ΑΠΟΨΕΙΣ

Δεν θα σβήσει εύκολα η αντιπαράθεση για τα κέρδη και τις ζημιές του Κατάρ από το Παγκόσμιο Κύπελλο. Είναι μία συζήτηση που μόλις άρχισε για την πολιτική, διπλωματική και οικονομική συγκομιδή για τους διοργανωτές της πιο φανταχτερής αλλά και αμφιλεγόμενης και επικριθείσας γιορτής του παγκόσμιου φούτμπολ.

Ποδόσφαιρο και πολιτική σφιχταγκαλιάστηκαν, όπως συχνά συμβαίνει, αλλά με καινούριους όρους. Παρά την πίκρα του ο Γάλλος Πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν επαίνεσε την «καλή οργάνωση» του Παγκοσμίου Κυπέλλου το οποίο επισκέφτηκαν επίσης είκοσι ακόμα κρατών και αρκετές δεκάδες άλλοι παγκόσμιοι ηγέτες και υπουργοί.

Ήταν οι περισσότεροι από κάθε άλλη φορά οι παρόντες πολιτικοί σε Μουντιάλ και αυτό και μόνο το γεγονός σημαίνει πολλά.

Τα εκτός ποδοσφαίρου μεθεόρτια, δείχνουν ερεβώδη ερωτηματικά για το νέο πρόσωπο της Ευρώπης.

Πόλεμοι, πείνα, θρησκευτικοί και πολιτικοί φανατισμοί και εμμονές οδηγούν στη μετανάστευση εκατομμύρια ψυχές.

Το μέχρι πρότινος κυρίαρχο δυτικό μοντέλο αλλάζει, εμπλουτίζεται -διαφοροποιείται με ανθρώπους άλλων πολιτισμικών, πολιτικών και θρησκευτικών αναφορών και προτεραιοτήτων.

Ποιος θα είναι ο κοινωνικός και πολιτικός αντίκτυπος από τις επερχόμενες αλλαγές; Ποια θα είναι η «Δύση» -στην οποίαν ανήκομεν σύμφωνα με την διάθεση της πλειοψηφίας του λαού- μετά από πέντε χρόνια, με τέτοια δεδομένα;

Σήμερα όμως θα δούμε μία άλλη πτυχή του ποδοσφαιρικού «φαινομένου» που κυριάρχησε στο Κατάρ.

Ο Λιονέλ Μέσι έφτιαξε μόνος του έναν «οδηγό ζωής», ένα κατάδικό του my way, γεμάτο διδάγματα με πολλούς αποδέκτες.

«Όπως κάθε μεγάλος καλλιτέχνης, το φαινόμενο του γηράσκοντος ποδοσφαιρικά Λίο, έδειξε σε έναν κόσμο που έχει εμμονή με τη νεολαία και τις επόμενες γενιές, τη δυνητική δόξα ενός θριάμβου του «όψιμου στιλ», έγραψε στο «The Atlantic» ο συντάκτης του Franklin Foer.

«Αυτή η νίκη ήταν τόσο το αποκορύφωμα της καριέρας (του Λιονέλ Μέσι) όσο και η ενσάρκωση μίας παράστασης που έφερε τη μελαγχολική αίσθηση ενός τέλους», επισημαίνει χαρακτηριστικά.

Το 1978, ήταν ο Βιντέλα με το σκοτεινό καθεστώς του, αλλά και ο Πασαρέλα με τον Κέμπες.

Το 1986, ήταν ο Μαραντόνα με μία φωτεινή ομάδα του Βαλντάνο, του πεισματάρη Μπράουν, του Μπουρουσάγα, του Ολαρτικοετσέα.

Το 2022 ήρθε η σειρά του Λίο Μέσι να σπάσει την κατάρα της Αργεντινής ύστερα από 36 χρόνια και να τη στέψει πρωταθλήτρια κόσμου για τρίτη φορά, σε έναν τελικό που μπαίνει πανάξια στους καλύτερους της ιστορίας.

Στο Κατάρ του 2022, ήταν συγκινητικό να βλέπεις πόσο μακριά είχε ταξιδέψει ως άνθρωπος. Υπήρχαν στιγμές στο γήπεδο όπου έπαιζε με τη δική του φυσική και ψυχική οικονομία, κάνοντας ακόμα και βάναυσα φάουλ και διαμαρτυρόμενος άχαρα. Αντί να προσποιείται ότι ήταν νέος, έπαιζε σαν μεγαλύτερος.

Αλλά υιοθέτησε επίσης ένα στιλ ηγεσίας που του ταίριαζε. Ανέλαβε μεν την ευθύνη για την ομάδα του, αλλά ποτέ δεν συμπεριφέρθηκε σαν να «καπέλωνε» αυτή την ομάδα. Και ο τρόπος της ηγεσίας του ήταν, κατά μία έννοια, μία μορφή θεραπείας.

Για τα δεδομένα του ποδοσφαίρου, τα 35 χρόνια ηλικίας καθιστούν τον Αργεντινό σούπερ σταρ έναν πραγματικό γηριατρό. Και αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο ήταν το τελευταίο του έργο, η εκδοχή του , όπως τα τελευταία κουαρτέτα εγχόρδων του Μπετόβεν ή οι λιμνούλες του Μονέ.