ΑΠΟΨΕΙΣ

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς τα επόμενα στάδια των κλυδωνισμών στον ΣΥΡΙΖΑ, τα πρόσωπα, τον τρόπο, τη διάρκεια και τις εντάσεις μίας πορείας που φαίνεται να οδηγεί σε αναπόφευκτη διάσπαση.

Βρισκόμαστε σε μία πολύ δύσκολη όσο και απρόβλεπτη καμπή της ζωής ενός κόμματος που με τον τρόπο του δέσποσε την τελευταία δεκαπενταετία στην ταραγμένη πολιτική ζωή της χώρας αυτό το διάστημα.

Πολλοί θέλοντας και μη, τα τελευταία χρόνια αισθάνθηκαν ξένοι για να μην πούμε «εχθροί» αυτού που διακήρυσσαν ακόμα και επιφανή στελέχη του, με πρωτόγνωρο και «αψύ» τρόπο, στον οποίο κυριαρχούσε διχαστική και τοξική ρητορική.

Κι ας είχαν προηγηθεί από τους αντιπάλους ανάλογα φαινόμενα στη δεκαετία του ’80 με τα «γαλάζια» και «πράσινα» καφενεία και αντίστοιχα τους «κένταυρους-ρέϊντζερς» από τη μία και τον «αυριανισμό» από την άλλη.

Μέγα τμήμα του κόσμου προβληματίστηκε επίσης με την πυκνότητα και αλλά και την διάδοση τόσο στις ομιλίες όσο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, του σλόγκαν-συμβόλου της εποχής της κυριαρχίας του Αλέξη Τσίπρα: «Ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν» που σύμφωνα με τους εμπνευστές του απέδιδε την ανάγκη απαλλαγής του τόπου από τα παλιά κόμματα που «ήταν υπεύθυνα για τη χρεωκοπία και τα φαινόμενα διαφθοράς στην ελληνική κοινωνία».

Γι’ αυτό και με εξαίρεση τους φανατικούς τους οποίους είχε συνεπάρει αυτή η ρήση, οι πιο πολλοί ένιωθαν κάτι σαν το δυσοίωνα ποιητικό που έβρισκαν στο «πολλά έχουν δει τα μάτια μου μα αυτό μου φέρνει τρόμο».(*)

Μέσα σ’ αυτή τη μάλλον καταθλιπτική ατμόσφαιρα για έναν ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ που πίστεψε σ’ αυτό το κόμμα και βλέπει τη διάσπαση να πλησιάζει, υπήρξε και μία «ελαφρολαϊκή» πινελιά που βρήκαμε σε παρέμβαση του Παύλου Πολλάκη ο όποιος απάντησε σε καταγγελτικό κείμενο του Γιώργου Σταθάκη κατά της νέας ηγεσίας, με στιχάκι από το παλιό σουξέ «Κυρα Γιώργαινα»: «Ο Γιώργος είναι πονηρός κι αυτά που λέει μην τα τρως - Κυρά-Γιώργαινα στο λέω επισήμως ο Γιωργάκης σου ειν’ ένας θεατρίνος».

Ο ΣΥΡΙΖΑ με τη «βαβυλωνία» των απόψεων, θεωριών, συνιστωσών κ.λπ. στο εσωτερικό του και αποτελώντας τη μετεξέλιξη του περίφημου «κόμματος του 4%», κλήθηκε -μεγαλώνοντας από την αντιμνημονιακή «μέθεξη» που κυριαρχούσε στην κοινωνία- να αφομοιώσει πολλά και αναπόφευκτα ετερόκλητα στοιχεία πολιτικής ευελιξίας, λαϊκισμού, τυχοδιωκτισμού, ιδεολογικών ποικιλιών κ.λπ. που έφερναν μαζί τους οι πολλές μεταγραφές στελεχών κυρίως από το ΠΑΣΟΚ αλλά όχι μόνο.

Στελέχη με ζηλευτή πολιτική συγκρότηση και αίσθηση της ιστορίας της Αριστεράς ουδέποτε έλειψαν από αυτόν το χώρο, τόσο από την ανανεωτική όσο και από την ριζοσπαστική εκδοχή. Ένα κόμμα εξουσίας όμως χρειάζεται εμβάθυνση, πολιτική ομοιογένεια μαζί με τον πλουραλισμό και διαχρονικότητα αυτού που θέλει να κομίσει στην κοινωνία όπου δρα και εξελίσσεται.

Συνήθως είναι μία παράταξη η αναγκαιότητα της οποίας εδραιώνεται -αν συμβεί αυτό- με τα χρόνια και με την οικοδόμηση μίας αδιάρρηκτης σχέσης με τους πολίτες που στη συνέχεια μεταδίδεται από γενιά σε γενιά. Αυτό είναι παρά πολύ δύσκολο να επιτευχθεί για λόγους τόσο σύνθετους που δεν μπορούν να αναλυθούν και να καταγραφούν σε ένα κείμενο.

Αυτό που πολλοί πολιτικοί παρατηρητές περιμένουν από αυτό το Σαββατοκύριακο είναι το κλείσιμο ενός ιστορικού κύκλου για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Tο κείμενο υπό τον τίτλο «Διέξοδος Αριστερά» που κατακεραυνώνει τον νέο πρόεδρο και το στενό του περιβάλλον, βάζοντας στο στόχαστρο και τον Αλέξη Τσίπρα με τις υπογραφές 1.300 διαφωνούντων και η πρόσφατη ομιλία του Ευκλείδη Τσακαλώτου σε εκδήλωση της εφημερίδας «Εποχή» δείχνουν ότι το χάσμα μεταξύ των επιθυμούντων την ενότητα και των διαφωνούντων με την ηγεσία Κασσελάκη, είναι αγεφύρωτο.

Είναι πιθανό ιστορικά στελέχη της τάσης της «Ομπρέλας» (Τσακαλώτος, Φίλης, Βίτσας, Σκουρλέτης) να βρεθούν για τελευταία φορά μαζί με άλλους συντρόφους τους σε επίσημη κομματική διαδικασία όπως μία συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής.

Στην κοινοβουλευτική ομάδα και στην ΚΕ υπάρχει πάντως η πλειοψηφία αυτών που θέλουν να βρεθεί ενωτική διέξοδος και να συνεχίσει ο ΣΥΡΙΖΑ υπό την νέα ηγεσία του, μία πορεία προς «ένα προοδευτικό, αριστερό, ευρωπαϊκό, σύγχρονο, οικολογικό κόμμα» που μπορεί να διατηρήσει έστω με τραύματα μία σημαντική εκλογική δύναμη και να διεκδικήσει αργότερα την εξουσία.

Οι δημοσκοπήσεις όμως που έγιναν μετά την ανάδειξη του Στέφανου Κασσελάκη στην ηγεσία, δείχνουν ότι με τα σημερινά δεδομένα πολύ δύσκολα ο ίδιος θα συγκινήσει την πλειοψηφία του κόσμου και άλλο τόσο δύσκολα θα ξαναγίνει το κόμμα ισχυρό φλερτάροντας με ένα 30% ή 35% που πέτυχε το 2015.

*Στίχοι από το ποίημα του Νίκου Καββαδία «Ένα Μαχαίρι» της ποιητικής του συλλογής Μαραμπού, που εκδόθηκε το 1933 και που γνώρισε μεγάλη επιτυχία ως τραγούδι στο «Σταυρό του Νότου» του Θάνου Μικρούτσικου με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 12.11.2023