Κραδαίνοντας ως ρομφαία το… ευαισθητόμετρο
Μετά τη σοβαρή υπόθεση των υποκλοπών, νέα αυγουστιάτικη αναστάτωση. Σε πρώτη ανάγνωση η ιστορία του Έβρου έμοιαζε όντως τραγική. Ποιος φυσιολογικός άνθρωπος δεν ταράζεται μαθαίνοντας κάτι τέτοιο, ειδικά το θάνατο από τσίμπημα σκορπιού μίας μικρής Μαρίας, παραμονές Δεκαπενταύγουστου; Η υπόθεση πήρε αρνητικές διαστάσεις για την Ελλάδα, κυρίως διεθνείς, αλλά σταδιακά αποκαλύφθηκε ότι ούτε στο έδαφος μας βρίσκονταν αρχικά οι πρόσφυγες(;), ούτε αποκλεισμένοι ήταν, ούτε τόσο τραγική ήταν η κατάστασή τους, το δε νεκρό κορίτσι υπήρχε ως προφορική αναφορά, υποτίθεται θαμμένο κάπου στο τουρκικό έδαφος.
Έχοντας σχηματίσει άποψη για τις υβριδικές επιθέσεις που δέχεται η χώρα, ήμουν εξαρχής επιφυλακτικός, αναμένοντας τις επίσημες ανακοινώσεις. Φυσικά δε θεωρώ αθώες περιστερές τις κρατικές υπηρεσίες, όμως έχω διαπιστώσει ότι ανακοινωθέντα σχετικά με διασυνοριακές υποθέσεις είναι πάντα προσεκτικά διατυπωμένα και συνήθως ακριβή, ακόμη και όταν χρειάζεται να διαβάσει κανείς ανάμεσα στις γραμμές. Ωστόσο, ουκ ολίγοι συμπολίτες μας έσπευσαν να καταπιούν αμάσητη ακόμη μία ιστορία βαρβαρότητας των ελληνικών αρχών, και ειδικά εκείνων μίας «δεξιάς» κυβέρνησης. Αυτή η στάση ήταν απολύτως αναμενόμενη από τους επαγγελματίες ανθρωπιστές του ΣΥΡΙΖΑ και του Μέρα25⋅ όχι από πολίτες αυτοπροσδιοριζόμενοι ως μετριοπαθείς και ορθολογιστές, όχι από εκείνους που θα περιμέναμε να σκεφτούν πιο ψύχραιμα πριν υιοθετήσουν οποιαδήποτε -ενδεχομένως κατευθυνόμενη- παραπληροφόρηση.
Όταν ξεκαθάρισε το τοπίο, σύσσωμοι οι υποστηρικτές του αρχικού σεναρίου λίγο-πολύ κατηγόρησαν όσους επιφυλάσσονταν για απανθρωπιά. Αυθόρμητη είπαν πως πρέπει να είναι η τοποθέτηση υπέρ κάθε ανθρώπινης ζωής, ασχέτως του περιεχομένου και της πηγής της πληροφόρησης. Αυτή η άποψη είναι τουλάχιστον επιδερμική. Όσο κι αν νοιαζόμαστε για το συνάνθρωπο και ενστικτωδώς επιθυμούμε να του συμπαρασταθούμε, οι ενέργειες που απαιτούνται για να αποκτήσει ουσία το ενδιαφέρον μας προϋποθέτουν επαγωγική σκέψη ώστε να είναι αποτελεσματικές. Εφόσον όμως δεν είναι παρορμητική, η αναγκαία πνευματική διαδικασία συχνά αναδεικνύει κενά και αντιφάσεις της αφήγησης. Ο πραγματικός ορθολογιστής δύσκολα τοποθετείται κατηγορηματικά πάνω σε θέματα για τα οποία διαθέτει ελλιπή γνώση.
Σπάνια μ’ ενδιαφέρουν τα λεγόμενα στρατευμένων φωνών της Αριστεράς. Οι άνθρωποι είτε είναι ιδεοληπτικοί, είτε θέλουν οπωσδήποτε να ξανακυβερνήσουν, οπότε είναι ικανοί να πουν και να κάνουν σχεδόν οτιδήποτε. Με λυπούν πρόσωπα που συστηματικά δηλώνουν κεντρώοι, πρόσωπα που το 2015 απερίφραστα συντάσσονταν υπέρ του «Ναι» ακριβώς επειδή τότε αποτελούσε τη λογική επιλογή. Κραδαίνοντας ως ρομφαία το… ευαισθητόμετρο σταδιακά αμαυρώνουν τη διαχρονικά μετριοπαθή εικόνα τους. Διατυπώνουν σοφιστείες και αφορισμούς, ενδεχομένως επιδιώκοντας να εμφανιστούν ακριβοδίκαιοι ανάμεσα στην τωρινή και στην προηγούμενη κυβέρνηση. Κρίμα, διότι αν και το Μαξίμου συχνά προσφέρει αφορμές για κριτική, δυστυχώς επιλέγονται εντυπωσιακά μα λεπτά ζητήματα, απτόμενα της εθνικής ασφάλειας.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 21.08.2022
