ας απαντάει εκείνη ετοιμόλογα: «Καλύτερα ζεϊμπέκικα, παρά να χορεύω στο ταψί!».

Όπως ίσως θα καταλάβατε είμαστε όλοι μέσα στην τρέλα της γιορτής. Γιατί έχει κι αυτά τα ωραία η ζωή κι όποιος δεν τα ζει ας απορεί…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 10.07.2022