ΑΠΟΨΕΙΣ

Όταν, στα τέλη Ιουλίου, άνοιξαν τα σύνορα για τους τουρίστες και άρχισαν να εμφανίζονται εκ νέου κρούσματα κορονοϊού (να θυμηθούμε ότι λίγο πριν, επίσημα, είχε ανακοινωθεί το τέλος του πρώτου κύματος της πανδημίας στη χώρα), τα βάλαμε με τους επισκέπτες και όσους κυβερνητικούς πήραν την απόφαση για την τουριστική λειτουργία. Πολλοί από μας είπαν «μα ήταν ανάγκη; Τι θα χάναμε αν δεν άνοιγαν σε μία σεζόν έτσι κι αλλιώς χαμηλή;».

Να μη θυμηθούμε ότι κάποιοι αντιμετώπιζαν περίεργα και με τα παιδιά μας που ήρθαν από το εξωτερικό μετά από μήνες απομόνωσης και διπλά τεστ.

Όταν άνοιξαν τα σχολεία πολλοί γονείς αντέτειναν ότι θα μπορούσαν για τους επόμενους μήνες να μείνουν κλειστά.

Όταν από τον Σεπτέμβριο άρχισαν να έρχονται φοιτητές στις πόλεις με πανεπιστήμια, ρίξαμε την ευθύνη στα παιδιά και σε όσους δεν φρόντισαν να γίνονται τα πάντα στην εκπαίδευση από απόσταση.

Όταν έκλεισαν τα καταστήματα στην Θεσσαλονίκη στις 12.30 το πρωί και μετακινήθηκαν οι ζωηροί γλεντζέδες στις Σέρρες, οι Σερραίοι έδειξαν με το δάχτυλο τους θεσσαλονικείς.

Αντίστοιχα, στο τέλος του καλοκαιριού που άρχισαν να καταγράφονται κρούσματα στην Θεσσαλονίκη, κοιτάξαμε καχύποπτα προς την Χαλκιδική.

Τι νόημα έχει όλη αυτή η αναζήτηση ευθύνης; Το ερώτημα είναι ποιες είναι οι προτεραιότητές μας. Αντέχουμε κλειστή ολόκληρη την οικονομία για άγνωστο διάστημα; Πιστεύουμε ότι η ζωή μας πρέπει να μείνει για πάντα ανέπαφη; Έχουμε καταλήξει ότι η κοινωνικοποίηση που προσφέρουν οι εκπαιδευτικές μονάδες, πέραν της εγκυκλοπαιδικής παιδείας, είναι περιττή; Μπορεί και να έφθασε η εποχή. Απλά καλό θα είναι να αρχίσουμε να προετοιμαζόμαστε, γιατί η επόμενη μέρα, όποτε και εάν έρθει, θα είναι αλλιώτικη.

Το άνοιγμα και το κλείσιμο λειτουργιών πατά σε πρωτόκολλα δοκιμασμένα που επαναξιολογούνται συνεχώς. Το ζήτημα είναι να τηρούνται και να υπάρχουν κυρώσεις στις ακραίες καταστάσεις ανήθικης κερδοσκοπίας. Στην Χαλκιδική το καλοκαίρι, όπως και στην Μύκονο αλλά υποθέτω και πρόσφατα στις Σέρρες (ομολογώ ότι αυτό με εξέπληξε περισσότερο απ όλα) τα γλέντια διοργανώθηκαν σε μετρημένα καταστήματα. Και αυτό μπορεί να αφορά στη συνείδηση των επαγγελματιών και την ατομική υπευθυνότητα ενός εκάστου, αλλά αφορά και στα κρατικά αντανακλαστικά προετοιμασίας και αντίδρασης. 

Αν η μετακίνηση των «έξω καρδιά» γινόταν επί μέρες στα διάφορα σημεία της Κεντρικής Μακεδονίας, είχαν ευθύνη να την εντοπίσουν και να τη σταματήσουν. 

Ευθύνη έχουν να δώσουν και στοιχεία πηγών και εστιών μεταδοτικότητας, εάν τα έχουν. Αν δεν μπορούν, να σταματήσουν να αναφέρονται επιλεκτικά σε συνωστισμούς, αποσιωπώντας καθημερινές αναγκαστικές πυκνώσεις, όπως αυτές στα λεωφορεία, και στην Αθήνα αλλά, κυρίως, στην εξωφρενική κατάσταση που επικρατεί στην Θεσσαλονίκη, όπου η πιθανότητα προσβολής από τα καυσαέρια των προπολεμικών λεωφορείων που κυκλοφορούν, μπορεί και να συναγωνίζεται τον κορονοϊό.

