ΑΠΟΨΕΙΣ

Πώς να πάμε καλά σ’ αυτή τη χώρα που το «φουλάρισμα» στο βενζινάδικο θα μπει στις λίστες γάμου;

Το ότι γελάμε ακόμα με αυτά τα ανέκδοτα που ήδη εν αφθονία κυκλοφορούν για την συμβολική εκτίναξη της τιμής της βενζίνης πάνω δύο ευρώ το λίτρο μάλλον το λες και παρήγορη είδηση.

Πώς να πάμε καλά σ’ αυτή τη χώρα που οι γεωπολιτικοί αναλυτές είναι περισσότεροι από τους υδραυλικούς και που έχει υπουργό (Άδωνι) κάθε μέρα στα κανάλια να «την λέει» στους πολίτες της γιατί δεν κάθονται όμορφα και ωραία να πεινάνε και να τουρτουρίζουν, παρά γκρινιάζουν… βλάπτοντας τη χώρα;

Και θα συνεχίσει να «την λέει» καθώς εκτός από τον απρόβλεπτο Ρώσο καθημερινό άνθρωπο της μεσαίας τάξης, τις οικονομικές συνέπειες θα υποστεί και η μεσαία τάξη της Δύσης η οποία και συγχωράτε με για την έκφραση, είναι λίγο (για τα μέτρα ενός Σύριου, Αφγανού ή και Ρώσου) κάπως κακομαθημένη.

Ακούγοντας προχθές το πρωί (Παρασκευής) στα κανάλια προβλέψεις από βουλευτές, υπουργούς και διεθνολόγους πανεπιστημιακούς για ποιος θα πληρώσει περισσότερο τις κυρώσεις της Δύσης αλλά και τους εκβιασμούς και τα παιχνίδια του Πούτιν με την ενέργεια, θυμήθηκα τους στίχους του συγκλονιστικού τραγουδιού του Μίκη «Είμαστε δυο»: Μα ποιος πονάει πιο πολύ θα ’ρθει ο καιρός να μας το πει!

Ο εφιάλτης των σημερινών τιμών του ρεύματος και των καυσίμων, λέγανε θα είναι υγιεινός περίπατος μπροστά σε αυτό που έρχεται. Και οι συνέπειες δεν θα είναι οι ίδιες στις δυο πλευρές του Ατλαντικού καθώς οι Αμερικανοί έχουν δική τους παραγωγή και αποθέματα.

Η Δύση είναι ξεκάθαρο ότι δεν μπορεί να ρισκάρει φτάνοντας στα όρια ενός παγκόσμιου πολέμου, κηρύσσοντας τον εναέριο χώρο της Ουκρανίας απαγορευμένη ζώνη και εντάσσοντας τη χώρα του Ζελένσκι στο ΝΑΤΟ.

Μόνο που κάποιοι αν δεν τον είχαν παραμυθιάσει κανονικά τον τελευταίο με τις υποσχέσεις τους, σίγουρα του έφτιαξαν μια αισιοδοξία για την περιπέτεια στην οποία έμπαινε μέσω της δημιουργικής τους ασάφειας και των μεγάλων λόγων για τις αξίες της δημοκρατικής Δύσης!

Όλα αυτά λοιπόν συμβαίνουν συνοδευόμενα με ολίγη συμπόνια γι’ αυτόν τον άλλοτε αστείο και άλλοτε συγκινητικά επίμονο στη μάχη κατά του αυταρχικού, πολεμοχαρούς και κυνικού Πούτιν, τον δυστυχή πρόεδρο της Ουκρανίας, που είναι πια και στριμωγμένος και έξω φρενών.

Η Ουκρανία πληρώνει το γεγονός ότι έπεσε μέσα στο κενό ανάμεσα στην προοπτική να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ και στην πραγματικότητα που λέει ότι σήμερα δεν είναι. Οπότε δεν έχει ούτε την ασφάλεια της ουδέτερης χώρας, ούτε την προστασία της νατοϊκής χώρας.

