ΑΠΟΨΕΙΣ

Το προσφυγικό - μεταναστευτικό είναι τεράστιο και εξαιρετικά σύνθετο ζήτημα και για το λόγο αυτό ακόμη και προηγμένες χώρες όταν μετατρέπονται σε χώρες υποδοχής, αντιμετωπίζουν μεγάλα προβλήματα.

Οι δυσκολίες δεν αφορούν μόνο τα πρακτικά ζητήματα που μοιραία προκύπτουν από την ανάγκη δημιουργίας κατάλληλων συνθηκών για τη φιλοξενία χιλιάδων ανθρώπων.

Σε μεγάλο βαθμό σχετίζονται με την αντίληψη που έχουν διαμορφώσει ατομικά οι πολίτες ή συλλογικά οι κοινωνίες για την ανθρωπιά και το εθνικό συμφέρον, την αλληλεγγύη και το δικαίωμα στην ασφάλεια και μια σειρά ακόμη από σημαντικές έννοιες που κάποιες φορές βρίσκονται σε τροχιά σύγκρουσης, καθώς δεν φαίνεται να υπάρχει τρόπος να συνδυαστούν.

Σε αυτό το σταυροδρόμι, αντί να επικρατήσει το μέτρο και η κοινή λογική, επικρατούν η ιδεολογική, η κομματική και η θρησκευτική ταυτότητα.

Για το λόγο αυτό η διαδικασία αναζήτησης λύσης δεν ενώνει αλλά διαιρεί την ελληνική κοινωνία, η οποία στο σύνολό της βρίσκεται αντιμέτωπη με τις συνέπειες του προβλήματος.

Έτσι έχουμε τους ακροδεξιούς ή τους Ελληναράδες που μιλούν με ανατριχιαστική απανθρωπιά για τους δύσμοιρους αυτούς ανθρώπους, που βρέθηκαν -από ανάγκη και όχι από επιλογή- στη χώρα μας.

«Να τους αφήσουν σε ένα ξερονήσι και να τους πετάνε τρόφιμα με ελικόπτερο» άκουσα να λέει στην τηλεόραση μια κυρία που μεγαλώνει παιδί και έχει δικαίωμα ψήφου…

Από την άλλη πλευρά έχουμε τους ευαίσθητους της αριστεράς οι οποίοι στο πλαίσιο της υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων -καλώς- αναγνωρίζουν τα δικαιώματα των προσφύγων, αλλά αρνούνται να αναγνωρίσουν το παραμικρό δικαίωμα στους Έλληνες των οποίων η ζωή ανατρέπεται.

Μου λένε φίλοι που ζούνε στη Σάμο ότι μόλις νυχτώσει δεν κυκλοφορεί ψυχή. Από εκεί που απολάμβαναν μια ήρεμη ζωή στο νησί βρίσκονται κλεισμένοι μέσα στα σπίτια τους, γιατί τα περιστατικά βίας με πρωταγωνιστές πρόσφυγες-μετανάστες είναι καθημερινό φαινόμενο.

Ποιος και πώς θα προστατεύσει τους ντόπιους πληθυσμούς;

Μέσα στην ιδεολογική παραζάλη της αλληλεγγύης μετατρέψαμε αυτό το αυτονόητο ερώτημα σε ένδειξη ακροδεξιάς ρητορικής.

Και με τον τρόπο αυτό σπρώχνουμε στα άκρα ανθρώπους που απλά ανησυχούν για την ασφάλεια τη δική τους και των παιδιών τους.

Μόνο παράνοια ή σκοπιμότητα μπορεί να δικαιολογήσει αυτή την προσέγγιση όπου δικαιώματα έχουν μόνο όσοι βρίσκονται σε μειονεκτική θέση.

Φυσικά αυτό το παιχνίδι εκκινεί από το πολιτικό προσκήνιο, όπου κάποιοι έχουν αναλάβει εργολαβικά το ρόλο του υπερασπιστή των αδυνάτων, ενώ στην ουσία υπερασπίζονται τη δική τους ύπαρξη.

Για αυτό και είναι εξόχως σημαντικό να καταλάβουμε πόσο επικίνδυνη και υποκριτική είναι αυτή η στάση.

Όπως εξίσου σημαντικό είναι να γίνει μια εθνική προσπάθεια ώστε το βάρος -όσο αντέχει η χώρα- να μοιραστεί σε όλη την επικράτεια με τρόπο που θα εξασφαλίζει ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης στους πρόσφυγες αλλά και τους Έλληνες…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 3 Νοεμβρίου 2019