Η πλατεία Ελευθερίας του πάρκινγκ
Μία μεγάλη συζήτηση προκάλεσε η απόφαση της διοίκησης του δήμου Θεσσαλονίκης να ξαναγίνει η πλατεία Ελευθερίας πάρκινγκ μέχρι να γίνει χώρος υποδοχής του μνημείου του Ολοκαυτώματος. Τα επιχειρήματα κατά της απόφασης αναδύουν μία απογοήτευση. Μπορεί, αναρωτιόταν ένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, μία κεντρική πλατεία της πόλης να είναι πάρκινγκ;
Απάντηση γιατί δεν μπορεί να είναι, δεν έχει δώσει ούτε αυτός ούτε κανείς άλλος. Διότι απλά δεν υπάρχει απάντηση. Αντίθετα υπάρχει ένα ερώτημα, το οποίο δεν έχει απαντηθεί. Αυτοί που ξορκίζουν την πλατεία - πάρκινγκ γιατί δεν φρόντισαν να γίνει η πλατεία μνημείο; Ο αρχιτεκτονικός διαγωνισμός για την πλατεία, έγινε το 2013, αν δεν κάνω λάθος. Από τότε μέχρι το 2018, δεν έγινε καμία κίνηση για την αλλαγή της χρήσης του χώρου. Συνέχιζε να λειτουργεί ως πάρκινγκ παρά το γεγονός ότι είχε κριθεί διοικητικά ότι δεν μπορεί να δουλεύει ως παρκινγκ.
Από το 2013 έως το 2018 η επιχείρηση δούλευε επειδή καμία δεκαριά φορείς του ελληνικού κράτους, δεν είχαν μάθει ότι είχε απαγορευθεί η χρήση του χώρου ως πάρκινγκ.
Ούτε καν οι ίδιοι που είχαν πάρει την απόφαση, δεν είχε τύχει να το προσέξουν ότι η απόφαση τους δεν εφαρμοζόταν.
Προφανώς αυτό δεν σχετίζεται με το ότι η «ανύπαρκτη» επιχείρηση, πλήρωνε κανονικά το ενοίκιο για μία απαγορευμένη χρήση του χώρου. Ούτε με το ύψος του ενοικίου. Ας αποφασίσουμε λοιπόν τι είναι αυτό που μας ενοχλεί. Η εκ νέου μετατροπή του χώρου σε πάρκινγκ μετά από διετή διακοπή αυτής της χρήσης ή διατήρηση του χώρου ως πάρκινγκ επί πέντε χρόνια παρά την απαγόρευση και αφού λειτουργούσε με αυτόν τον τρόπο επί πολλές δεκαετίες;
Ποια είναι η διαφορά; Το ότι διαχρονική επιλογή είναι η χρήση του χώρου ως πάρκινγκ πρέπει να είναι τυφλός κάποιος για να μην το βλέπει.
Η δε επίκληση της ανάθεσης της μετατροπής του χώρου από πάρκινγκ σε πλατεία σε μια εταιρεία που μπόρεσε να ανταποκριθεί, μάλλον επιβεβαιώνει την επιλογή.
Όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες. Με πολλή υποκρισία;
Όχι με την συνήθη υποκρισία που μας διακρίνει.
Για ό,τι δεν γίνεται και για ό,τι δεν γίνεται, φταίνε οι άλλοι. Όπως έλεγε ο Σαρτρ, δηλαδή, η κόλαση είναι οι άλλοι.
Ας πούμε λοιπόν την αλήθεια. Κανέναν δεν ενδιαφέρει αν θα είναι πάρκινγκ ή πλατεία ο χώρος. Το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να φταίνε οι άλλοι. Και ο χώρος να αποδίδει έσοδα… Και αν κάποιος θέλει να μάθει ποια είναι η δική μου γνώμη, ας την πω.
Θα μου άρεσε ο χώρος να είναι πλατεία υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα παρκάρει κάνεις παράνομα.
Αλλά αυτό σπανίως συμβαίνει στη Θεσσαλονίκη.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 19 Δεκεμβρίου 2021
