Η αδύνατη δεύτερη ρεβάνς για τη δολοφονία του Λαμπράκη
Σήμερα 17 Ιουνίου 2019 συμπληρώνονται ακριβώς 56 χρόνια από την απομάκρυνση του Κωνσταντίνου Καραμανλή από την πρωθυπουργία.
Ήταν λιγότερο από έναν μήνα αφότου στη Θεσσαλονίκη είχε συμβεί η δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ, Γρηγόρη Λαμπράκη.
Τα δύο γεγονότα δε συνδέονται μεταξύ τους. Η παραίτηση του Καραμανλή ήταν το αποτέλεσμα της σύγκρουσής του με τα ανάκτορα και όχι απόρροια της δολοφονίας Λαμπράκη, όσο κι αν συγκλόνισε την Ελλάδα.
Η δολοφονία ερευνήθηκε δικαστικά, όπως έπρεπε, οι υπεύθυνοι εντοπίσθηκαν, παραπέμφθηκαν και δικάστηκαν, αλλά και δεν είχαν τις βαριές ποινές που ανέμενε το κοινό περί δικαίου αίσθημα.
Στην πολιτική μυθοπλασία, όμως, η δολοφονία εντάχθηκε στη διασύνδεση της τότε εξουσίας με ανεξέλεγκτους θεσμικά μηχανισμούς, που κυβερνούσαν στην πραγματικότητα και η παραίτηση Καραμανλή συνδέθηκε στο βάρος της ευθύνης για τη δολοφονία.
Είκοσι χρόνια αργότερα, ο ανακριτής εκείνης της περιόδου έγινε πρόεδρος της Δημοκρατίας, αντικαθιστώντας τον πρωθυπουργό της εποχής της δολοφονίας, ενώ οι δημοσιογράφοι που ανέδειξαν την πολιτική διάσταση, κορυφαία στελέχη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ αντίστοιχα: ο ένας διευθυντής του Γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού, ο άλλος υπουργός.
Ήταν μία ρεβάνς;
Ναι, αλλά όχι των πραγματικών γεγονότων. Ήταν η ρεβάνς των χαρακτήρων που έπλασε ο Βασιλικός στο «Ζ». Στην πραγματικότητα ήταν η ρεβάνς της τελευταίας σκηνής της ταινίας «Ζ», στην οποία ο σκηνοθέτης Κώστας Γαβράς δείχνει μια λίστα από όσα απαγορεύει η Χούντα που επιβλήθηκε στην Ελλάδα λίγα χρόνια μετά τον θάνατο του Λαμπράκη. Ανάμεσα σε αυτά είναι τα ειρηνευτικά κινήματα, οι απεργίες, η συγκρότηση συνδικάτων, τα μακριά μαλλιά στους άνδρες, οι Beatles, o Λέον Τολστόι, ο Ιονέσκο, ο Σαρτρ, και η ελευθεροτυπία. Σύμφωνα με τον Γαβρά και το γράμμα «Ζ», που παρέπεμπε ευθέως στον Λαμπράκη.
Αυτή τη ρεβάνς συμβόλιζε η εκλογή του Χρήστου Σαρτζετάκη στην προεδρία της Δημοκρατίας το 1985 και ευαγγελιστές αυτής της βασιλείας των ουρανών που κερδήθηκε επί γης ήταν, μέσα από το «Ζ», ο Βασιλικός κατόπιν προτροπής -όπως λέει ο ίδιος- του καθοδηγητή του Μίμη Δεσποτίδη και ο Γαβράς ως σκηνοθέτης του με την βοήθεια του τότε εξόριστου κομμουνιστή Χόρχε Σεμπρούν στο σενάριο.
Το 1985 οι άνθρωποι που βίωσαν την ελληνική πολιτική ζωή της δεκαετίας του 1960 ήταν κάπου στην 6η δεκαετία της ζωής τους, πολιτικά και σωματικά ακμαίοι.
Από τότε πέρασαν 34 χρόνια.
Ενδεχόμενο να επαναληφθεί η ανάταση του 1985 δεν μπορεί να υπάρξει. Οι λογαριασμοί με την ιστορία έκλεισαν κι αυτοί που έζησαν την ιστορία κλείνουν σιγά - σιγά.
Αν στον ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν ότι με τον 85χρονο Βασιλικό θα παραπέμψουν στο 1963 και θα δημιουργήσουν κλίμα 1985, χρειάζεται να διαβάσουν λίγο περισσότερο Μάρξ.
Ειδικά εκείνο το σημείο που ισχυρίζεται ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα.
