Ένα βλέμμα
Ο Οκτώβριος, ζεστός, υγρός και πολύχρωμος, με τα φύλλα των δέντρων, σαν αστέρια, να κάνουν πάρτι και να μας θυμίζουν κάστανα, ρόδια, λωτούς, ομίχλες, χειμώνα.
Είμαι παιδί προσφύγων της Ιωνίας. Οι παππούδες μου ήρθαν από τη Σμύρνη, με τη σφαγή, και την Καισάρεια. Η Σμύρνη δεν έφυγε ποτέ από το σπίτι μας. Ήταν πάντα παρούσα και είναι στην καρδιά μου. Όλο αυτό που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας με τους πρόσφυγες, με γεμίζει θλίψη και στενοχώρια, μου σφίγγει την καρδιά. Δεν μπορώ να πω τι πρέπει να γίνει, δεν ξέρω, δεν γνωρίζω. Όπως κάθε Σεπτέμβρη, παρακολούθησα τα αφιερώματα της καταστροφής του ’22 και τον ξεριζωμό των ανθρώπων από τα σπίτια τους. Η γιαγιά μου κρατούσε τα κλειδιά του σπιτιού τους στην Πατρίδα, μέχρι που πέθανε.
Δεν ξέρω ποιες είναι οι λύσεις και αν υπάρχουν. Θα σας πω, όμως, μια ιστορία που μου συνέβη πριν από λίγο καιρό.
Ήταν Κυριακή και πήγαινα να αγοράσω τις κυριακάτικες εφημερίδες. Στην πολυκατοικία μας ζει μια γλυκιά πανέμορφη κοπέλα, από την Αρμενία, κατάξανθη με μαλλιά κομμένα καρέ, πολύ όμορφη. Τη λένε Νταϊάνα. Χαιρετιόμασταν, όποτε τύχαινε να συναντηθούμε στην είσοδο, στο ασανσέρ και γενικώς υπήρχε μια συμπάθεια μεταξύ μας, χωρίς να γνωριζόμαστε. Η Νταϊάνα μου είπε ότι φρόντιζε μία ηλικιωμένη κυρία. Εκείνο το πρωί της Κυριακής που συναντηθήκαμε στην είσοδο, μου είπε να πάω να πιω καφέ στο σπίτι ης. Σχεδόν με παρέσυρε στο διαμέρισμά της το μοσχοβολημένο, μου έψησε καφέ και θυμάμαι κάτι υπέροχα σπιτικά κουλουράκια. Μιλούσε ελληνικά με μια βαριά προφορά. Λέγαμε διάφορα, για την πολυκατοικία κυρίως, διότι υπήρχαν καβγάδες, η Νταϊάνα έλεγε για τη ζωή της, μια και το ’χω αυτό, να μου εξομολογούνται οι άνθρωποι, και κάποια στιγμή τη ρώτησα «αλήθεια, ποιοι μένουν σ' αυτόν τον όροφο, Νταϊάνα;»...
Τότε η Νταϊάνα με τη βαριά προφορά της, αφού κοίταξε γύρω της μήπως την ακούει κανένας, μου είπε «να σας πω, εδώ δίπλα μένει μία γιαγιά... και εκεί απέναντι...», έκανε παύση, με κοίταξε στα μάτια, «μένουν Τούρκοι, Θεός φυλάξοι!», είπε.
Το βλέμμα της Νταϊάνας όταν το είπε αυτό και με κοίταξε δεν θα το ξεχάσω ποτέ!
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 20 Οκτωβρίου 2019
