Η νέα Θεσσαλονίκη
Κάτι έχει αρχίσει και αχνοφέγγει στην πόλη. Παρά τη δεκαετή οικονομική κρίση, το ζόρι της πανδημίας και τη μαυρίλα των ημερών που περνάμε. Γιατί η Θεσσαλονίκη δεν είναι μόνο κουτσομπολιά και κυκλώματα μαστροπείας…
Μία βόλτα που έκανα τις τελευταίες ημέρες κατά το λιμάνι μου δημιούργησε αυτήν την αισιοδοξία που δεν συνηθίζεται εσχάτως. Πέρασα έξω από το παλιό «Όλυμπος Νάουσα» και άνοιξε το μάτι μου. Εκεί που κάποτε μαζεύονταν οι μπαμπάδες μας, εκεί που έτρωγε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής όταν ερχόταν στη Θεσσαλονίκη και ο Ζισκάρ Ντ’ Εσταίν, εκεί που σύχναζε η παλιά καλή αστική Θεσσαλονίκη. Σήμερα πολλά χρόνια αφότου το θρυλικό αυτό εστιατόριο που έγινε δικαίως τοπωνύμιο της πόλης είδα να ξεπροβάλει ξανά η πρόσοψή του. Και αντιλήφτηκα ότι το project έχει μπει στην τελική ευθεία και ότι είναι πια ζήτημα εβδομάδων να ανοίξει ξανά τις πόρτες του. Λίγα μέτρα πιο εκεί διαπίστωσα ότι η Καλαποθάκη είχε βάλει ξανά τα καλά της και με τη βοήθεια ενός πολύ σικάτου πεντάστερου ξενοδοχείου έχει αναβαθμιστεί σημαντικά. Όταν υπάρχουν καλοί, αξιόλογοι και διορατικοί επιχειρηματίες, όπως ο Ντίνος Τορνεβούκας, ο Αντώνης και ο Κώστας Δούδος, όλα μπορούν να μυρίσουν ξανά Ευρώπη.
Λίγα τετράγωνα μακριά η Μοδιάνου ακόμη δεν έχει βγάλει από επάνω της τους μουσαμάδες, αλλά στο ιστορικό αυτό κτίριο όπου συγκεντρώνονταν παλιά όλη η Θεσσαλονίκη για να ψωνίσει η εικόνα και το μήνυμα ήταν σαφή: η ανακαίνιση προχωρά. Αν όλα πάνε καλά την άνοιξη της φετινής χρονιάς η ανακαινισμένη αγορά θα ανοίξει τις πύλες της. Εδώ ο όμιλος Φάις έβαλε το χέρι του ενώ το project το τρέχει ένας ζωηρός και δραστήριος λάτρης αυτής της πόλης, ο Χασδάι Καπόν. Αν σε αυτά όλα τα πολύ χειροπιαστά προσθέσουμε και την ανάπλαση της περιοχής του Αγίου Μηνά η πόλη ομορφαίνει. Άμεσα.
Λίγο πιο βόρεια η Εγνατία έγινε ξανά χωρίς εμπόδια λεωφόρος τεσσάρων λωρίδων και φωνάζει ότι η κατασκευή του μετρό προχωρά. Όταν με το καλό το 2023 θα έχει τελειώσει η πόλη θα απαλλαγεί από μία σκόνη τριακονταετίας και είμαι βέβαιος ότι όταν θα μπουν οι ράγες και θα τρέξουν οι πρώτοι συρμοί κανείς δε θα θυμάται τις εμμονές των διαφόρων για τα αρχαία. Όλα αυτά θα αποτελέσουν μακρινό παρελθόν, όπως οι διαμαρτυρίες κάποιων για την διάνοιξη του Περιφερειακού τη δεκαετία του ’80 ή το γκρέμισμα της αλάνας δίπλα στο Αρχαιολογικό Μουσείο της πόλης που αποτελούσε για πολλούς ένα εύκολο τζάμπα πάρκινγκ. Και έγινε δημαρχείο.
Ξέρετε γιατί θα αποτελέσουν γρήγορα μακρινές αναμνήσεις αυτές οι διαμαρτυρίες; Γιατί πάντα η πρόοδος και τα έργα αφήνουν πίσω τους τη συντήρηση και τη μιζέρια. Καθώς αποτελούν το καινούριο.
Ας το ευχαριστηθούμε…
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 23.01.2022
