ΑΠΟΨΕΙΣ

Σας αφήνει ο πατέρας σας κληρονομιά ένα διαμέρισμα. Έχετε χρέη, δεν είστε μπαταχτσής, δεν πιστεύετε εκείνους που τάζουν σεισάχθεια, αντιλαμβάνεστε ότι τα περίεργα γραφεία που ευδοκιμούν στο Διαδίκτυο και αναλαμβάνουν να σας απαλλάξουν από τα χρέη με τρόπο ταχυδακτυλουργικό ψάχνουν για κορόιδα. Δηλαδή, είστε ένας κανονικός άνθρωπος. Αποφασίζετε να το πουλήσετε για να ξεχρεώσετε, βρίσκετε τον αγοραστή, συμφωνείτε και την τιμή. Ξέρετε πόσος χρόνος πρέπει να περάσει μέχρι να υπογράψετε το συμβόλαιο της πώλησης και να εισπράξετε το τίμημα; Δεκαέξι με δεκαοκτώ μήνες εάν το ακίνητο βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη ή στην Αθήνα, κάτι λιγότερο εάν βρίσκεται αλλού. Στο παρακαλετό, εάν σας κάνουν τη χάρη, μπορεί να πέσετε κάτω από δωδεκάμηνο. Πριν από το Κτηματολόγιο, αυτό τελείωνε σε μία εβδομάδα. Υποβάλλατε δηλώσεις φόρου κληρονομιάς και φόρου μεταβιβάσεως, σε τρεις - τέσσερις ημέρες υπογράφατε πράξη αποδοχής κληρονομιάς και συμβόλαιο πώλησης, την επομένη πηγαίνατε στο Υποθηκοφυλακείο και τα μεταγράφατε. Τότε που το Δημόσιο πήγαινε με τον αραμπά και όλοι γκρινιάζαμε γιατί δεν ξέραμε τι μας περιμένει. Μετά, ενέσκηψε η αντίληψη ότι πολιτική είναι το να φτιάχνεις ψηφιακές πλατφόρμες και να τις χαρίζεις στους υπουργούς, στους τεχνοκράτες συμβούλους τους και στην «κράτος εν κράτει» ΑΑΔΕ. Σήμερα, ακριβώς για την ίδια διαδικασία, πρέπει πρώτα να υπογράψετε την αποδοχή κληρονομιάς με όλο το χαρτοβασίλειο που αυτή προϋποθέτει, μετά να περιμένετε να καταχωρηθεί στο Κτηματολόγιο και μόνο τότε να προχωρήσετε στην πώληση. Εννοείται, αφού πάλι μαζέψετε ένα βουνό χαρτιά.

Τι έχει πάει στραβά; Σε γενικές γραμμές, δύο πράγματα. Πρώτον, ότι με το πρόσχημα της «ψηφιοποίησης», πολλαπλασιάστηκε η γραφειοκρατία. Κάποτε, για ένα συμβόλαιο ο συμβολαιογράφος ζητούσε τέσσερα έγγραφα. Σήμερα ζητάει δεκαοκτώ. Και να εύχεστε να μην μπλέξετε με δασικούς χάρτες γιατί εκεί θα δείτε το εγκεφαλικό να έρχεται καταπάνω σας. Κάποια από αυτά τα έγγραφα, όπως το ΤΑΠ, προϋποθέτουν καμιά δεκαριά έγγραφα ακόμη. Άνθρωποι που δεν έχουν ιδέα τι συμβαίνει στον αληθινό κόσμο αλλά και επαγγελματικές ομάδες που ξέρουν καλά το λόμπι με τις κυβερνήσεις, επιδεικνύουν θαυμαστή ευρηματικότητα για να ταλαιπωρούν και να επιβαρύνουν οικονομικά τους πολίτες φορτώνοντας την διαδικασία της μεταβίβασης με νέα πιστοποιητικά. Όπως, για παράδειγμα, το πιστοποιητικό ενεργειακής απόδοσης. Ο ορισμός της αστειότητας! Όταν πληρώνεις εκατό, διακόσιες χιλιάδες ευρώ για να αγοράσεις διαμέρισμα, περιμένεις το πιστοποιητικό ενεργειακής απόδοσης για να δεις εάν τα κουφώματα είναι ξύλινα, συνθετικά ή αλουμινένια; «Εγώ ξέρω το καλό σου», απαντά το Δημόσιο - Πατερούλης. Ζητώ πιστοποιητικό ενεργειακής απόδοσης ακόμη και για να νοικιάσεις ένα μαγαζί. Και κάπως έτσι, φτάσαμε στο σημείο, για ένα συμβόλαιο να χρειάζονται συμβολαιογράφος, δικηγόρος, φοροτεχνικός, πολιτικός μηχανικός και τοπογράφος. Το όλον, πέντε!

Το δεύτερο που πήγε στραβά είναι το Κτηματολόγιο. Είναι η τυπική περίπτωση μίας καλής ιδέας -όχι πρωτότυπης, εννοείται- που στην Ελλάδα ξεφτιλίσαμε. Στο λειτουργούν Κτηματολόγιο, όχι στα γραφεία κτηματογράφησης, τα εύκολα γίνονται δύσκολα. Για λεπτομέρειες που δεν έχουν σημασία, απαιτείται διόρθωση προδήλου σφάλματος. Για πρόδηλα σφάλματα που μπορούν να διορθώνονται ευέλικτα, απαιτείται δικαστική απόφαση. Πάντα κάτι περισσότερο από το απαραίτητο. Άδικα έξοδα, άδικος κόπος, άδικη επιβάρυνση των δικαστηρίων. Για να καταθέσεις συμβόλαιο πρέπει να πιάσεις σειρά στις έξι το πρωί. Και για να καταχωρήσουν μία πράξη, χρειάζεται να περάσουν μήνες. Ακόμη χειρότερα, αυτό το χάλι το αποδεχόμαστε ως κάτι φυσιολογικό. Ούτε η κυβέρνηση ενδιαφέρεται, ούτε καν οι δικηγορικοί και οι συμβολαιογραφικοί σύλλογοι που έπρεπε να έχουν επαναστατήσει. Αν περιμένουν να λυθεί το πρόβλημα μόνο του, μάταια περιμένουν. Το πολύ - πολύ να ανακοινωθούν δυο - τρεις πλατφόρμες ακόμη. Τόσες πλατφόρμες, ούτε για τα καρπούζια…