Ή με το κόμμα και πουθενά ή χωρίς το κόμμα και κάπου
Ο Μητσοτάκης είναι τόσο δεξιός όσο ο Σημίτης ήταν αριστερός. Κεντρώοι είναι και οι δύο, δημιουργήματα των δύο βασικών ρευμάτων που διαμόρφωσαν τη μεταπολεμική Ευρώπη. Συντηρητικοί και Σοσιαλδημοκράτες περισσότερο έμοιαζαν παρά διέφεραν, υπηρέτησαν το ιδανικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης με αποστροφή στα άκρα, γι’ αυτό εναλλάσσονταν μεταξύ τους, χωρίς οι νίκες να έχουν τίποτε ηρωικό και οι ήττες τίποτε δραματικό.
Ο Μητσοτάκης και ο Σημίτης μοιάζουν και από ιδιοσυγκρασία. Κάνουν πολιτική με μετρήσιμα μεγέθη, με χαρτί και μολύβι, απευθύνονται περισσότερο στο μυαλό και λιγότερο στο συναίσθημα, και τολμούν δύσκολες ρήξεις. Κάτι που εκ πρώτης όψεως δεν τους φαίνεται -λάθος μας γιατί έχουμε συνδέσει την αποφασιστικότητα με την αγοραία μαγκιά.
Ο Σημίτης δεν υποχώρησε όταν ο «λαός» αξίωνε την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, οι «λαοσυνάξεις» έσφυζαν, ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος παρέτασσε το λάβαρο της Αγίας Λαύρας στο Σύνταγμα και ο επερχόμενος πρωθυπουργός Καραμανλής υπέγραφε υπέρ του δημοψηφίσματος.
Ακόμη περισσότερο, ο Σημίτης προστάτευσε τον υπουργό Σταθόπουλο αντί να τον θυσιάσει, για να εξευμενίσει την Εκκλησία, κάτι που δεν δίστασε να κάνει ο «επαναστάτης» Τσίπρας με τον υπουργό Φίλη. Ο Μητσοτάκης ήταν ο μόνος από την κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός του που δεν ψήφισε τον Παυλόπουλο για πρόεδρο της Δημοκρατίας, απορρίπτοντας ό,τι αυτός αντιπροσώπευε: Τη δημοσιονομική καταστροφή της πενταετίας 2004 - 09 και τη λαϊκή δεξιά, που από καιρό τα είχε βρει με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Σημίτης και Μητσοτάκης είναι επίσης ξένοι μέσα στα κόμματά τους. Ο Σημίτης βάδιζε τοίχο τοίχο, επειδή δεν ήξερε σε ποια γωνιά τον περίμενε η μαχαιριά στην πλάτη. Ήταν ο «λογιστής» που επέμενε να βάλει τη χώρα στην ΟΝΕ και να διοχετεύσει το ευρωπαϊκό χρήμα στα έργα υποδομής, ενώ ο τυπικός Πασόκος ήθελε πρόεδρο μπαλκονάτο, που να τον παραμυθιάζει για το σοσιαλισμό και να του μοιράζει επιδοτήσεις για τη νέα 316. Ακριβώς αυτός ο Πασόκος, που μόλις του έκοψαν το δρόμο για την κουζίνα, έσπευσε να φιλήσει το χέρι του Παπαδημούλη -πάντοτε στο όνομα των «κοινωνικών αγώνων».
Όπως ο Σημίτης έτσι και ο Μητσοτάκης κέρδισε τις εσωκομματικές εκλογές στο τσακ, αλλά η Νέα Δημοκρατία δεν απέκτησε σφραγίδα Μητσοτάκη. Κάτω από την επιφάνεια υπάρχει ένα κόμμα σάπιο, που ο γενετικός του κώδικας έχει δηλητηριαστεί από τον κρατισμό και δεν αντέχει σκέψη για μεταρρυθμίσεις. Όποιος έπεσε από τα σύννεφα, ακούγοντας τον πρόεδρο της ΟΛΜΕ, στέλεχος της ΔΑΚΕ, να λοιδορεί τα πρότυπα σχολεία ως «ελιτίστικα», προφανώς δεν έχει ιδέα τι συμβαίνει στο συνδικαλισμό. Διαβάζεις ανακοινώσεις της ΔΑΚΕ και νομίζεις ότι τους έκλεψε τη σφραγίδα το ΠΑΜΕ και τους κάνει πλάκα.
Στις συνεδριάσεις των συνδικαλιστικών οργάνων, είτε οι τοποθετήσεις αρχίζουν από δεξιά είτε από αριστερά, στο τέλος καταλήγουν στα ίδια πράγματα. Και ο συνδικαλισμός δεν υπάρχει μέσα σε κενό αέρος. Αυτούς τους ανθρώπους κάποιοι τους εκλέγουν. Όποιον τολμήσει να κατεβεί στις εκλογές της ΟΛΜΕ, λέγοντας κάτι διαφορετικό - για παράδειγμα υπέρ της αξιολόγησης ή, έστω, ότι δεν χρειάζεται να κλείνουν τρεις φορές τα σχολεία, για να ψηφίζουν οι καθηγητές- τον έφαγε το μαύρο σκοτάδι.
Εντέλει, το δίλημμα του Μητσοτάκη είναι και το δίλημμα του Σημίτη. Ή κυβερνάς με τους συνδικαλιστές και το κόμμα σου και κάνεις μια τρύπα στο νερό, ή τους αγνοείς και αφήνεις κάτι πίσω σου. Η ιστορία, πάντως, θα γράψει ό,τι είναι να γράψει. Όπως έγραψε και για την αλλαγή του 2004…
*Δημοσιεύθηκε στη "Μτκ" στις 26/27 Οκτωβρίου 2019
