ΑΠΟΨΕΙΣ

Παράξενος αποδεικνύεται ο χειμώνας για τα δύο κομμάτια που προέκυψαν από τη θορυβώδη και επικοινωνιακά ενδιαφέρουσα διάσπαση του κάποτε κραταιού ΣΥΡΙΖΑ.

Λείπει βέβαια το σασπένς που θα προσέφερε ένα κόμμα αν μπορούσε έστω και θεωρητικά να απειλήσει την κυριαρχία της Νέας Δημοκρατίας και του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Η «δίψυχη» ωδή του χώρου που μέχρι πρότινος κάλυπτε ο ΣΥΡΙΖΑ, περισσότερο ενδιαφέρει λόγω Κασσελάκη και της όποιας νεωτερικότητας που κομίζει -μαζί με κάποια αυξημένα ποσοστά τηλεθέασης στα κανάλια που τρέχουν ξωπίσω του- και λόγω της περιέργειας για το τι μπορεί να καταφέρει η Νέα Αριστερά και καθόλου για το αν έχει τύχη για ανάκαμψη στις ευρωεκλογές. Κάθε πιθανότητα διεκδίκησης της εξουσίας από κάποια από τις δύο αυτές πλευρές κινείται στη σφαίρα της ουτοπίας.

Κάποιος τώρα μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες καθώς αυτές τις μέρες στη Γερμανία διαλύεται η ΚΟ της Αριστεράς και διασπάται το Die Linke. Υποχώρηση της απήχησης σημειώνεται σταθερά και στην Ισπανία.

Συνεπώς το φαινόμενο της εκτός «μόδας» Αριστεράς αυτόματα δημιουργεί τον κίνδυνο να καλυφθεί το «κενό» από μία μεγάλη άνοδο της δύναμης της Ακροδεξιάς.

Η κυβέρνηση σε λίγους μήνες θα συμπληρώσει πέντε χρόνια άνετης μέχρι πλήξεως διακυβέρνησης της χώρας παρά τις αδυναμίες, τα λάθη και τα φαινόμενα σκανδάλων και υπεροψίας.

Η παντοδυναμία και η απόλυτη κυριαρχία όμως, γεννά αλαζονεία και φαινόμενα εκφυλισμού και διαφθοράς. Αυτά διδάσκει τουλάχιστον η παγκόσμια πολιτική ιστορία. Συνεπώς η ανάγκη να υπάρξει μία αξιόπιστη και ενδυναμωμένη σε ποσοστά, έστω και δημοσκοπικά, αντιπολίτευση θα καταστεί επείγουσα.

Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ χρονολογείται από το 2015 και το αλλόκοτο καλοκαίρι της «κωλοτούμπας» του δημοψηφίσματος, των κάπιταλ κοντρόλς, του 4ου και αχρείαστου Μνημονίου και της παρουσίας της Ακροδεξιάς του Καμμένου στην κυβέρνηση με τον Τσίπρα.

Χρειάστηκαν μεγάλες δόσεις αυταπάτης αλλά και πολιτικής λατρείας στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα στους εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρων του για να αρνούνται σταθερά να παραδεχτούν ότι ΣΥΡΙΖΑ και ριζοσπαστική αριστερά χώρισαν οριστικά. Η εχθροπάθεια η τοξικότητα και τα τρολς που χαρακτήρισαν τον χώρο μετά το 2019 έφεραν και το άλλο διαζύγιο: Αυτό με την ανανεωτική αριστερά τουλάχιστον όπως την είχε γνωρίσει η χώρα με τον Λεωνίδα Κύρκο και τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη αλλά δεν την εντοπίζει στο πρόσωπο του Π. Πολλάκη.

Ψήγματα αυτού του πολιτικού έρωτα προς το πρόσωπο του πρώην πρωθυπουργού και προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ εύκολα ανιχνεύονται ακόμα και σήμερα στις παρέες των καταπτοημένων ψηφοφόρων που απέμειναν στο χώρο. Αυτά εκδηλώνονται με τη γενική ανορεξία να καταλογισθούν ευθύνες στην πρώην ηγέτη και να γίνει αυτοκριτική για τις αιτίες των αλλεπάλληλων εκλογικών συντριβών.

Ακόμα και οι αποχωρήσαντες από το κόμμα του Κασσελάκη για να ιδρύσουν τη Νέα Αριστερά, ουδέποτε εξέφρασαν τα τελευταία 4,5 χρόνια, κριτική και διαφωνίες για την έλλειψη οποιασδήποτε ανάλυσης για τις ήττες. Και οι δύο πλευρές δεν διατηρούν απλώς τον Αλέξη στο απυρόβλητο, αλλά τον κρατούν και ανεβασμένο σε βάθρο.

Και όλα αυτά σε ζωηρότατη αντίθεση με την παλιά παράδοση της ανανεωτικής Αριστεράς να ψάχνει και να κάνει πολλές φορές αυτομαστιγωτική αυτοκριτική.

Πάντως ο Αλέξης Τσίπρας με τη σειρά επαφών που είχε με ηγετικά στελέχη κομμάτων της αριστεράς; και της κεντροαριστεράς, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η ιταλική εφημερίδα La Repubblica: «επιθυμεί να δημιουργηθεί είναι πολιτική σκέψη και εναλλακτική πρόταση στα μεγάλα ερωτήματα της εποχής μας όπου, για να θυμηθούμε τον Αντόνιο Γκράμσι, είναι αυτό που μπορεί να αποκαταστήσει την ελπίδα για μία νέα ηγεμονία των προοδευτικών ιδεών, απέναντι στη σημερινή κυριαρχία της δεξιάς».

Επόμενος σταθμός του Αλέξη Τσίπρα είναι η Γαλλία, όπου έχει προγραμματίσει και εκεί αντίστοιχες συναντήσεις με στελέχη της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς.

Κλείνοντας το δημοσίευμά της, η ιταλική εφημερίδα σημειώνει πως ο Αλέξης Τσίπρας έχει στόχο να δημιουργήσει ένα ίδρυμα με ευρωπαϊκό έρεισμα, ικανό να ενώσει τις «δύο αριστερές», τη σοσιαλδημοκρατική και τη ριζοσπαστική, ενώ προσθέτει με νόημα πως «δεν πρόκειται για ένα εύκολο εγχείρημα, αλλά ο Τσίπρας δεν φοβήθηκε ποτέ τις προκλήσεις».

Το πόσο όλα αυτά μπορούν να αποτελέσουν μακροπρόθεσμα το υπόβαθρο για μία επάνοδό του ως ηγέτη ενός νέου πολιτικού σχηματισμού ή ακόμα και του υπάρχοντος ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα δεν μπορεί να εκτιμηθεί. Πάντως είναι σπάνιο και ασυνήθιστο ένας πρώην ηγέτης κόμματος και πρωθυπουργός από τα 49 του χρόνια να ασχολείται μόνο με ιδρύματα και δεξαμενές σκέψης.

Άσχετο: Θυμάστε οι παλιότεροι μία ρήση του Κώστα Λαλιώτη, στα τέλη του 20ού αιώνα «άλλωστε εγώ το έτος 2000 θα είμαι μόνο 49 ετών»;

Περίεργες συμπτώσεις με το νούμερο 49.