Εκλέγειν και εκλέγεσθαι
Είναι αδύνατον μια τέτοια μέρα να μη θυμηθώ το σπίτι μας, τον πατέρα μου, που θεωρούσε το εκλέγειν ύψιστο δικαίωμα του πολίτη και ήταν χαρούμενος κάθε φορά που ξημέρωνε η ημέρα των εκλογών. Στο σπίτι μας επικρατούσε άκρως δημοκρατική ατμόσφαιρα, παρόλο που δεν ανήκαμε όλοι στους ίδιους πολιτικούς χώρους.
O πατέρας μου ψήφιζε πάντα μόλις άνοιγαν οι κάλπες, με την ανατολή του ήλιου και τη μόνιμη επωδό της μητέρας μου «ναι... ναι, τρέξε, Γαβριήλ, δεν θα προλάβεις...», εμείς, ο γυναικείος πληθυσμός, ψηφίζαμε πιο αργά, το μεσημεράκι συνήθως. Για τον πατέρα μου ήταν μια μέρα που την περίμενε με ανυπομονησία και κάποια έξαψη! Δεδομένου ότι, προφανώς, ήταν πάντα ο πρώτος που ψήφιζε στο εκλογικό του τμήμα, μια και γενικώς στη ζωή του ήταν τόσο συνεπής με τις ημερομηνίες, ώστε πάντα στις εγγραφές στο σχολείο, εγώ είχα αριθμό μαθητολογίου «ένα» και η αδελφή μου «δύο». Πάντα! Αφού ψηφίζαμε, γυρίζαμε στο σπίτι, όπου απολαμβάναμε τα υπέροχα φαγητά της μαμάς, πίνοντας το απαραίτητο κρασί, αρκετό πάντως, γιατί στο τέλος ευχόμασταν να βγει ό,τι ψήφισε ο καθένας μας!
Η μεταφορά των εκλογικών μας δικαιωμάτων έγινε από τη Δράμα όταν στις πρώτες εκλογές της ζωής μου, πηγαίνοντας με το τρένο η μητέρα μου και εγώ στη Δράμα, χαθήκαμε μέσα στο τρένο και βρεθήκαμε μόλις κατεβήκαμε απ’ αυτό στο σταθμό της Δράμας!
Θυμάμαι, ως παιδί, τις ουρές των ανθρώπων έξω από το σχολείο μας και αντιλαμβανόμουν ότι κάτι σπουδαίο γινόταν εκεί μέσα! Στο σπίτι είχαμε ηρεμία ως προς τα πολιτικά θέματα και οι συζητήσεις ήταν ήπιες, με τη γιαγιά μου να λέει πάντα «εγώ πάντως το Λευτεράκη, τον Βενιζέλο, ψηφίζω πάντα και για πάντα....»!
Τι ωραία τα παιδικά χρόνια! Ήμουν παιδί το 1964 όταν η Ένωση Κέντρου πήρε το 52,7% των ψήφων, αλλά το παρακράτος και το παλάτι ετοίμαζαν ακροδεξιό πραξικόπημα. «Ο βασιλιάς θα καταφύγει σε ανωμάλους λύσεις», έγραφαν «Τα Νέα», που αγόραζε ο μπαμπάς. Δύσκολη εποχή. Χαφιέδες ξεπηδούσαν από παντού, περιπτεράδες, θυρωροί, ταξιτζήδες, λαχειοπώλες...
Και ενώ οι δικοί μου και φίλοι τους συζητούσαν τι θα σκαρώσει η CIA και πώς θα τα βγάλουμε πέρα, μια καινούργια εποχή άρχιζε για μένα με τον Έλβις Πρίσλεϊ να πρωταγωνιστεί σε όλα μου τα όνειρα, ασπρόμαυρος να ξεσηκώνει μια φυλακή, έγχρωμος να οδηγεί ένα κόκκινο διθέσιο αυτοκίνητο! Έζησα πολλά χρόνια μαζί του μέρα και νύχτα, χωρίς ποτέ εκείνος να το μάθει!
Οι μεγάλοι ανησυχούσαν. Ε! και! Έτσι είναι οι μεγάλοι, πάντα ανησυχούν. Ας ανησυχούν! Εσύ γιατί να ανησυχήσεις, άμα είσαι παιδί και ο Έλβις ξεσπαθώνει!
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 25-26 Μαΐου 2019
