ΑΠΟΨΕΙΣ

Η χάραξη εξωτερικής πολιτικής απαιτεί στρατηγική σκέψη και νηφαλιότητα. Αποτελεί κοινό τόπο -τουλάχιστον για τον υπογράφοντα- ότι όλοι όσοι ασχολούνται με την ανωτέρω ιδιαίτερα απαιτητική εργασία διακρίνονται για τον πατριωτισμό τους. Τούτο, όμως, δεν σημαίνει a priori ότι είναι αλάνθαστοι. Και τα σφάλματα πρέπει να αναδεικνύονται με ενάργεια και όχι να κρύβονται κάτω από το χαλάκι στο πλαίσιο ενός υποτιθέμενου και νεφελώδους εθνικού οφέλους. Άλλωστε, είναι γνωστή η ρήση του Σολωμού: «Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι αληθές».

Για ποιο λόγο οι ανωτέρω σκέψεις; Γιατί διαβάζω στον Τύπο ότι ματαιώθηκε η επισήμως και στομφωδώς ανακοινωθείσα επίσκεψη του πρωθυπουργού -συνοδεία υπουργών της κυβέρνησης της Αλβανίας- σε Χειμάρρα, Λειβαδιά και Δερβιτσάνη. Στα χωριά δηλαδή όπου ζει η ελληνική εθνική μειονότητα στην Αλβανία. Ο λόγος της ματαίωσης; «Ακραία καιρικά φαινόμενα», σύμφωνα με την κυβέρνησή μας, τα οποία ουδόλως επαληθεύθηκαν στην πράξη.

Στον ημερήσιο Τύπο δόθηκαν διάφορες εξηγήσεις, καθόσον όλοι θεωρούν την επίκληση «ακραίων καιρικών φαινομένων» πρόφαση και όχι αιτία. Υπήρχε προειδοποίηση για μία σχεδιαζόμενη προβοκάτσια από την πλευρά Αλβανών υπερεθνικιστών; Ένα ενδεχόμενο επεισόδιο με Τσάμηδες; Και εάν υπάρχει αυτό το ενδεχόμενο πως θα αποσοβηθεί στο μέλλον; Σε κάθε περίπτωση δεν ελήφθη υπόψη αυτό το ενδεχόμενο πριν ανακοινωθεί η επίσημη επίσκεψη; Και για ποιο λόγο έπρεπε να συνδυαστεί η ανωτέρω μετάβαση με το κύριο ζητούμενο της επίσκεψης στην Αλβανία που ήταν η πρόοδος αναφορικά με τη σύναψη του συνυποσχετικού, με το οποίο η Ελλάδα και η Αλβανία θα παραπέμπουν τη μεταξύ τους διαφορά για την οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης; Το συνυποσχετικό αυτό δεν είναι τίποτα λιγότερο από μία διεθνή σύμβαση, που σκοπό έχει να προσδιορίσει επακριβώς τα όρια εντός των οποίων καλείται το Διεθνές Δικαστήριο να κινηθεί για να επιλύσει τα ζητήματα που τίθενται ενώπιόν του. Για ποιο λόγο θα έπρεπε να ταυτιστεί χρονικά με την επίσκεψη στα μειονοτικά χωριά;

Στο ίδιο πλαίσιο, ίσως είναι σκόπιμο κάποια στιγμή να ξεκαθαρίσουμε τι έγινε τον περασμένο μήνα στη Λιβύη, κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών. Πόσο χρήσιμη για τα εθνική συμφέροντα ήταν η καταγγελία του τελευταίου ότι υπήρξε απόπειρα «παγίδευσής» του από την υπουργό Εξωτερικών της Λιβύης; Ποια ήταν η «παγίδευση»; Το γεγονός ότι στο αεροδρόμιο της Τρίπολης τον περίμενε η υπουργός Εξωτερικών της προσωρινής κυβέρνησης της Λιβύης, Νάιλα Μανγκούς. Μίας κυβέρνησης που από τη μία θεωρούμε (εμείς μόνον) ότι δεν έχει εκπροσωπευτική εξουσία γιατί η θητεία της έχει λήξει, ενώ την ίδια στιγμή αναγνωρίζεται πλήρως από την Ευρωπαϊκή Ένωση (συνεπώς και από την Ελλάδα!). Την ίδια ώρα συνεχίζουμε να στηρίζουμε -και τούτον περισσότερο ρητορικά και όχι ουσιαστικά- τον Χαλίφα Χαφτάρ, στάση που δεν επιδοκιμάζεται σε ευρωπαϊκό επίπεδο εάν κρίνουμε και από τον αποκλεισμό της Ελλάδας από τη συνάντηση του Βερολίνου για το Λιβυκό. Σε τελική ανάλυση πως θα λύσουμε το πρόβλημα της οριοθέτησης ΑΟΖ στην περιοχή; Με ποιον θα διαπραγματευτούμε; Πώς θα αυξήσουμε την παρουσία μας στη Λιβύη; Με το να μην έχουμε καν σημαντική διπλωματική αποστολή στην Τρίπολη και να παίζουμε τα ρέστα μας με το καθεστώς της Σύρτης/Ανατολικής Λιβύης;

Συνεπώς δεν φταίει για όλα ο καιρός. Η έλλειψη συνεπούς στρατηγικής, όμως, φταίει…