Ο Μπόρις Τζόνσον έβαλε αυστηρές κυρώσεις στον Αμπράμοβιτς και άλλους 6 ολιγάρχες. Θέμα που βρήκε πολύ τηλεοπτικό χρόνο στα βρετανικά κανάλια και στα δυτικά δίκτυα και είναι χαρακτηριστικό του πως βλέπει εν πολλοίς η Ευρώπη τα πράγματα.

Ο Λαβρόφ θα έλεγε «So what?» γνωρίζοντας ,ως «αλεπού», ότι οι ευρωπαϊκές αυτοκινητοβιομηχανίες λ.χ. πρέπει να βρουν Παλλάδιο για τους καταλύτες των αυτοκινήτων, άλλοι χρειάζονται επειγόντως τις πρώτες ύλες που η Ρωσία διαθέτει (κάποιες σε αποκλειστικότητα).

Και ποιος μπορεί να αγνοήσει το γεγονός ότι ήδη η Ευρώπη υφίσταται κι αυτή κόστος χάνοντας εξαγωγικές αγορές προς τη Ρωσία και κομμάτια της εφοδιαστικής αλυσίδας ενώ δέχεται και ένα μεγάλο σοκ από τις τιμές της ενέργειας.

Η ρωσική προπαγάνδα άλλωστε όλες αυτές τις μέρες υποστηρίζει πως οι δυτικές κυρώσεις θα επιστρέψουν μπούμερανγκ σ´ αυτούς που τις επέβαλαν με πρώτη μεγάλη συνέπεια το σοκ στην παγκόσμια αγορά τροφίμων, αφού η Ρωσία είναι μεγάλος παραγωγός λιπασμάτων, αλλά και γιατί έχει πολύ μεγάλη γεωργική παραγωγή.

Αυτό που δεν λέει η ρωσική πλευρά, βλέποντας και η ίδια τις συνέπειες της βάρβαρης εισβολής στην Ουκρανία είναι η ισχυρή πιθανότητα ο Βλ. Πούτιν να έχει αυτοεγκλωβιστεί. Διότι δεν μπορεί να κάνει πίσω, λόγω των συνεπειών που θα έχει αλλά και λόγω του χαρακτήρα του που δεν του επιτρέπει αυτοταπεινωθεί. Τι του μένει; Να εμφανίσει στον ήδη προβληματισμένο και σκληρά πληττόμενο από τις κυρώσεις λαό του τη λήξη αυτού του πολέμου ως δική του νίκη.

«Ο πόλεμος κάποτε θα τελειώσει», μας έλεγε ο καθηγητής της Ευρωπαϊκής Πολιτικής και Οικονομίας και γενικός διευθυντής του ΕΛΙΑΜΕΠ Γ. Παγουλάτος σε συνέντευξή του προσθέτοντας ότι «τότε η Ευρώπη θα έχει σημαντικό ρόλο να παίξει στην εδραίωση της Ειρήνης, στην ευρωπαϊκή προοπτική της Ουκρανίας, αλλά και στην παρουσία μιας Ρωσίας λιγότερο επιθετικής προς τους γείτονές της, σε ένα πλαίσιο ασφαλείας».

Το λες και τραγικό πάντως, να βλέπει κανείς πως και η δυτική και η ρωσική πλευρά σιγά σιγά και η καθεμία με τη δική της οπτική γωνία ανάλυσης του τι συμβαίνει, έχουν μπει στα σενάρια της επόμενης μέρας αγνοώντας τις νέες (αν)ισορροπίες και την αστάθεια που έχει δημιουργηθεί.

Ίσως πράγματι όταν τα κανόνια σιγάσουν και ανεξάρτητα από την τύχη του Πούτιν, η ΕΕ θα ήθελε δέσμευση της Ρωσίας σε ένα πλαίσιο αλληλεξάρτησης στο οποίο όμως η εξάρτηση της Ρωσίας θα είναι μεγαλύτερη από αυτήν που έχει σήμερα η Ευρώπη από την Ρωσία λόγω της ενέργειας.

Ποιος όμως θα ζητήσει συγνώμη από τα καραβάνια των προσφύγων και από τους αθώους νεκρούς;

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 13.03.2022