Φωτογραφική μνήμη
Το σχολείο μας ήταν ένα πέτρινο κτίριο, όμορφο, με πολύ μεγάλη αυλή, με πεύκα και βρυσούλες στη σειρά, όπου ξεδιψούσαμε ή παίζαμε με τα νερά στα διαλείμματα, ξεφωνίζοντας. Κάθε τέτοια εποχή, τον Μάρτιο, με τις ευωδιαστές νωχέλειες της άνοιξης, γιορτάζαμε την επέτειο της επανάστασης του 1821.
Οι αμυγδαλιές και τα άλλα οπωροφόρα δέντρα, στις αυλές των σπιτιών της γειτονιάς, σε έξαρση, καιρός ζεστός, αστραποβολήματα του ήλιου, ο αέρας κεντημένος με μέλισσες και εμείς προετοιμαζόμασταν για παρέλαση, θεατρικά έργα, «Ο θάνατος του Σουλιώτη», «Ο χορός του Ζαλόγγου» και άλλα σχετικά. Με θυμάμαι, ντυμένη Σουλιώτισσα, μαζί με άλλες συμμαθήτριές μου, να ραγίζει η καρδιά μου μπροστά στο λαβωμένο Σουλιώτη, που τον παρίστανε αδελφικός φίλος, καθώς ξεψυχούσε στην αγκαλιά της μητέρας του λέγοντας «με καίει η μαγκούφα η λαβωματιά!».
Τι θρήνος και οδυρμός ήταν εκείνος! Γιατί δεν έφτανε αυτό, μετά όλες εμείς οι Σουλιώτισσες, αφού τραγουδούσαμε το «Στη στεριά δεν ζει το ψάρι» πέφταμε μία μία στον γκρεμό, πηδούσαμε από την ξύλινη εξέδρα, όπου ελάμβανε χώρα το δραματικό δρώμενο, στο πάτωμα, τραγουδώντας ηρωικά!
Δεν ξέρω τι σκάφτονταν οι ήρωες του 1821, καθώς μας κοίταζαν από τα κάδρα τους στους τοίχους της σχολικής αίθουσας, εμείς, πάντως, βάζαμε τα δυνατά μας! Και ευχόμασταν, με όλη μας την ψυχή να μη μας τύχαινε να υποδυθούμε Τούρκους, διότι υπήρχαν και αυτοί στα θεατρικά δρώμενα Αλή πασάς και άλλοι φοβεροί και μισητοί! Αυτά στο δημοτικό.
Στο γυμνάσιο έκανα παρέλαση με το Λύκειο Ελληνίδων Δράμας, ντυμένη με διάφορες εθνικές φορεσιές και τους γονείς μου να φωνάζουν περιχαρείς, παρακολουθώντας την παρέλαση «να η Μένη... Μένηηη!», ακόμη τους ακούω τους λατρεμένους. Τώρα πώς βρέθηκα στο Λύκειο Ελληνίδων και έμαθα τριάντα δύο ελληνικούς χορούς είναι η ιστορία ενός μεγάλου έρωτα, μόνο από την πλευρά μου, διότι «ήθελα να τον βλέπω και να τον ακούω μόνο» και άλλος τρόπος δεν υπήρχε!
Θυμάμαι τα άσπρα παπούτσια που αγοράζαμε, προϊούσης της ανοίξεως, λευκές κορδέλες, λεπτότατες ευωδιές από άνθη οπωροφόρων, γαλάζιους ουρανούς, κάτι ηρωικό, ένα σκυλάκι άσπρο, που κυνηγούσε κίτρινες πεταλούδες, ήλιους θερμούς και συγχρόνως δροσιές, ρήσεις όπως «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή...», «Για δες καιρό που διάλεξε ο Χάρος να με πάρει....», εντονότατη ευωδιά γρασιδιού και όλα μέσα σε μια αποκαρωτική και εξαντλητική ομορφιά της ανοίξεως με ζωγραφιές εξαίσιες του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, κατανυκτικές βραδιές αστέρια και ευεργετική δροσιά.
Είναι άνοιξη, είμαστε τυχεροί, έχουμε μπροστά μας τους ωραιότερους μήνες του χρόνου! Να τη θαυμάσουμε, να τη μυρίσουμε, να τη λατρέψουμε! Να αφεθούμε να μας εξαντλήσει η ομορφιά!
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 23-24 Μαρτίου 2019
