Ευρωπαϊκή πρόοδος ή ελληνικός ήλιος;
Είναι αλήθεια ότι παρά τα βήματα που έχουμε κάνει σε πολλούς τομείς απέχουμε ως χώρα πολύ από τους ευρωπαϊκούς μέσους όρους. Θυμάμαι το 1990 που ως μεταπτυχιακός φοιτητής στη Γερμανία είχα γνωρίσει για πρώτη φορά τι σημαίνει ανακύκλωση. Ένας κάδος για το καφέ, ένας κάδος για το διαφανές και ένας κάδος για το πράσινο γυαλί υπήρχε σε κάθε γωνιά σε κάθε γερμανική πόλη. Μαζί με έναν κάδο για το χαρτί. Πολυτέλειες για την Ελλάδα ακόμη και 30 χρόνια αργότερα. Όπως πολυτέλεια αποτελεί ακόμη και σήμερα η ανακύκλωση ξυλείας που υπήρχε από τότε στη Γερμανία. Μπορούσες να πετάξεις από κλαδιά μέχρι ολόκληρες βιβλιοθήκες.
Μία πρόσφατη επίσκεψη Ελλήνων φίλων που ζουν χρόνια στη Γερμανία μου έδωσε την ευκαιρία να διαπιστώσω ότι ακόμη έχουμε δρόμο. Για παράδειγμα στο κρίσιμο ζήτημα των σκουπιδιών, όπου δεν είναι κοινή η λογική να μειώσουμε τα παραγόμενα σε κάθε νοικοκυριό σκουπίδια. Στη Γερμανία, όπως και σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης, ο κάθε πολίτης πληρώνει ανάλογα με τα σκουπίδια που δημιουργεί. Σε κάθε πολυκατοικία υπάρχει ένας κοινόχρηστος χώρος και οι αντίστοιχοι κάδοι και έτσι η δημοτική υπηρεσία μπορεί να ελέγξει ανά πάσα στιγμή τι έχει καταναλώσει το κάθε σπίτι. Να σου αυξήσει ή ενδεχομένως να σου μειώσει το τέλος σκουπιδιών που πληρώνεις. Ένα τέλος που προκύπτει από τον κάδο που εφοδιάζεται το κάθε σπίτι: Αν χωρά τα σκουπίδια όλα καλά, αν ξεχειλίζει το τέλος αυξάνεται. Αν πάλι ο πολίτης διαπιστώσει ότι έχει μειώσει το μέγεθος των σκουπιδιών του μπορεί να ζητήσει μείωση του τέλους.
Στην Ελλάδα ούτε λόγος για έλεγχο. Κατεβαίνεις από την πολυκατοικία σου και ρίχνεις τα σκουπίδια στον κάδο που βρίσκεται κοντά στο σπίτι σου. Και αν είναι γεμάτος ή θα τον ζουπίξεις για να χωρέσουν και τα δικά σου ή θα τα ρίξεις στον επόμενο. Έτσι και αλλιώς κανείς δεν ελέγχει τι ποσότητα σκουπιδιών δημιουργεί το κάθε νοικοκυριό. Ούτε και είναι δυνατόν βέβαια να συμβεί κάτι τέτοιο με τον τρόπο που έχει οργανωθεί η αποκομιδή των σκουπιδιών στην Ελλάδα.
Μεγάλες οι διαφορές και στα εργασιακά. Ο φιλοξενούμενός μου από τη Γερμανία εργάζεται εδώ και χρόνια σε μία μεγάλη εταιρεία τηλεπικοινωνιών. Έχοντας πολλές δυνατότητες. Από τις πιο απλές, όπως το να δουλεύει μία ημέρα λιγότερο (χωρίς ιδιαίτερες περικοπές αν έχει συμπληρώσει συγκεκριμένα χρόνια εργασίας) μέχρι κάποια ιδιαίτερα μπόνους που πραγματικά τα ζήλεψα. Ένα από αυτά αφορούσε τους εργαζόμενους στην καινοτομία. Εκεί πέραν από την επίσημη άδεια υπάρχει και η έξτρα. Μία ημέρα ρεπό (σχεδόν ανά δίμηνο) για τον κάθε εργαζόμενο για να δημιουργήσει και να σκεφτεί καινοτομικά για την εταιρεία! Για νέες ιδέες και καινούρια σχέδια!
Σε όλα αυτά δυστυχώς αυτό που έχουμε να αντιπαραθέσουμε είναι ο ελληνικός ήλιος.
Δεν είναι λίγο, αλλά ούτε και πολύ…
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 21.08.2022
