ΑΠΟΨΕΙΣ

Ομολογώ ότι δε βρίσκω αρκετά ενδιαφέρουσα τη νέα πρόταση μομφής ώστε να της αφιερώσω ένα κείμενο. Άλλωστε το θέμα θα υπερκαλυφθεί, συνεπώς δε νομίζω ότι θα έχω κάτι να συνεισφέρω σε μία συζήτηση σαν εκείνες για το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Θα ήθελα λοιπόν να επανέλθω στη συνεχιζόμενη ρωσο-ουκρανική σύγκρουση, καθώς εξακολουθώ να πιστεύω ότι θα επηρεάζει τις ζωές μας για πολλά ακόμη χρόνια. Την εβδομάδα που πέρασε δεν παρακολουθήσαμε απλώς έναν καταιγισμό ανακοινώσεων για χορηγίες νέου πολεμικού υλικού, μα είδαμε να ξεπερνιέται και ένα ταμπού: η παραχώρηση σύγχρονων ΝΑΤΟϊκών αρμάτων μάχης. Μετά πολλούς μήνες κάμφθηκαν οι γνωστές γερμανικές επιφυλάξεις για αποστολή Leopard, αφού είχε προηγηθεί βρετανική εξαγγελία για αποστολή Challenger και αντίστοιχη αμερικανική για τα δικά τους Abrams.

Το παράδειγμα του Βερολίνου ακολούθησαν πολλές ακόμη ευρωπαϊκές πρωτεύουσες (εξέλιξη που μάλλον προοιωνίζεται πιέσεις και σε Αθήνα-Άγκυρα), ενώ παράλληλα ανακοινώθηκαν περισσότερο πυροβολικό και άλλος χρήσιμος εξοπλισμός για τους Ουκρανούς. Φτάσαμε πια στο σημείο να συζητιέται ακόμη και παραχώρηση μαχητικών αεροσκαφών, και λογικά έπονται πύραυλοι μεγάλου βεληνεκούς. Προφανώς έπαψαν οι χιλιοειπωμένες ανησυχίες των δυτικών ηγετών για κλιμάκωση από την πλευρά της Μόσχας, σε περίπτωση χορήγησης «επιθετικών» όπλων. Γιατί τώρα όμως;

Παρά την επιστράτευση, η κατάσταση χειροτερεύει για τον Πούτιν. Μπορεί οι δυνάμεις του να σημείωσαν μικρές τακτικές επιτυχίες σε Σόλενταρ και Μπαχμούτ, όμως αν όλα ήταν μέλι-γάλα στο περιβάλλον του δε θ’ αντικαθιστούσε πάλι τους στρατιωτικούς επικεφαλής, ούτε θα υπαναχωρούσε στο ζήτημα των εξαγωγών μόνο με ρούβλια. Εντωμεταξύ, ο Σαρλ Μισέλ πρότεινε ευθέως ανοικοδόμηση της Ουκρανίας μέσω των δεσμευμένων ρωσικών αποθεματικών. 

Οι ευρωπαϊκές τιμές ενέργειας παρέμειναν διαχειρίσιμες. Οι αμερικανικές πετρελαϊκές ξαφνικά επισπεύδουν τις έρευνες τους νότια της Κρήτης. Η αστάθεια της παγκόσμιας οικονομίας υποχρεώνει Κίνα, Ινδία και λοιπά αναπτυσσόμενα κράτη να κρατούν χαμηλό προφίλ, ώστε να μην αποκοπούν από τα αμερικανικά κεφάλαια. Νέοι αγωγοί σύντομα θα επιτρέψουν μεγάλες εξαγωγές αργεντίνικου φυσικού αερίου. Τα φιλικά καθεστώτα σε Ιράν και Τουρκία είναι επισφαλή, το δε αρμενικό και τα κεντροασιατικά συνεχίζουν τον απογαλακτισμό τους. Ο Ζελένσκι προχώρησε σε μαζικές εκκαθαρίσεις του δικού του καθεστώτος, επιδεικνύοντας έτσι την αποφασιστικότητα του να πολεμήσει και να κυβερνήσει σύμφωνα με τα κελεύσματα της Δύσης.

Πιθανώς πρόκειται για επικοινωνιακό παιχνίδι, αλλά κρίνοντας από δηλώσεις αξιωματούχων τους, ένας μακροχρόνιος ενδοευρωπαϊκός πόλεμος δε δείχνει να τρομάζει πλέον τις ΗΠΑ. Φαίνεται λοιπόν ότι θέλουν να δράσουν επιθετικά επειδή πια έχουν αποφασίσει να τελειώσουν τη Ρωσία όπως την ξέραμε, και να καθορίσουν μια ολοκαίνουργια τάξη πραγμάτων. Δύσκολη άσκηση, με τεράστιες δυνητικές συνέπειες για όλους μας.