ΑΠΟΨΕΙΣ

Έχει πλάκα! Άνθρωποι που έχουν φάει την πολιτική με το κουτάλι, απορούν με ό,τι συνέβη στον ΣΥΡΙΖΑ. Πώς κάποιος που έπεσε ουρανοκατέβατος στην Ελλάδα και αντιπροσωπεύει το αρνητικό της κομματικής φωτογραφίας -καλές σπουδές, καριέρα στην Γουόλ Στριτ, κατά δήλωση εφοπλιστής, δεν περπάτησε στην Γένοβα, δεν φώναξε «φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι», και σίγουρα δεν έχει περάσει έξω από ρακομελάδικο- όχι μόνο εκλέχθηκε αρχηγός του κόμματος χωρίς να πει τίποτε συγκεκριμένο, αλλά ανέσυρε από τους ψηφοφόρους του τόσο μίσος προς την αντίπαλό του. Είναι οι ίδιοι που πριν μερικά χρόνια δήλωναν έκπληκτοι βλέποντας ανθρώπους που νόμιζαν κανονικούς, να λατρεύουν έναν τσαρλατάνο ο οποίος υποσχόταν ότι θα καταργήσει τα Μνημόνια «με ένα νόμο και με ένα άρθρο».

Με άλλα λόγια, γέρασαν αλλά μυαλό δεν έβαλαν. Ή έβαλαν μεν αλλά το comme il faut τους εμποδίζει να πουν αυτό που βρίσκεται μπροστά στα μάτια τους. Όσο αρνούμαστε να παραδεχθούμε την ανθρωπογεωγραφία του ΣΥΡΙΖΑ, θα πέφτουμε από τα σύννεφα (ή θα παριστάνουμε ότι πέφτουμε). Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ έχουν τόση σχέση με την Αριστερά, όσο οι Βεδουίνοι με τα ιγκλού. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το 4% του ιστορικού πυρήνα. Αυτό θεωρείται μουσειακό είδος και έχει πάψει προ πολλού να συνδιαμορφώνει την φυσιογνωμία του κόμματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο Τσίπρας, η παρέα του Τσίπρα και οι ψηφοφόροι του Τσίπρα, δηλαδή εκείνοι που τον πήραν από το 4% και το πήγαν στο 37. Κυρίως ΠΑΣΟΚοι που το έβαλαν στα πόδια μόλις το ΠΑΣΟΚ ανέλαβε τις ευθύνες έναντι της πατρίδας, έκοψε τις πρόωρες συντάξεις, τους διορισμούς από το παράθυρο, τα παράλογα εφάπαξ, γενικώς τα μπερεκέτια, πέρασαν απέναντι άρχισαν να πετροβολούν την τζαμαρία. Και δευτερευόντως, κάποιοι περίεργοι Δεξιοί που νόμιζαν ότι μπήκαμε στα Μνημόνια επειδή ο ΓΑΠ έφερε στην ΕΛΣΤΑΤ τον Γεωργίου και εκείνος αλλοίωσε την αποτύπωση των δημοσιονομικών μεγεθών που με τον Καραμανλή ήταν μια χαρά.

Στον ΣΥΡΙΖΑ αυτός ο κόσμος βρήκε τον βιότοπό του. Ένα κόμμα χωρίς αρχές που ως μοναδική προτεραιότητα είχε την εξουσία. Που μπορούσε να είναι με τον Πούτιν, τους μουλάδες, τον Μαδούρο αλλά συγχρόνως να υπογράφει ό,τι του έβαζαν στο τραπέζι Αμερικάνοι και Γερμανοί. Ο νεοπροσήλυτος ψηφοφόρος είχε και αυτός την ίδια έγνοια: Την εξουσία. Γι’ αυτό ταυτίσθηκε με τον Τσίπρα που ήταν καταφερτζής, μαγκάκος, ατακαδόρος και αδίστακτος. Όταν εμείς βλέπαμε στην υπόθεση Νοβάρτις μία εφιαλτική για το πολίτευμα συνωμοσία, εκείνοι έβλεπαν ένα στρατηγικό αριστούργημα. Έμαθαν να θαυμάζουν, όσα οι υπόλοιποι απεχθανόμασταν. Η παραίτηση του Τσίπρα γκρέμισε το όνειρό τους. Στη συνείδησή τους μόνο αυτός μπορούσε να τους επαναφέρει στα μεγαλεία. Και μόλις ο Τσίπρας τους έγνεψε να ψηφίσουν Κασσελάκη, μπήκαν στη σειρά και ψήφισαν Κασσελάκη, βέβαιοι ότι ψηφίζουν Τσίπρα. Αν έβαζε μπροστά τους έναν τηλεφωνικό θάλαμο, τον θάλαμο θα ψήφιζαν.

Θα θυμάστε την διαφήμιση γνωστής εταιρείας με τον Τάκη Σπυριδάκη ως «Αγαπούλα» πρόεδρο που βρίσκει τον Πίου να καθαρίζει τζάμια στα φανάρια, τον βάζει στο αυτοκίνητο και τον παρουσιάζει ως «μαύρο πιστόλι» από την «ποδοσφαιρομάνα» Βιλιανάμπε. Ποταμοί γράφτηκαν για τις εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ αλλά ό,τι πιο εύστοχο υπήρξε μία εικόνα που αναρτήθηκε στο διαδίκτυο. Ο Τσίπρας, στη θέση του «προέδρου Αγαπούλα», παρουσιάζει στους δημοσιογράφους τον Κασσελάκη. Θυμάστε και την συνέχεια της διαφήμισης; Ο Πίου δεν ξέρει να κλοτσήσει στο ένα μέτρο αλλά πλέον η έλευση του έχει προκαλέσει ενθουσιασμό, οι εφημερίδες γράφουν και ο κόσμος αγοράζει φανέλες με το όνομά του.

Τουλάχιστον ο κόσμος που έφαγε το παραμύθι με τον Πίου δεν παρίστανε ότι παίζει τον Διαλεκτικό Υλισμό στα δάχτυλα.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 01.10.2023