Ένας σπουδαίος δήμαρχος μπορεί να αναγεννήσει μια πόλη
Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 ζούσαμε τη θορυβώδη και «απελευθερωτική» από το κρατικό μονοπώλιο άνθιση της ελεύθερης ραδιοφωνίας και τηλεόρασης. Ραδιοφωνικοί σταθμοί άνοιγαν σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και η ζήτηση δημοσιογράφων , παραγωγών, εκφωνητών, ηχοληπτών κ.ά. ήταν μεγάλη.
Σε μεγάλα κέφια ο σπουδαίος σκιτσογράφος και σκηνογράφος την πόλης μας Γιώργος Ακοκαλίδης, έκανε ένα σκίτσο για εφημερίδα το οποίο πολλοί ακόμα θυμούνται, ενώ ακόμα ακόμα περισσότεροι ήταν αυτοί που ξεκαρδίστηκαν στα γέλια όταν το είδαν . Είχε σχεδιάσει ένα ανθρωπάκι να κοιτά έντρομο από πάνω του ένα πλήθος με δεκάδες τηλεοπτικές κάμερες , φωτογραφικές μηχανές και μικρόφωνα να τον σημαδεύουν. Το κείμενο της γελοιογραφίας ήταν το εξής:
-Τι γίνεται παιδιά; Πρώτη φορά βλέπετε άνθρωπο που δεν δουλεύει σε ραδιόφωνο;
Δεν χωρά αμφιβολία πως ένα σημερινό σκίτσο θα μπορούσε να αφορά την πληθώρα υποψηφίων δημάρχων που εμφανίστηκε και στη Θεσσαλονίκη -και σε όλη χώρα λίγο πολύ. Πάμε για ρεκόρ.
Αντιδήμαρχοι, δημοτικοί σύμβουλοι, πολιτευτές, πρώην και νυν υπουργοί και βουλευτές, προσωπικότητες αναγνωρίσιμες με «λαμπερά» επαγγέλματα, επιχειρηματίες και άλλοι παράγοντες του δημόσιου βίου έχουν ανακοινώσει ή ετοιμάζουν δημοτικά σχήματα, θεωρώντας ότι ο νέος νόμος της απλής αναλογικής τούς δίνει σίγουρο ρόλο στο επόμενο δημοτικό συμβούλιο ακόμα και με ισχνά εκλογικά ποσοστά. Γιορτή της συμμετοχής, θα πει κανείς.
Πίσω από αυτά όμως θα κρύβεται ένας όχι ισχυρός πολιτικά δήμαρχος, με σαφώς λιγότερους συμβούλους, που θα χρειαστεί ιώβεια υπομονή, εξάσκηση στις διαπραγματεύσεις και στην άμυνα εναντίον ακόμα και πιθανών εκβιασμών.
Αν αυτό το βάλεις δίπλα στη μνημειώδη γραφειοκρατία και τη δυστοκία -ακόμα και σε θεματάκια όπως το να αγοραστούν οι λαμπτήρες που κάηκαν στη Νέα Παραλία- καταλαβαίνεις πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα για την εκκίνηση της νέας δημοτικής αρχής.
Όταν έχεις συμπληρώσει τέσσερις δεκαετίες στη δημοσιογραφία, πρώτον δεν δικαιούσαι να τρως «αμάσητο» τον σανό που ακόμα σερβίρουν τα κόμματα, και δεύτερον υποχρεούσαι αν έχεις κατασταλάξει στο τι είναι το δημαρχιλίκι και τι χρειάζονται οι πολίτες, να βάλεις τη δική σου πινελιά στον διάλογο.
Συνοψίζοντας αυτή την «υποχρέωση» θα κατέληγα σχηματικά στα εξής δύο:
- Επιτυχημένος δήμαρχος σε βρώμικη, απάνθρωπη, «χαοτική» πόλη δεν γίνεται. Εκεί ψάξτε και τις προτεραιότητες και τον καταλληλότερο.
- Επιτυχημένος δήμαρχος σημαίνει λειτουργική, σύγχρονη, καθαρή πόλη φιλική προς τους ανθρώπους, τα ζώα και το περιβάλλον.
- Ένας σπουδαίος δήμαρχος μπορεί να αναγεννήσει μια πόλη. Ένας κακός μπορεί να την ερειπώσει.
Κάποιοι που πιστεύουν ότι τα «πρόσημα», οι «αριστερές» και από την άλλη οι «φιλελεύθερες» αρετές, καθώς και ο διχασμός του «ή αυτοί ή εμείς» θα φέρει προκοπή, δεν μας έχουν πείσει . Δεν θα φτιάξουν την πόλη όλα αυτά τα «ξεκαθαρίσματα» τα οποία είναι δουλειά των κομμάτων (αν είναι πια στον 21ο αιώνα).
Κοντά σ΄ αυτό βάλτε και την πρόσφατη εμπειρία που είχαμε με την έντονη ενασχόληση του νυν δημάρχου -ο οποίος με απόφασή του απέρχεται από την αυτοδιοίκηση-με θέματα ζέοντα της εξωτερικής πολιτικής, όπως η Συμφωνία των Πρεσπών, τα οποία από τη φύση τους επηρεάζουν το θυμικό των πολιτών και διαιρούν το εθνικό ακροατήριο σε δύο αντιμαχόμενες πλευρές.
Είναι σίγουρο ότι οι πολίτες θα επιλέξουν πρόσωπα που θα βάλουν σε προτεραιότητα την ασφάλεια, την καθαριότητα, την ευταξία, το κυκλοφοριακό, το περιβάλλον και όχι την ενασχόληση με τις πολώσεις της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Η απαλλαγή της πόλης από τον βανδαλισμό και την έλλειψη σεβασμού στους ΑΜΕΑ και τους πεζούς δεν μπορεί να περιμένει την… εκλογή του κόμματος της αρεσκείας μας.
Η επιτυχία ενός δημάρχου συχνά μνημονεύεται περισσότερο από την όποια επίδοση του ίδιου προσώπου στην κεντρική σκηνή.
Η Βαρκελόνη σε μεγάλο βαθμό ακόμα είναι δημιούργημα του Pasqual Maragall, ο οποίος σε 15 χρόνια ως δήμαρχος (1982-97) αναζωογόνησε την πόλη για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση στην μετά-Φράνκο εποχή. Αυτός προώθησε την υποψηφιότητα της Βαρκελόνης για του Ολυμπιακούς του 1992.
Αυτός προώθησε τον διευρωπαϊκό οργανισμό πόλεων EUROCITIES. Έφερνε τον κόσμο να συρρέει για να δει πώς το είχε κάνει, μέχρι που οι τουρίστες «έριξαν» από συνωστισμό την Ramblas και ένας νέος δήμαρχος προκάλεσε «κίνημα» ενάντια στα περισσότερα νέα ξενοδοχεία!
Ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δημιούργησε μια πολιτική φήμη για την επάρκειά του ως δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης, προτού να χάσει αυτή την εικόνα λόγω της θλιβερής αυταρχικής του πολιτικής ως κυβερνήτης πλέον.
Αλλά μέσα στο εκλογικό 2019, θα επανέλθουμε πολλές φορές, όταν και θα «ανάψει» για τα καλά ο διάλογος για την πόλη.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 5-6 Ιανουαρίου 2019
