ΑΠΟΨΕΙΣ

H άλλοτε «βουλεύτρια» του ΣΥΡΙΖΑ Αφροδίτη Σταμπουλή πιστεύει ότι «ο αριστερός πλούσιος είναι άνθρωπος με κοινωνική ευαισθησία (και μερικές φορές φιλοσοφικό στοχασμό), ενώ δεξιός φτωχός είναι ηλίθιος (και μερικές φορές με προσδοκίες κοινωνικής αναρρίχησης δια του γλειψίματος)». Θα πείτε, έχουμε ακούσει και άλλα από «βουλεύτριες» του ΣΥΡΙΖΑ που η αντιμνημονιακή παραφροσύνη πήρε από το πουθενά της πολιτικής και τις έστειλε να αποφασίζουν για τις τύχες της χώρας. Όπως την βουλεύτρια Σκούφα («Μήπως (ενν. η εισαγωγή των αγγλικών στα νηπιαγωγεία) αποτελεί και αυτό επιταγή αμερικανικών σχολών, αμερικανικών πανεπιστημίων;»), την βουλεύτρια Αυλωνίτου («αν ήσουν με το (ενν. κομμουνιστικό) καθεστώς δεν σε πείραζαν τότε», την βουλεύτρια Ελευθεριάδου («ο Σβώλος, ήταν γνωστός υποστηρικτής της Δεξιάς») ή την βουλεύτρια Φωτίου («ηγέτες σαν τον Τσίπρα γεννιούνται κάθε χίλια χρόνια»). Γενικώς, χάσαμε το μέτρημα.

Η διαφορά, και κατά τούτο η δήλωση της κ. Σταμπουλή ξεφεύγει από την σφαίρα της γραφικότητος, είναι ότι αναπαράγει μιαν απλούστευση που επί δεκαετίες λειτούργησε ως ανθρωπιστική επίφαση μιας καταστροφικής και συνηθέστατα απάνθρωπης κοσμοθεωρίας. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, θα μπορούσε να απευθύνεται μόνο σε εφήβους, μέχρι τη συναισθηματική ολοκλήρωσή τους, ή σε πολίτες που ζουν σε περίκλειστες κοινωνίες, χωρίς να γνωρίζουν τι γίνεται πέρα από τον ορίζοντα. Παραδόξως, ο φιλελεύθερος χώρος απέφυγε να δώσει τη μάχη των ιδεών και αναδείξει τι υπάρχει πίσω από το υποκριτικό ενδιαφέρον για τον άνθρωπο. Κάποιοι από οκνηρία, κάποιοι επειδή υποτίμησαν την προοπτική να διεκδικήσει η Αριστερά την εξουσία, κάποιοι από φόβο να μην χαρακτηρισθούν «αντιαριστεροί» ή «αντικομμουνιστές». Επί δεκαετίες, ο φόβος να μην σε κακοχαρακτηρίσει η Αριστερά, παρέλυε οποιαδήποτε διάθεση ιδεολογικής αντιπαράθεσης. Και έτσι, φθάσαμε στο σημείο να αναθέσουμε την έκδοση πιστοποιητικού δημοκρατικών φρονημάτων στους θαυμαστές του Λένιν και του Στάλιν. Με τον καιρό, η στρέβλωση απέκτησε τέτοιες διαστάσεις, ώστε για κάποιους «Δεξιούς» μπορούσες να στοιχηματίσεις και την τελευταία σου δεκάρα ότι η πρώτη πρότασή τους στις τηλεοπτικές συζητήσεις θα ήταν «σέβομαι την Αριστερά και την ιστορία της». Μετά, κάθονταν σαν γατάκια και άφηναν να τους μαλώνουν η Κανέλλη ή ο Βερναρδάκης. Αργότερα, πολλοί αυτούς, βρέθηκαν στις ίδιες πλατείες με τον ΣΥΡΙΖΑ, κατόπιν συγκυβέρνησαν και στο τέλος έγιναν και ΣΥΡΙΖΑ. Και εκλέχθηκαν γιατί η όσμωση των δύο χώρων υπήρξε τόσο φυσική, ώστε ο ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν καταλάβαινε ποια διαφορά είχε ο «δεξιός» Παπαχριστόπουλος από τον «αριστερό» Δρίτσα.

Ο φιλελεύθερος χώρος έχει μεγάλη ευθύνη γιατί επέτρεψε στην Αριστερά να ορθώσει τείχος ανάμεσα στη βιωμένη πραγματικότητα και στο παραμύθι της. Ενώ όλοι έχουμε γύρω μας ανθρώπους που είναι τίμιοι, απατεώνες, εργατικοί, τεμπέληδες, ευγενείς, αγενείς χωρίς η πολιτική τους τοποθέτηση να έχει σημασία, αφεθήκαμε να πιστέψουμε ότι εφόσον δηλώνεις Αριστερός, έχεις φωτοστέφανο, ενώ αν είσαι Δεξιός είσαι είτε ηλίθιος είτε λαμόγιο. Η καφενειακή αντίληψη ότι ζητούμενο είναι πώς θα μοιράσουμε, όχι πώς θα δημιουργήσουμε πλούτο, η αδιαφορία για το προφανές δίδαγμα της Ιστορίας ότι όπου επικράτησαν οι ιδέες της Αριστεράς έπεσε μαύρη φτώχεια, εγκατέστησαν στο συλλογικό υποσυνείδητο ένα τυφλό, παράλογο δόγμα. Που, συν τοις άλλοις, αγνοεί ότι η στάση απέναντι στην πολιτική, δεν διαμορφώνεται απαραίτητα για την τσέπη. Μπορείς να απορρίπτεις την Αριστερά, όχι μόνο επειδή προσδοκάς ότι μέσω της ελεύθερης οικονομίας θα ζήσεις καλύτερα από όσο ζούσε ο Ρουμάνος συνάδελφός σου επί Τσαουσέσκου αλλά εξίσου επειδή δεν εννοείς τις συνταγματικές ελευθερίες με τον τρόπο του Πολάκη. Ή επειδή δοξάζεις τον Θεό που ο Ζαχαριάδης δεν ευτύχησε να τηρήσει την υπόσχεσή του στη ΣΝΟΦ και τα ελληνικά σύνορα παρέμειναν στην Ειδομένη. Αν το να μην θέλεις να ακρωτηριασθεί η πατρίδα σου είναι εθνικισμός τι να κάνουμε; Ας είναι!

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 25-27 Δεκεμβρίου 2020.