«Ήξεις αφήξεις ουκ εν τω πολέμω θνήξεις». Χρησμός δημοφιλής ακόμη και σε όσους ασχολήθηκαν μόνο διαδικτυακά με τα αρχαία, με όχημα τη… διττή σημασία του. Αν βάλεις κόμμα στο αφήξεις, όλα καλά. Θα πας και θα γυρίσεις από τον πόλεμο. Δεν θα πεθάνεις εκεί. Αν όμως το κόμμα μετακινηθεί μία λέξη πίσω και βολευτεί μετά το ουκ, τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά. Θα πας και δεν θα γυρίσεις, αφού θα πεθάνεις στον πόλεμο.

Εν έτει 2020 και πολύ μακριά από τους αρχαίους ημών προγόνους ο Αλέξης Τσίπρας έδωσε στη διάρκεια εσωκομματικής διαδικασίας του ΣΥΡΙΖΑ τροφή στις σύγχρονες Πυθίες, μιλώντας για αρμούς της εξουσίας, τους οποίους θα φροντίσει να ελέγξει η δεύτερη φορά αριστερά όπως δεν κατάφερε να ελέγξει η πρώτη.

Το λιγότερο που μπορούσε να κάνει στη συνέχεια ήταν να εξηγήσει ο ίδιος τι ακριβώς εννοούσε με την πρώτη αναφορά του.

Και το έκανε δύο φορές, χωρίς να προσθέσει κάτι στη σχετική συζήτηση. Στη δευτερολογία του επίσης στην Πολιτική Γραμματεία του κόμματος έσπευσε να πει ότι εννοούσε τους «αρμούς της εκτελεστικής εξουσίας που είχαν βρεθεί εκεί χωρίς διαφανείς διαδικασίες και κανόνες και υπονόμευσαν τις πολιτικές μας επιλογές».

Δεν μας βοήθησε να κατανοήσουμε τι εννοούσε, το κατάλαβε κι ο ίδιος, γι’ αυτό και επανήλθε την επομένη μέρα στο εξίσου φιλικό περιβάλλον του iSYRIZA:

«Δεν μας πειράζει που φάγαμε ξύλο, γιατί η αλήθεια και καίει και μένει» σχολίασε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και συνέχισε: «Η αριστερά δεν έρχεται για να εκδικηθεί. Όμως δεν ήμασταν αρκετά αποφασιστικοί γιατί το τρίπτυχο, κανόνες διαφάνειας, αξιοκρατία και λογοδοσία πρέπει να γίνει πράξη… Εμείς είπαμε ότι δεν θα προχωρήσουμε σε αλλαγές με την καλή μας την καρδιά, για να μη μας κατηγορούν ότι αλλάζουμε. Είναι λάθος, αυτό πρέπει να είναι ένα μάθημα για εμάς, γιατί όσοι έμειναν δεν είχαν μπει με αξιοκρατία. Εμείς δεν θέλουμε να βάλουμε τους δικούς μας αλλά τους άξιους».

Μακριά από τις ακραίες μεταφράσεις ένθεν κακείθεν, αυτό που καταλαβαίνει ο μέσος νους από την τριπλή αναφορά Τσίπρα είναι ότι τη δεύτερη φορά που θα ’ρθει για να κυβερνήσει (εφόσον τον ψηφίσουν), ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πιο προσεκτικός με ό,τι του ασκούσε έλεγχο, τον ζόριζε και στο τέλος τον «εκθρόνισε».

Αυτό που μένει ως αίσθηση τελικά είναι ότι η αξιολόγηση και η αξιοκρατία θα συνεχίσουν να έχουν κομματική χροιά. Όσες φορές κι αν επιχειρήσει ο Αλέξης Τσίπρας να μαλακώσει τη σκληρή έννοια των αρμών, δεν θα τα καταφέρει. Γιατί ο κ. Πολάκης, ο άνθρωπος για τις ειδικές αποστολές, φρόντισε να ξεπεράσει τον κ. Σκουρλέτη που συμφώνησε με τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ, τον κ. Παπαδημούλη που χαρακτήρισε τον Άδωνι ανίκανο να παραλληλίζει τους αρμούς με χούντα ως «ορφανό του Παττακού» και τον Στέλιο Κούλογλου που πιθανολόγησε ότι «ο κ. Τσίπρας εννοούσε την ενδυνάμωση των θεσμών, ώστε να μπορεί η χώρα να κυβερνηθεί όπως η υπόλοιπη Ευρώπη».

«Η άλλη φορά θα είναι αλλιώς» έγραψε ορθά κοφτά στο fb o Πολάκης.

Σαν απειλή σε βάρος ενός σύγχρονου κράτους δικαίου του 21^ου αιώνα, που κανονικά θα έπρεπε όλοι μαζί να χτίζουμε…

Αυτό να είναι το ζητούμενο για κάθε κυβέρνηση κι όχι οι αρμοί και πώς θα αποκτήσει εξουσία μπετόν αρμέ. Εκτός αν δεν μάθαμε τίποτε στη 10ετία των μνημονίων, έχουμε μότο ζωής το ήξεις αφήξεις και πάμε σούμπιτοι πίσω στο 2009.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 23 Φεβρουαρίου 2020