ΑΠΟΨΕΙΣ

Ήταν ένα βράδυ στα τέλη του Απριλίου όταν χτύπησε το κινητό μου και στο καντράν του εμφανίστηκε το νούμερο του γιατρού μου. Αμέσως κατάλαβα τι τρέχει. Δεν ήταν η πρώτη φορά που έκανα μοριακό τεστ και κάθε φορά με ειδοποιούσε για το αρνητικό αποτέλεσμα μέσω email. Αυτή τη φορά με πήρε ο ίδιος τηλέφωνο. Το σήκωσα γνωρίζοντας: «Θετικό», ήταν η πρώτη λέξη που άκουσα. Αμέσως αισθάνθηκα να χάνω τα έδαφος κάτω από τα πόδια μου. Αδύναμος αλλά και χωρίς καμία βεβαιότητα. «Και τώρα τι γίνεται;»

Δεν ήμουν εμβολιασμένος γιατί ήταν προγραμματισμένο να εμβολιαστώ σε πέντε ημέρες. Ήταν το ραντεβού που μου έκλεισε αυτόματα το σύστημα και δε θέλησα να το αλλάξω όπως εκείνες τις ημέρες έκαναν πολλοί. Τελικά το πλήρωσα, γιατί μπορεί και με την πρώτη δόση του εμβολίου να είχα γλιτώσει την περιπέτεια που έζησα στη συνέχεια. Και δεν ήμουν η πιο βαριά περίπτωση...

Με το που βγήκα θετικός ξεκίνησε ένα δεκαπενθήμερο που δε θέλω να το ζήσει κανείς. Ενοχλητικός πυρετός και δέκατα διαρκείας, ανορεξία, κλείσιμο της φωνής, μεγάλη και διαρκή κούραση, εντερικά προβλήματα. Μαζί με μια τεράστια αβεβαιότητα για το τι έρχεται την επόμενη ημέρα. «Θα είμαι καλά αύριο;», «μήπως θα χειροτερέψει το πράγμα και θα πρέπει να κάνω εισαγωγή στο νοσοκομείο;», «τελικά θα αντέξω;», ήταν τα καθημερινά βασανιστικά ερωτήματα. Μέρα και νύχτα.

Εξίσου δύσκολη και η διαδικασία του καθημερινού ιατρικού ελέγχου. Θερμόμετρο, πιεσόμετρο και οξυγόμετρο. Ιδιαίτερα αυτό το τελευταίο ήταν ένα μαρτύριο, γιατί μερικές φορές τα νούμερα ήταν οριακά. Και όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο χτυπά συναγερμός. Μπιπ, μπιπ, μπιπ. Τότε μπορείς να κάνεις τρία πράγματα: Ή περιμένεις να ανέβουν τα νούμερα (αν ανέβουν) ή το κλείνεις και ελπίζεις ότι αύριο θα είσαι καλύτερα ή πηγαίνεις στο εφημερεύων νοσοκομείο για εισαγωγή.

Βασανιστικό και το καθημερινό τηλεφωνικό ραντεβού με τον γιατρό. Κάποιος φορές μέσω sms γιατί η αφωνία ήταν έντονη. «Κάνε μια ακτινογραφία θώρακος, να δούμε μήπως σου γυρίσει σε πνευμονία», μου είπε την 5η ημέρα. Εύκολα λέγεται, δύσκολα γίνεται. Ή πηγαίνεις σε νοσοκομείο όπου τα κρούσματα ήταν δεκάδες ή επιλέγεις ένα ιδιωτικό εργαστήριο, όπου απαιτούνταν αρνητικό μοριακό τεστ για να κάνω την όποια εξέταση. Πράγμα που δε διέθετα.

Αντίπαλός σου και ο χρόνος. Το καλό σενάριο ήθελε να περάσεις με ήπια συμπτώματα το δύσκολο τριήμερο μεταξύ της 6ης και της 8ης ημέρας και στη συνέχεια να φτάσεις στην απελευθερωτική 14η ημέρα όπου τελειώνει η καραντίνα σου. Μετά είσαι ελεύθερος. Πώς περνά όμως ο καιρός με τόση αβεβαιότητα;

Τελικά τα κατάφερα. Μετά από δύο εβδομάδες καραντίνας κατέβηκα για να κάνω μία βόλτα στο τετράγωνο. Τα πόδια μου με δυσκολία με κρατούσαν από την αδυναμία. Στο δρόμο συνάντησα ένα φίλο που ζει εδώ και χρόνια στο εξωτερικό. «Τι έχεις, φαίνεσαι χάλια;» με ρώτησε. Όταν του εξήγησα μου είπε «καλό κουράγιο» αφού πρώτα μου εξομολογήθηκε ότι είχε έρθει από την Ινδονησία στη Θεσσαλονίκη για να κάνει το εμβόλιο.

Το έκανα και εγώ με τη συμπλήρωση του εξαμήνου από τη νόσηση. Κάντε το κι εσείς. Γιατί είναι η μόνη λύση!

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 14 Νοεμβρίου 2021