Μπήκαμε σε έναν δύσκολο χειμώνα και καλό είναι να συγκεντρώσουμε δυνάμεις, με ατομική ευθύνη προσωπικής προστασίας και αλληλεγγύης, με μετρημένες μετακινήσεις αλλά και με λίγο πιο καθαρά επιστημονικά δεδομένα και από τους ειδικούς και από τους κυβερνητικούς για την εξέλιξη της πανδημίας παγκόσμια και τοπικά αλλά και για την πρόοδο στην φαρμακευτική αντιμετώπισή της, για την οποία ελάχιστα τελευταία ακούμε.

ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΑ ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ;

Η αυτοκτονία του Δημήτρη Καμπανάρου στα 41 του χρόνια, ιδιοκτήτη γηροκομείου στον Άγιο Στέφανο, ίσως είναι το πιο τραγικό γεγονός από την έναρξη του εφιάλτη του κορωνοϊού. Κανείς μας δεν μπορεί να γνωρίζει λεπτομέρειες αλλά, όσα ανακοινώθηκαν σχετικά με τη λειτουργία του, την φροντίδα του στους ηλικιωμένους και την προσομοίωση που ο ίδιος έκανε για τον εαυτό του ως τον «καπετάνιο» που δεν τα κατάφερε, αποτυπώνουν την άλλη πλευρά της ατομικής και επαγγελματικής ευθύνης. 

Την έκρηξη της συνείδησης που πιστεύει ότι είναι υπεύθυνη για τον κόσμο ολόκληρο. Σιωπή… Και στην άλλη άκρη της εικόνας, ο άλλος ιδιοκτήτης γηροκομείου που έκρυβε κρούσματα και παράτυπες επισκέψεις. Με τους αρρώστους και τους νεκρούς στους οίκους ευγηρίας σε όλη τη χώρα, αναδείχθηκε, για πρώτη ίσως φορά, ο αριθμός και η διασπορά τους. Διαβάζω ότι ξεπερνούν τις 500 δομές, πολλές, μα πολλές, από αυτές χωρίς τις απαιτούμενες προδιαγραφές για τη λειτουργία τους. 

Στις περισσότερες δε οι φιλοξενούμενοι επιδοτούνται για διαφόρους λόγους και με τη σειρά τους αδρά πληρώνουν για τη φιλοξενία. Ένα θέμα χαμένο από τον ελληνικό δημοσιογραφικό φακό. Η τρίτη ή κατ άλλους τέταρτη ηλικία, είχε εξοριστεί από τη ζωή μας πριν την επίσκεψη του ιού.

«ΨΗΛΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΧΙΤΛΕΡ»

Θα μου πείτε γιατί βλέπω ελληνική τηλεόραση αφού τις περισσότερες φορές διαταράσσει την ομοιόστασή μου. Πείτε από επαγγελματική συνήθεια, πείτε από νοσταλγία για μιαν παλαιότερη εποχή, πείτε το ως αναμονή για τα δελτία ειδήσεων, αλλά, ανήμερα μιας μεγάλης εθνικής ημέρας, στις 28 Οκτωβρίου, δεν είναι δυνατόν να συνεχίζουν οι αυτοαναφορές και οι σχολιασμοί των άθλιων εκπομπών που προσβάλλουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. 

Ένα πεντάλεπτο αφιέρωμα σε επιζώντα του αλβανικού μετώπου για να βγούμε από την υποχρέωση εδώ, μια τρίλεπτη αναφορά στην κ. Ειρήνη, την μοναδική κάτοικο στην Κίναρο και ύστερα, ανέγγιχτοι ξανά, στα ίδια. Προσωπικές εξομολογήσεις προτιμήσεων μιας αμήχανης παρουσιάστριας, εικοσάλεπτες αναλύσεις για κάτι υστερίες στο Big brother, βαθυστόχαστες παρατηρήσεις για έναν καυγά στο Bachelor, που επαναλαμβάνω, ότι πρέπει να επιληφθεί για τη συνέχειά του το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης.

 Με την απουσία και των παρελάσεων, έμειναν οι ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου να καλύψουν την ιστορική αλήθεια και την απαίτηση μνήμης. Αέρα!