ΑΠΟΨΕΙΣ

Γενική συγκίνηση έφερε η είδηση του θανάτου σε ηλικία 89 ετών του Λεωνίδα Παπαγεωργίου, εθνικού ευεργέτη και δωρητή και ενός από τους σημαντικότερους επιχειρηματικούς παράγοντες στον χώρο της γουνοποιίας.

Μαζί με τον αδελφό του Νίκο σύστησαν το Ίδρυμα Παπαγεωργίου με κοινωφελές και φιλανθρωπικό έργο και με δωρεές τους που ξεπέρασαν τα 30 εκατ. δολάρια το 1993, αποφάσισαν να κατασκευάσουν το νοσοκομείο που φέρει το όνομά τους στις δυτικές συνοικίες της Θεσσαλονίκης.

Τα αδέλφια Παπαγεωργίου Νίκος (γεννημένος το 1930), Λεωνίδας (γεννημένος το 1932) και Απόστολος (γεννημένος το 1940), με την συμπαράσταση της μητέρας τους Αλεξάνδρας ,το γένος Γκίμπα, αναγκάστηκαν να εργαστούν σκληρά από μικρή ηλικία αφού οι Γερμανοί κατακτητές εκτέλεσαν το 1943 τον πατέρα τους Γεώργιο Παπαγεωργίου.

Ο Λεωνίδας Παπαγεωργίου όπως τον περιγράφουν αυτοί που τον έζησαν, υπήρξε σεμνός άνθρωπος, ευγενής και καλλιεργημένος με σταθερή απόφαση να βοηθήσει τους συνανθρώπους που έχουν ανάγκη.

Γεννήθηκε στις 24 Φεβρουαρίου του 1932. Όπως του έλεγε αργότερα η μάνα του, «ήταν μία πολύ κρύα βραδιά».

«Και εκεί στη Σιάτιστα που τα σοκάκια είναι πολύ απότομα, με κατηφόρες και ανηφόρες, έπρεπε ο μακαρίτης ο μπαμπάς σου να πάει να φωνάξει τη μαμή. Έβγαλε τα παπούτσια, έβαλε στα πόδια κουρέλια και κάλτσες και έτρεξε όσο μπορούσε».

«Εμάς μας ανέθρεψε ο πόνος»

«Ο Νίκος είναι ο πατριάρχης της οικογένειας», μας είπε σε μια αφήγηση για τα δύσκολα χρόνια. «Με τον Νίκο συμφωνούμε σε όλα τα βασικά ζητήματα. Μιλάμε συχνά και η συζήτησή μας είναι ευχάριστη. Γιατί δεν διαφωνούμε σε τίποτα. Έλεγα μία φράση: «Εμάς μας ανάθρεψε ο πόνος». Και στην περίοδο αυτή, έτσι πως την βλέπω πίσω μου, έρχεται στο μυαλό ένας στίχος του εθνικού μας ποιητή του Σολωμού. Εκείνη την εποχή «τα ’σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά».

«Μπορεί εγώ στο σχολείο να ήμουν καλύτερος, πρόσθετε. Ο Νίκος όμως ήταν πιο πρακτικός. Τα δύο αυτά στοιχεία τα συνδυάσαμε για το κοινό καλό».

«Για το Νοσοκομείο έχω να πω ότι ήταν επιθυμία της οικογένειας να γίνει ώστε να βοηθήσουμε όσο μπορούμε, γιατί έχει μεγάλη δυστυχία ο τόπος και πρέπει να ανακουφιστεί» πρόσθεσε.

«Την περιοχή στις δυτικές συνοικίες πήγαμε με τον Νίκο και την είδαμε και οι σκέψεις μας ήταν το νοσοκομείο να γίνει ακριβώς σε αυτό το μέρος, γιατί ήταν μία υποβαθμισμένη περιοχή της Θεσσαλονίκης. Πιστεύω ότι μεγάλο μέρος αυτής της προσπάθειας επιτεύχθη χάρη στον Νίκο, ο οποίος δεν υποχώρησε μπροστά στις δυσκολίες».

Τον είχα ρωτήσει: πώς προέκυψε η Σιάτιστα να θεωρείται μεγάλη ευεργετομάνα;

«Εγώ, έλεγε, τη Σιάτιστα την παρομοιάζω με την Ήπειρο. Και η Ήπειρος, επάνω στα κατσάβραχα χτισμένη, όπως και η Σιάτιστα, ανέδειξε πολλούς ευεργέτες. Ευεργέτες διεθνούς περιωπής. Το ίδιο και η Σιάτιστα. Ο κόσμος αναγκαζόταν να ξενιτευτεί και όπως όλοι οι άνθρωποι που ξενιτεύονται έχουν στόχο να γίνουν ευκατάστατοι και να γυρίσουν πίσω για να βοηθήσουν και τους δικούς τους αλλά και τον τόπο. Εσείς θα είδατε και τα σπίτια τα αρχοντικά στη Σιάτιστα. Αυτά τα σπίτια χτίστηκαν όλα μεταξύ 1700 και 1750. Τα αρχοντικά της Σιάτιστας χτίστηκαν όλα από ανθρώπους που επέστρεψαν στη Σιάτιστα αφού πρόκοψαν στο εξωτερικό. Όλοι αυτοί είχαν ένα όνειρο, να βοηθήσουν τους δικούς τους, να βοηθήσουν τον τόπο και αυτό ήταν μια μεγάλη ανάσταση στην πόλη».

Μετά τον πόλεμο ο Λεωνίδας Παπαγεωργίου ξενιτεύτηκε στις ΗΠΑ, όπου διέμεινε μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1960, στην συνέχεια μετανάστευσε στην Φρανκφούρτη της Γερμανίας αναπτύσσοντας τις επιχειρηματικές πρωτοβουλίες της οικογένειας.

Παρότι ζούσε μόνιμα στην Γερμανία ο Λεωνίδας Παπαγεωργίου, τις τελευταίες δεκαετίες, βοηθούσε με κάθε τρόπο την γενέτειρά του, Σιάτιστα. Έκανε δωρεές για την κατασκευή και συντήρηση του Γυμνασίου και Λυκείου και για την ανακατασκευή των εκκλησιών «Άγιος Δημήτριος» και «Προφήτης Ηλίας» στην ιστορική πόλης της Σιάτιστας. Χορηγούσε υποτροφίες σε οικονομικά αδύναμους μαθητές του Δήμου Βοΐου, για να ανταπεξέλθουν στα έξοδα των πανεπιστημιακών τους σπουδών.

Στην Φρανκφούρτη όμως ανήγειρε με δικές του δαπάνες τον ελληνορθόδοξο Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου. Για το πολυσχιδές φιλανθρωπικό και κοινωνικό έργο του αναγορεύθηκε σε μεγάλο εθνικό ευεργέτη από το ελληνικό κράτος και τιμήθηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, τον δήμο Βοΐου, τη Μητρόπολη Σισανίου και Σιατίστης και από πλήθος άλλους φορείς και συλλόγους.

«Για το νοσοκομείο για την εικοσαετία που είναι σε λειτουργία, χαιρόμαστε που ακούμε καλά λόγια και ελπίζουμε ότι θα εξακολουθήσει στον ίδιο δρόμο που χάραξε», έλεγε. «Η σκέψη μου είναι διαρκώς στο νοσοκομείο και στη Σιάτιστα».

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 14 Νοεμβρίου 2021