Είστε και σεις ένας από αυτούς που θέλετε να μιλήσετε για μπάλα, για το σασπένς που μας καθηλώνει, για το θέαμα που προσφέρουν μεγάλοι σταρ και για την έκπληξη που πάντα κρέμεται από μια κλωστή; Αν ναι, ξέρετε πολύ καλά πως είμαστε «είδος προς εξαφάνιση».

Το νέο βιβλίο του Χρήστου Σωτηρακόπουλου με τίτλο « #Football Talk -Κουβέντα με τους σταρ για μπάλα και άλλα» ήρθε πάνω στην ώρα. Ποια ώρα; Θα ρωτήσετε,

Άκουγα εκείνη την τραγουδάρα του Τομ Τζόουνς, το She‘s a Lady», το οποίο θυμούνται μόνο οι παλιοί και που ανέβαινε στο νούμερο ένα των πωλήσεων στην Αγγλία τον Ιανουάριο του πολύ μακρινού 1971. Πού το θυμήθηκα;

Έχει μία ιστορία αυτό το τραγούδι, που το συνδέει με έναν ιστορικό σύλλογο, ένα μεγάλο συλλογικό βίωμα τη Θεσσαλονίκης, τον Ηρακλή, τον οποίο ήδη νοσταλγώ σαν χαμένη Ατλαντίδα.

Ο στίχος αρχίζει ως εξής:

Well she always knows her place,

She’s got style, she’s got grace, She’s a winner. Αναφέρεται σε μια κυρία που έχει χάρη έχει στιλ και είναι νικήτρια.

Οι φίλαθλοι του Ηρακλή εκείνης της εποχής το διασκεύασαν αμέσως για τις ανάγκες της κερκίδας στο Καυτανζόγλειο:

«Κουτρουμπέλης - Φωτεινός,

στην Ευρώπη πανικός

Ηρακλάρα»!

Όλα αυτά για τη μεγάλη ομάδα του 1970-72 στου Σπάιτς, του Κασάπη, του Νικολούδη και του Αϊδινίου.

Δεν είναι μόνο που μας λείπει σήμερα εκείνο το παλιό απόγευμα της Κυριακής στο Καυτανζόγλειο, η αραιή κερκίδα του Ιανουαρίου απέναντι από τους επισήμους, ενώ έχει «ήλιο με δόντια».

Είναι πως και στην καθημερινή κουβέντα στα γραφεία, στα συνεργεία, στα καφέ, λείπει η κουβέντα για τον Γηραιό, για τα προγνωστικά, τη σύνθεση της ομάδας, τα χαρίσματα των παικτών, Ο Ηρακλής ταλανίζεται σε κατηγορίες που δεν του πάνε, μακριά από την Super league και από την εφήμερη δημοσιότητα και την ματαιοδοξία του φίλαθλου καφενέ. Ποιος συμπονά της «γριές»; Πόσο να αντέξει ακόμα η ανάμνηση του θρυλικού Βάσια;

Το βιβλίο του βραβευμένου συναδέλφου του αθλητικού ρεπορτάζ και συγγραφέα ήρθε την ώρα που σκεφτόμουν πόσο λείπει επίσης από την παρέα η πραγματική ποδοσφαιρική συζήτηση και πόσο εξόριστος είναι ο πραγματικός ποδοσφαιρικός λόγος την εποχή που κυριαρχεί ο τυφλός φανατισμός, η επικοινωνιακή επικράτηση του «ρεπορτάζ» για τα στημένα, για τους «πιασμένους» διαιτητές, για τους εκβιασμούς και τους εκφοβισμούς που υφίστανται, για το φόβο να μας πετάξουν έξω από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, για το πώς καταφέραμε να ξεφτιλίσουμε ακόμα και το VAR, για το δίκιο ισχυρού «πρόεδρα».

Κι όμως, σε άλλες χώρες μυριάδες κουτόφραγκοι επιμένουν να μιλούν για μπάλα, ενώ εμείς οι ξύπνιοι πριν καν λήξει ο αγώνας αρχίζουμε την γκρίνια για διαιτητικά σκάνδαλα, ομάδες -παραρτήματα των ισχυρών, για τους τηλε-διαιτητες στα κανάλια,

Ανοίγω το βιβλίο και με κυριεύει η… κανονικότητα. Τυχερός ο Χρίστος που γνώρισε σχεδόν όλους όσοι έγραψαν τη σύγχρονη ποδοσφαιρική ιστορία και συζήτησε μαζί τους. Ντιέγκο Μαραντόνα, Ζινεντίν Ζιντάν, Μέσι, Ροναλντίνιο.

