Κατάλληλος είναι όποιος ξέρει τη δουλειά
Μια χαρά είναι η ιδέα των τεχνοκρατών στην κυβέρνηση. Ανθρώπους που ξέρουν τη δουλειά χρειάζεται η χώρα και το σύνταγμα δεν γράφει πουθενά ότι οι υπουργοί πρέπει να είναι βουλευτές.
Γράφει μόνο ότι η κυβέρνηση πρέπει να έχει την εμπιστοσύνη της Βουλής. Αν η κυβέρνηση Παπαδήμου καταγγελλόταν ως «δοτή», αυτό οφειλόταν αποκλειστικά στην αντιμνημονιακή χυδαιότητα, στο περιβάλλον της οποίας άνθησαν όχι μόνο αυτοδίδακτοι οικονομολόγοι αλλά και αυτοδίδακτοι συνταγματολόγοι.
Για όσους παριστάνουν πως δεν θυμούνται, θυμίζουμε ότι ο Παπαδήμος, οικονομολόγος υψηλού κύρους, υπήρξε αντιπρόεδρος της ΕΚΤ, από τους πρωταγωνιστές της εισόδου της Ελλάδος στην ΟΝΕ, έγινε πρωθυπουργός το 2011 υπό έκτακτες συνθήκες, την εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ έφτιαχνε την προίκα του από τη χωματερή των «αγανακτισμένων», παραιτήθηκε από το μισθό του, πήρε 255 ψήφους εμπιστοσύνης, κατάφερε τη μεγαλύτερη περικοπή χρέους στην ευρωπαϊκή ιστορία, έσωσε ό,τι σωζόταν, οι «Πυρήνες της Φωτιάς» του έστειλαν δέμα - βόμβα, ο άνθρωπος σώθηκε από θαύμα και ο Τσίπρας ως πρωθυπουργός δεν πέρασε από το νοσοκομείο ούτε για πέντε λεπτά, για να τον δει. Έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε…
Συνήθως τα υπουργικά συμβούλια διαμορφώνονται με κριτήριο τις κομματικές ισορροπίες. Να είναι ικανοποιημένοι όλοι, βόρειοι και νότιοι, παλιοί και νέοι, μην ξεχάσουμε και τις γυναίκες, γιατί μπορεί να μας την πέσουν για τα gender issues και ποιος μας ξεπλένει. Αλλά όταν η κοινωνία είναι γεμάτη από σημαντικούς ανθρώπους που μπορούν να προσφέρουν σ’ αυτό που σπούδασαν, δούλεψαν, ξέρουν, είναι ακατανόητο γιατί πρέπει να περιορίζεις τις επιλογές στη δεξαμενή των βουλευτών.
Ειδικά τα τελευταία χρόνια που η Βουλή φτωχαίνει διαρκώς και τα φαιδρά πρόσωπα που περνούν την είσοδό της πληθαίνουν -έστω και εξόχως άνισα κατανεμημένα μεταξύ των κομμάτων.
Προφανώς, αυτό δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι οι 21 εξωκοινοβουλευτικοί υπουργοί και υφυπουργοί του Μητσοτάκη θα πετύχουν. Άλλο, όμως, είναι να επιλέγεις κάποιον που υπήρξε σαράντα χρόνια δικαστής και τον σέβεται όλος ο νομικός κόσμος και άλλο κάποιον που έψηνε σουβλάκια στα κομματικά φεστιβάλ, αγνώστων λοιπών ικανοτήτων. Επίσης για να μην ξεχνιόμαστε…
Μέχρι στιγμής έχουμε και λέμε: Ένας πρωθυπουργός που έχει μεταρρυθμιστικές ιδέες, πήγε κόντρα στο αραχνιασμένο κόμμα του και δεν φοβάσαι μην ακούσεις από το στόμα του κάτι σαν το «εμείς οι αστοιχείωτοι καταφέρνουμε και ξεπερνάμε ακόμα και θεσμικά εμπόδια». Ένα υπουργικό συμβούλιο, όχι ολιγομελές, όπως επαγγελλόταν ο κ. Μητσοτάκης, αλλά, πάντως, κανονικοί άνθρωποι, που κανένας τους δεν θα πει ότι «η αριστεία είναι ρετσινιά».
Και μένει το τρίτο, η κοινοβουλευτική ομάδα. Η ποιότητα και η αντοχή της. Η ποιότητά της κρίνεται από το πόσο μοιράζεται την ανάγκη μεταρρυθμίσεων που θα φέρουν την Ελλάδα πιο κοντά στον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Και η αντοχή της από το πόσο θα μπορέσει να υποστηρίξει τολμηρά νομοσχέδια.
Όταν, για παράδειγμα, θα έρθει το νομοσχέδιο για την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, θα υπάρχουν 158 σηκωμένα χέρια, ενώ έξω θα ξηλώνονται πεζοδρόμια ή θα αρχίσουν τα «ναι, μεν αλλά»;
Η Νέα Δημοκρατία δεν έχει παράδοση αντοχής στις πιέσεις, κάποιοι που εξελέγησαν έχουν λακίσει στο παρελθόν και γενικώς δεν μπορείς να περιμένεις πολλά πράγματα από εκείνους που έκαναν ασκήσεις θάρρους στις τηλεοπτικές συζητήσεις, με τον απαραίτητο πρόλογο «σέβομαι την αριστερά και την ιστορία της»…
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 14 Ιουλίου 2019
