ΑΠΟΨΕΙΣ

Ακούμε συχνά κρίσεις, σκέψεις και προσδοκίες γι’ αυτήν την πόλη που ζούμε, με ιδεατό όμως μόνο περιεχόμενο και με σαφές αποτύπωμα νοσταλγίας. Πιο πολύ λειτουργεί η θύμηση για τα παλιά παρά το παρόν και η ρεαλιστική σκέψη. Όλοι γνωρίζουν πως ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει προς το καλύτερο. Αλλά ποιό είναι το καλύτερο; Η ποιότητα ζωής, το περιβάλλον, οι επαγγελματικές σχέσεις; Ναι. Εκεί όμως όπου νοσούν τα πάντα, έρχεται ο σημαιοστολισμός της εθνικής επετείου και δύο μήνες μετά, τα λαμπιόνια των Χριστουγέννων. Ας ξεχαστούν λοιπόν όλα τ’ άλλα προσωρινά. Αυτή η πόλη έχει προίκα μακραίωνη. Τη θάλασσά της, τους αέρηδες, την ανηφοριά προς τα κάστρα, την ωραιότερη πλατεία του κόσμου. Κυρίως όμως έχει την ιστορία της. Πολλοί θέλουν την πόλη πολυπολιτισμική αλλά ίσως ακόμα περισσότεροι αντιδρούν στη πρόσμιξη των κατοίκων με αλλόθρησκους πληθυσμούς. Κάποτε εδώ κατοικούσαν Εβραίοι (κατοικούν ακόμα), Iσπανοί, Τούρκοι, η κοινωνία ήταν πάντα ανοιχτή σε νέα ρεύματα, ήταν όμως συγχρόνως αναλλοίωτη, βαθιά πιστή στις παραδόσεις και στους προαιώνιους θεσμούς της. Ήταν η πατρίδα την Αγίων και των Ηρώων, του βαθιά θρησκευόμενου κόσμου αλλά και των εργατικών αγώνων, του Μάη του 36,της εθνικής μας αντίστασης αλλά και το επίκεντρο δράσης των παρακρατικών οργανώσεων, ήταν εν κατακλείδι ο χώρος των μεγάλων αντιθέσεων. Ποιός μπορεί να την προσδιορίσει με βεβαιότητα; Τα Χριστούγεννα όμως, ιδίως σήμερα, εν μέσω πανδημίας, προβάλλουν ενοποιητικά σε όλα αυτά τα ετερόκλητα συναισθήματα για να αναδείξουν ένα υπέρτατο μήνυμα. Ολα, και τα κακά και τα καλά είναι συμβατά με την ανθρώπινη φύση, έστω κι αν πολλά από αυτά αντιστρατεύονται το βαθύτερο περιεχόμενό της. Εκεί όπου το ιδεώδες μιας καταναλωτικής κοινωνίας καθιστά τον πολίτη έρμαιο της ατομικότητας και της μοναξιάς του, εκεί έρχεται η «σάρωση», το μήνυμα της γέννησης του Θεανθρώπου για να κλονίσει τον σύγχρονο τρόπο ζωής με τις κακέκτυπες αποχρώσεις του. Η Θεσσαλονίκη τούτες τις μέρες υποδέχεται με περισυλλογή και σκεπτικισμό το πανανθρώπινο μήνυμα των Χριστουγέννων, σαν κάτι ιδεατό και ανέγγιχτο. Στέκεται προβληματισμένη μπροστά στο γεγονός που υπερβαίνει τα ανθρώπινα δεδομένα, εκείνα που η Θεία Πρόνοια της επιφύλαξε αλλά και επέτρεψε να της συμβούν. Και μέσα από αυτήν τη βασανιστική ενδοσκόπησή της υποδέχεται ευλαβικά τη γέννηση του Θεανθρώπου. Αντικρίζει με δέος και ταπείνωση το υπέρτατο αυτό γεγονός και μαζί του το θεμέλιο λίθο της παγκόσμιας Δημιουργίας, την Αγάπη και τη Δικαιοσύνη.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 24-27 Δεκεμβρίου 2021