ΑΠΟΨΕΙΣ

Το τι έγινε και το τι δεν έγινε στις Βρυξέλλες αναφορικά με την υπόθεση του κ. Γεωργούλη ουδόλως αφορά την παρούσα ανάρτηση. Και αυτό όχι γιατί η στήλη έχει αποφανθεί επί της ενοχής ή της αθωότητας του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ αλλά ακριβώς επειδή επί των κατηγοριών έχει επιληφθεί η δικαιοσύνη. Και μάλιστα η βελγική και όχι η ελληνική.

Έχει σημασία ότι είναι η βελγική διότι η ελληνική έχει χάσει την αξιοπιστία της με ευθύνη κυρίως της αξιωματικής αντιπολίτευσης που στο πλαίσιο μίας καταστροφικής κριτικής την υπονόμευσε πλήρως.

Έτσι η μόνη «δικαιοσύνη παντού» έχει γίνει η δικαιοσύνη εκτός Ελλάδος. Διότι εδώ φτάσαμε δύο μήνες μετά το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη να μην έχουμε καταλήξει ακόμη αν δούλευε η τοπική τηλεδιοίκηση, θα καταλήξουμε αν ο Γεωργούλης είχε υποπέσει στο αδίκημα του βιασμού που είναι με εξαιρετικά λεπτές αποχρώσεις; Το εκχωρούμε στους Βέλγους και ησυχάζουμε.

Διότι εμείς δεν ενδιαφερόμαστε για το περιεχόμενο της καταγγελίας αλλά για την επίδρασή της στον εσωτερικό μικρόκοσμό μας.

«Κι αυτοί μέσα στα δικαστήρια, μα η δικαιοσύνη απ’ έξω» έλεγε ο Σαββόπουλος παρασύροντας το βλέμμα μίας γενιάς στις αξίες που είχε κάποιος που «σκότωσε τρεις, μαχαίρωσε άλλους έξι».

Κατά σύμπτωση την ώρα που συνέβαιναν όλα αυτά δύο κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μίλησαν για κυβέρνηση συνεργασίας.

Ο κ. Τσακαλώτος δεν πιστεύει ότι σημαντικές μεταρρυθμίσεις μπορεί να τις κάνει ένα κόμμα μόνο του με 38%. «Χρειάζονται ευρύτερες συναινέσεις και κανένα κόμμα δεν έχει το μονοπώλιο της σοφίας», όπως σημείωσε αλλά το ερώτημα μένει μια πλειοψηφία 48% δεν ήταν καλύτερα για μεταρρυθμίσεις; Η μία πλειοψηφία 68% δεν θα ήταν ακόμη προτιμότερη; Στο ίδιο κλίμα είχε κινηθεί λίγες ώρες νωρίτερα και λίγες αργότερα και ο κ. Δραγασάκης.

Το δεδομένο για μία χώρα που ακόμη δεν απάντησε στο ερώτημα γιατί δεν υπογράφηκε η σύμβαση 717 για τα τρένα είναι ότι χρειάζεται να μπορεί να υπογράφεται στην ώρα της. Δεν άκουσα κανένα κόμμα να λέει ότι δεν χρειάζεται η σύμβαση.

Επειδή όμως τα κόμματα δεν το θέλουν να το παραδεχτούν προσπαθούν να μεταφέρουν το πεδίο αντιπαράθεσης στην ηθικολογία. Κατά πόσο ο Γεωργούλης βίαζε και ο Πάτσης έκλεβε. Αυτό όμως είναι το κατεξοχήν πεδίο της δικαιοσύνης. Το πρόβλημα είναι ότι άλλο δεν υπάρχει. Και έτσι θα φτάσουμε στις κάλπες. Διότι αλλιώς θα πρέπει να δούμε την ουσία κι αυτή θέλει να τη βλέπει κανείς. Δεν πειράζει! Υπάρχουν και χειρότερα! Στη Βουλγαρία πέντε φορές ψήφισαν σε δύο χρόνια αλλά κυβέρνηση δεν βγήκε.