ΑΠΟΨΕΙΣ

Τα όσα συμβαίνουν στη Γαλλία δεν είναι « κάπου μακριά» για τις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης. Η δεύτερη οικονομία της Ευρώπης που έχει όμως και την τρίτη μεγαλύτερη δαπάνη για συντάξεις στην ΕΕ (14% του ΑΕΠ) μετά από την Ελλάδα και την Ιταλία, συγκλονίζεται από διαδηλώσεις διαμαρτυρίας και πολιτικές εντάσεις αλλά και στέλνει μηνύματα.

Η ακρίβεια που είναι πολύ δύσκολο να αναχαιτισθεί, η ενεργειακή κρίση και πόλεμος αλλά και η γήρανση του πληθυσμού είναι κοινό χαρακτηριστικό λίγο έως πολύ όλων των χωρών της… Γηραιάς Ηπείρου.

Ειδικά το τελευταίο, η γήρανση, που δημιουργεί μία νέα δημογραφική κατάσταση στη Γαλλία, οδήγησε τον Εμανουέλ Μακρόν στο να αναλάβει ένα μεγάλο πολιτικό κόστος.

Ας πάμε όμως λίγο πίσω:

Λίγους μήνες πριν αναρριχηθεί στην εξουσία στις προεδρικές εκλογές του 2017, ο Εμανουέλ Μακρόν δημοσίευσε ένα μανιφέστο με τολμηρές απόψεις και απομνημονεύματα, με το όνομα «Επανάσταση».

Σε αυτό, υποστήριξε την «εξέγερση» ενάντια στους -σύμφωνα μ’ αυτόν- ξεπερασμένους θεσμούς και ιδέες που εμπόδιζαν τη Γαλλία να μπει στη νέα εποχή.

Έξι χρόνια μετά, οι λαϊκές εξεγέρσεις ενάντια στις πολιτικές του ίδιου του Μακρόν είναι αυτές που έχουν βρεθεί στο επίκεντρο. Τι έχει συμβεί λοιπόν; Τους τελευταίους μήνες σημειώθηκαν μερικές από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις στην ιστορία της Πέμπτης Δημοκρατίας, καθώς ο κ. Μακρόν προσπάθησε να προωθήσει ένα αναγκαίο γι αυτόν αλλά και βαθιά αντιδημοφιλές σχέδιο για την αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 62 στα 64 χρόνια.

«Έχοντας παρουσιάσει τον εαυτό του ως τον κατάλληλο άνθρωπο για τον εκσυγχρονισμό της χώρας, ο κ. Μακρόν μοιάζει τώρα όλο και περισσότερο με έναν πολιτικό που δεν έχει επαφή με τις ανάγκες της εποχής», επισημαίνει ο Guardian.

Στο ίδιο άρθρο προστίθενται τα εξής: «Ένα ανεξάρτητο κυβερνητικό όργανο έκρινε ότι τα ελλείμματα του συνταξιοδοτικού συστήματος είναι διαχειρίσιμα τουλάχιστον για το άμεσο μέλλον, καθιστώντας δύσκολο να κατανοήσουμε γιατί ο κ. Μακρόν αποφάσισε να υιοθετήσει μία τέτοια συγκρουσιακή προσέγγιση. Ανάμεσα σε επίπεδα ρεκόρ αποχής στις εκλογές, την άνοδο των διαδικτυακών θεωριών συνωμοσίας και την πλήρη «κανονικοποίηση» της ακροδεξιάς, η προσφυγή του Μακρόν στην κυβέρνηση με διάταγμα δεν έκανε τίποτα για να μειώσει το έλλειμμα εμπιστοσύνης γι αυτόν στη γαλλική πολιτική σκηνή. Η Μαρίν Λεπέν και η ακροδεξιά μπορεί κάλλιστα να είναι οι κύριοι ωφελούμενοι από αυτό».

Ένας βουλευτής του κεντροδεξιού κόμματος Les Républicains -το οποίο χρειάζεται η κυβέρνηση μειοψηφίας του Μακρόν για να επιτύχει πλειοψηφίες- κατηγόρησε τον πρόεδρο ότι ενεργούσε με «απομονωμένο, ναρκισσιστικό τρόπο, αδιαπέραστο από τις ανάγκες των Γάλλων.

Το έχει πει και στο παρελθόν ο πρόεδρος Μακρόν ότι δεν είναι για τον ίδιο αυτοσκοπός η επιδίωξη της επανεκλογής του και πως ανάμεσα στις «βραχυπρόθεσμων εντυπώσεων δημοσκοπήσεις» και το γενικό συμφέρον της χώρας, επιλέγει το δεύτερο.

Η επόμενη φράση του έχει κι αυτή χρησιμοποιηθεί από τον ίδιο στο παρελθόν: «αν πρέπει να επωμισθώ σήμερα την αντιδημοφιλία, θα την επωμισθώ».

Λεπτομέρεια: Στη Γαλλία σήμερα, το 42% των συνταξιούχων είναι κάτω των 65 ετών, (το υψηλότερο ποσοστό στην Ευρώπη).

Το ίδιο ακανθώδεις με αυτές που έχει με τους διαδηλωτές, δείχνουν και οι σχέσεις του Μακρόν με κάποιες μεγάλες εταιρείες που είχαν τον «κυνισμό» να καταγράψουν σημαντικά κατ’ εξαίρεσιν κέρδη, τα οποία τους επιτρέπουν να επαναγοράσουν τις δικές τους μετοχές στο χρηματιστήριο.

Ο ίδιος τους ζήτησε μία «κατ’ εξαίρεσιν συμβολή» ώστε «οι εργαζόμενοι να μπορέσουν να επωφεληθούν» από τα χρήματα αυτά.

Οι μανούβρες και μία απόπειρα φυγής προς το μέλλον μοιάζουν μονόδρομος για τον πρόεδρο της Γαλλίας ο όποιος παρουσιάζει προτάσεις σχετικές με τον τομέα της μετανάστευσης, της αναμόρφωσης της γαλλικής βιομηχανίας, του εκσυγχρονισμού της υγείας και της παιδείας καθώς επίσης και πρωτοβουλίες για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής.

Οι προτεραιότητές του είναι τρεις: πλήρης απασχόληση, εκ νέου εκβιομηχάνιση χωρίς άνθρακα έως το 2030 και αντιμετώπιση των προβλημάτων εκπαίδευσης, υγείας και οικολογίας. Διάβασα συνέντευξη του πρώην υπουργού Τάσου Γιαννίτση (στο liberal. gr), ο όποιος κάνει μια καίρια επισήμανση :

«Κοινωνική προστασία στη Γαλλία δεν σημαίνει μόνο συντάξεις. Αφορά και την υγεία, την αναπηρία, την ανεργία, τη στέγαση κ.α. των πιο αδύναμων τμημάτων. Αν αυξηθεί το μερίδιο των συντάξεων στην κοινωνική δαπάνη, τόσο αυτό θα γίνει είτε σε βάρος των άλλων μορφών κοινωνικής προστασίας, είτε με αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης, είτε με μείωση επενδύσεων».

Ο ίδιος ήταν το 2001 πρωταγωνιστής σε μια προσπάθεια μεταρρύθμισης του Ασφαλιστικού το 2001 η οποία έμεινε στη μέση με δραματικές συνέπειες τις δύο επόμενες δεκαετίες για την Ελλάδα.

Η παράδοση, όπως όλα δείχνουν, που θέλει τις όποιες αλλαγές στο Ασφαλιστικό να δημιουργούν συγκρούσεις και λαϊκές εκρήξεις, θα συνεχιστεί.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 25-26.03.2023