Ζωντανές συζητήσεις με τον σερ Άλεξ Φέργκιουσον, τον Πεπ Γκουαρδιόλα, τον Μουρίνιο, τον Κλοπ και πιο πίσω με τον σερ Κένι Νταλγκλίς, τον Ρομπέρτο Μπάτζιο μέχρι το θρύλο Στάνλεϊ Μάθιους!

Μίλησε, τρεις φορές μάλιστα, με τον θρυλικό Τζορτζ Μπεστ (στη φωτογραφία μας ο αξέχαστος «πέμπτος Μπιτλ» που έφυγε από τη ζωή το 2005), του άνοιξε την καρδιά του ο Ρόμπι Ρένζενμπρινκ και του εκμυστηρεύτηκαν ωραίες ιστορίες ο Ρομπέρτο Μπάτζιο και ο Ντένις Λόου…

«Ο μόνος που του έχει ξεφύγει; Ο Κριστιάνο Ρονάλντο, ο οποίος ωστόσο δεν λείπει από το βιβλίο, που αποτελεί μια ωδή σε όλους αυτούς που μετέτρεψαν το ποδόσφαιρο στο καλύτερο δευτερεύον πράγμα στη ζωή μας»! (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).

Σας μεταφέρω μόνο ένα απόσπασμα από το κεφάλαιο για τη συνάντηση του Χρήστου Σωτηρακόπουλου με τον σερ Άλεξ Φεργκιουσον το 2009 σε ένα συνέδριο στο Δουβλίνο:

«Τόλμησα να ρωτήσω τον άνθρωπο που άλλαξε τη σύγχρονη πορεία όχι μόνο της Γιουνάιτεντ αλλά ολόκληρου του αγγλικού ποδοσφαίρου, σφραγίζοντας και μια ολόκληρη εποχή στην premier league, ποια είναι η γνώμη του για τη Λίβερπουλ και πόσο σημαντικό ήταν ότι την έριξε τελικά «from the f***ng perch» (από το γαμ… θρόνο της), όπως είχε υποσχεθεί στον εαυτό του στα τέλη της δεκαετίας του ’80.

«A spy among us?» (ένας κατάσκοπος ανάμεσά μας;) αναρωτήθηκε και γέλασε.

«Κάποτε ο Νταλγκλίς είπε για μένα καλές κουβέντες, όταν είχα προβλήματα, λέγοντας πως πρέπει να με στηρίζουν. Είμαι βέβαιος πως το μετάνιωσε»!

Τα γέλια κάλυψαν το τραπέζι και ο σερ Άλεξ συμπλήρωσε: «Η Λίβερπουλ είναι η μεγάλη αντίπαλος της Γιουνάιτεντ, δεν μπορεί να υπάρχει η μία χωρίς την άλλη, Σκοπός μου ήταν να πάρουμε τη θέση της στην κορυφή και το καταφέραμε, αλλά κάποια μέρα θα ξαναβρεί το δρόμο της, ωστόσο εύχομαι όχι σύντομα»!

Πόσο προφητικά αυτά τα λόγια, Σε δέκα χρόνια η Λίβερπουλ πήρε το Τσάμπιονς Λιγκ και κατακτά με διαφορά την κορυφή στο αγγλικό πρωτάθλημα, ενώ η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ βολοδέρνει βλέποντας μάλιστα τη άλλοτε άσημη συμπολίτισσα, τη Σίτι, να είναι πια το αφεντικό της πόλης,

Αυτό είναι το ποδόσφαιρο, η έκπληξη, η ανατροπή, η υπομονή, η επιμονή και κυρίως η διαφάνεια. Αυτά είναι τα λόγια του και όχι οι παράγκες, οι κόρακες, η βία, τα παραρτήματα και η μαγκιά του «πρόεδρα». Αλλού γυρίζει καλύτερα η μπάλα. Διαβάζω ένα βιβλίο –βάλσαμο.

*Δημοσιεύθηκε στις 19 Ιανουαρίου 2020